Kolejna godna polecenia pozycja od Neila Gaimana. Tym razem Anglik wziął na warsztat japoński mit o mnichu i lisicy. Książka ma niepowtarzalny klimat ozdobiony przecudownymi ilustracjami Yoshitaki Amano. Nie ma sensu zbytnio się rozpisywać, Gaiman może nie wznosi się tu na wyżyny swoich możliwości, jednak nie schodzi poniżej swojego standardowego poziomu. Fanom jego twórczości na pewno się spodoba, być może też docenią miłośnicy japońskiej kultury.

Kolejna godna polecenia pozycja od Neila Gaimana. Tym razem Anglik wziął na warsztat japoński mit o mnichu i lisicy. Książka ma niepowtarzalny klimat ozdobiony przecudownymi ilustracjami Yoshitaki Amano. Nie ma sensu zbytnio się rozpisywać, Gaiman może nie wznosi się tu na wyżyny swoich możliwości, jednak nie schodzi poniżej swojego standardowego poziomu. Fanom jego...

Przepiękna opowieść, ale jednak bardziej do gustu przypadła mi komiksowa wersja Russella. Ilustracje Amano, choć genialne od strony technicznej, szybko mnie znużyły, bo nie do końca zgrywały się z warstwą tekstową - za dużo tu pustych pejzaży i portretów bohaterów, za mało właściwego ilustrowania opowiadanej historii. Tak czy siak - polecam gorąco; sama baśń o mnichu i zmyślnej lisicy jest mądra i wzruszająca, czyli ma w sobie wszystko to, czego poszukuję w literaturze :D.

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Przepiękna opowieść, ale jednak bardziej do gustu przypadła mi komiksowa wersja Russella. Ilustracje Amano, choć genialne od strony technicznej, szybko mnie znużyły, bo nie do końca zgrywały się z warstwą tekstową - za dużo tu pustych pejzaży i portretów bohaterów, za mało właściwego ilustrowania opowiadanej historii. Tak czy siak - polecam gorąco; sama baśń o mnichu i...

Senni łowcy nie są komiksem. Raczej - powieścią graficzną. Ale zilustrowaną tak pięknie, że mogłabym nad każdym z obrazków spędzić godzinę, kontemplując linie, barwy, ukryte kształty... Yoshitaka Amano to jeden z moich ulubionych rysowników, a jego prace są takie... hm, z jednej strony, baśniowe, barwne i piękne, a z drugiej - pełne niepokoju, niedopowiedzeń, mroku i tajemnicy, złowieszcze, jak kolorowy sen, który zamienił się niespodziewanie w koszmar... Krótko mówiąc, idealnie pasują do opowieści o Śnie z Nieskończonych ^^ Tym razem Gaiman raczy czytelnika spisaną prozą japońską legendą o miłości mnicha i lisicy. W tym miejscu dygresja, bo może nie wiesz, a może wiesz, że w mitologii japońskiej lisice to taki wyższy stopień likantropii, potrafią przybrać dowolny kształt, do tego mącą ludziom w głowach za pomocą iluzji, ale są inteligentne, sprytne, bardzo wykształcone itp. Najbardziej z całej książki zapadła mi w pamięć jedna ilustracja - ciemna, rdzawo-czarna plansza, na której widać jakiś zarys, jakiś cień kształtu, sugestię konturu. Z początku myślałam, że to aleja w ciemnym lesie lub pustkowie, o którym była mowa, ale przypatrując się intensywnie ukrytym w czerni kształtom, dostrzegłam jakby grę tonów, załamanie światła, jakby... uszy, pysk, kontur czarnego wilka czy lisa... To było takie niesamowite, kojarzysz te obrazki "magiczne oko"? To właśnie tak to wyglądało - najpierw nie widzę nic, a potem, gdy już odkryłam, co rysunek przedstawia, bez problemu widziałam tego Władcę Snów pod postacią ogromnego lisa. Ach, a co do treści, to przecież to jest Gaiman. Więc historia opisana jest pięknie. Nic dodać, nic ująć.

Senni łowcy nie są komiksem. Raczej - powieścią graficzną. Ale zilustrowaną tak pięknie, że mogłabym nad każdym z obrazków spędzić godzinę, kontemplując linie, barwy, ukryte kształty... Yoshitaka Amano to jeden z moich ulubionych rysowników, a jego prace są takie... hm, z jednej strony, baśniowe, barwne i piękne, a z drugiej - pełne niepokoju, niedopowiedzeń, mroku i...

Powrót do baśni. Wielki plus za tajemnicze ilustracje Amano.

Powrót do baśni. Wielki plus za tajemnicze ilustracje Amano.

Bardzo, ale to bardzo mi się podobała ta książka. Rysunki Yoshitaki Amano idealnie współgrały z niezapomnianymi historiami, jakie podarował nam Gaiman. Piękna, choć nieco smutna baśń, stojąca jednak na wysokim poziomie.
Polecam :)

Bardzo, ale to bardzo mi się podobała ta książka. Rysunki Yoshitaki Amano idealnie współgrały z niezapomnianymi historiami, jakie podarował nam Gaiman. Piękna, choć nieco smutna baśń, stojąca jednak na wysokim poziomie.
Polecam :)

Pragnę mieć, ale tylko po angielsku.

Pragnę mieć, ale tylko po angielsku.

Nietuzinkowa historia i genialne ilustracje tworzą fenomenalną całość. Wspaniała interpretacja japońskiego mitu. Jestem szczęściarą, że mam ją w swojej książkowej kolekcji.

Nietuzinkowa historia i genialne ilustracje tworzą fenomenalną całość. Wspaniała interpretacja japońskiego mitu. Jestem szczęściarą, że mam ją w swojej książkowej kolekcji.

Czytelnicy Gaimana na pewno cenią go za umiejętność tworzenia magicznej, nierealnej atmosfery, w której dżiny i zapomniani bogowie nie wydają się dziwni i nie na miejscu.I tym razem Gaiman popisał się tą zdolnością.
Jako zachodni autor podjął się trudnego zadania spisania tradycyjnego japońskiego mitu. Wydaje mi się, że doskonale się w tej roli sprawdził. Nie "uzachodnił" tej historii w żaden sposób, udało mu się zachować pierwotną aurę.
Mimo całego geniuszu Gaimana, nie można nie wspomnieć o niesamowicie przepięknych ilustracjach Amano. W tym przypadku nie są dodatkiem do tekstu, ale współtworzą dzieło, bardzo je wzbogacając.

Czytelnicy Gaimana na pewno cenią go za umiejętność tworzenia magicznej, nierealnej atmosfery, w której dżiny i zapomniani bogowie nie wydają się dziwni i nie na miejscu.I tym razem Gaiman popisał się tą zdolnością.
Jako zachodni autor podjął się trudnego zadania spisania tradycyjnego japońskiego mitu. Wydaje mi się, że doskonale się w tej roli sprawdził. Nie "uzachodnił"...

Wspaniała książka, która wryła mi się bardzo mocno w pamięć, pewnie z powodu tego, że od dziecka uwielbiałam baśnie i mity. Ale zawsze czegoś mi w nich brakowało. To coś to aura tajemnicy, surrealizmu mieszająca się z mglistymi wyrokami bogów i może przede wszystkim bardziej werystyczna kreacja bohaterów. Brakowało mi także wolniejszej narracji i ją właśnie znalazłam w interpreacji japońskiego mitu Gaimana. Dopełnieniem historii stają się barwne rysunki, które tak bardzo przypominają stare drzeworyty. Sama fabuła jest prosta i bardzo wdzięczna . Momentami tragiczna i wywołująca łzy, ale nie pozbawia ona czytelnika nadziei na szczęśliwe zakończenie.

Wspaniała książka, która wryła mi się bardzo mocno w pamięć, pewnie z powodu tego, że od dziecka uwielbiałam baśnie i mity. Ale zawsze czegoś mi w nich brakowało. To coś to aura tajemnicy, surrealizmu mieszająca się z mglistymi wyrokami bogów i może przede wszystkim bardziej werystyczna kreacja bohaterów. Brakowało mi także wolniejszej narracji i ją właśnie znalazłam w...

Świetny komiks

Świetny komiks