Kiedy brałam do ręki Pustkowia, nie spodziewałam się tego co Arne Dahl ma w planach, co postanowił uczynić swoim bohaterom, co zrobić z nami czytelnikami. Teraz, uzbrojona w wiedzę, której poprzednio mi zabrakło, zabrałam się za Bezdroża. I teraz śmiało mogę powiedzieć, że nie byłam przygotowana na to, co spotkało bohaterów i mnie jako czytelnika podczas lektury Bezdroży.
W drugiej części opowieści o dwójce policjantów czy teraz już byłych policjantów Arne Dahl zabiera nas w świat krainy lodu i wszechobecnego śniegu. I zimna, nie tylko tego wynikającego z panujących temperatur, ale również tego, które kryje się w ludziach, które sprawia, że dokonane zbrodnie są okrutniejsze, plany niszczenia innych bardziej przemyślane, a przestępcy bardziej wyrafinowani. Duet poznanych wcześniej bohaterów ponownie staje przed zadaniami, które w miarę mijających białych dni, stają się coraz bardziej zagmatwane, przeciwnik nieoczekiwany, a droga do rozwiązania zagadki kręta, zasypana śniegiem i wymagająca ofiar.
Końcówka Pustkowi jednoznacznie wskazała kierunek kolejnej części. Stąd spotykamy bohaterów w momencie kiedy próbują stanąć na nogi po dramatycznych wydarzeniach z jakimi ostatnio mieli do czynienia. Wszystko jest zagmatwane. Berger z zanikiem pamięci od momentu znalezienia zwłok współpracowniczki, Deer na nowym stanowisku niepewna siebie i swojego wieloletniego partnera, tajemniczy obserwatorzy, zakłady psychiatryczne, znikające kobiety z narysowaną długopisem na ciele zagadkową koniczynką, echa przeszłości pukające do drzwi. Jedynie Molly sprawia wrażenie osoby orientującej się w nowej rzeczywistości, twardo stojącej na ziemi, trzymającej w ręku całkiem sporą ilość sznurków. Do czasu…
Dahl jest mistrzem niedopowiedzeń. Prowadzi nas przez świat nakreślony grubymi liniami wymagając od nas dopełnienia jego szkicu. Wymaga samodzielnego pilnowania czasu zdarzeń, rzadko posługuje się odnośnikami czasowymi. Mam wrażenie, że celowo wymaga od czytelnika skupienia, czujności i otwartości na historię. Udaje mu się wciągnąć odbiorcę w swój świat, niemal uczynić z niego uczestnika prezentowanych zdarzeń. Bezdroża angażują czytelnika. Oczekują gotowości intelektualnej, emocjonalnej, czasowej, bo to nie jest książka do przeczytania za jednym pociągnięciem.
Językowo Bezdroża przypominają Pustkowia. Nie są łatwe, lekkie, ale i tematyka taka nie jest. Nie raz wracałam na poprzednie strony szukając, sprawdzając, potwierdzając lub przecząc myślom czy spostrzeżeniom, które pojawiały się w mojej głowie. Bo historia w Bezdrożach to ponownie biała tablica na której poprzyczepiano zdjęcia, opisy, znaczniki, kolorowe linki, fragmenty przeszłości. To zagmatwana opowieść w której większość spraw i rzeczy zmienia swój obraz w miarę rozwoju sytuacji. Mistrzowsko spleciona brutalna intryga zaskakuje czytelnika i pogania w lekturze. Do ostatniej strony, po której można tylko czekać…
I wszystko wskazuje na to, że długo przyjdzie nam czekać, choć końcówka należy do tych, po których biegniemy szybko do księgarni i kupujemy kolejną część. Tym razem musimy jednak nie pobiegniemy, musimy poczekać na kolejny krok autora i wydawnictwa. Jestem przekonana, że będzie warto.

Kiedy brałam do ręki Pustkowia, nie spodziewałam się tego co Arne Dahl ma w planach, co postanowił uczynić swoim bohaterom, co zrobić z nami czytelnikami. Teraz, uzbrojona w wiedzę, której poprzednio mi zabrakło, zabrałam się za Bezdroża. I teraz śmiało mogę powiedzieć, że nie byłam przygotowana na to, co spotkało bohaterów i mnie jako czytelnika podczas lektury Bezdroży.
W...