"Moja wewnętrzna bogini tańczy właśnie merengue z dodatkowymi krokami salsy” i "robi przewroty w tył, godne rosyjskiej gimnastyczki olimpijskiej", a powodem takiego szczęścia jest dobrnięcie do końca trzeciego i (na szczęście) ostatniego tomu, najbardziej irytującej powieści, jaką kiedykolwiek czytałam!
Ana się zmienia, zaczyna przejmować inicjatywę. Z młodziutkiej studentki-dziewicy, zamienia się w pełnokrwistą, napaloną, kobietę-nimfomankę. Jej ciągłe kłótnie z mężem to połowa fabuły tej książki. Wszystko kontrolujący Christian traktuje ją jak bezbronne dziecko, czego ona (i ja też) nie może strawić. Ana ciągle się martwi, że Christianowi popsuje humor lub zmieni mu się nastrój, boi się ruszyć małym palcem aby go nie zdenerwować co jest bardzo irytujące. Za każdym razem obiecuje, że czegoś nie zrobi, by oczywiście zrobić dokładnie na odwrót, a potem mdleje ze strachu przed jego wściekłością. Ale ta dziwna para nawet po najgorszej kłótni, zawsze znajdzie się czas i ochotę by wspólnie po-szczytować. Tak jak i w pierwszej części tak i w tej znajdziemy; przeczesywanie włosów, rozpadanie na kawałki, przesuwanie kciukiem po wargach, mruczenie, warczenie, dyszenie, jęczenie, szeptanie, wydymanie (ust). Nauczymy się tych wyrażeń na pamięć, bo autorka powtarza je z upierdliwą częstotliwością. Sceny erotyczne opisane są tyle razy, że aż człowiekowi przychodzi na myśl, że w zasadzie para małżonków nie robi nic innego tylko się bzyka. Mamy tutaj seks w aucie, w łazience, na łące, mamy kajdanki, szpicruty, wiązanie itp. itd. Osobiście czytanie o ich miłosnych zbliżeniach zanudziło mnie. Moja irytacja czytając tą książkę sięgała najwyższego poziomu a „moja podświadomość" podpowiadała mi, aby rzucić gdzieś jak najdalej tą książką i nigdy już do niej nie wracać...
Siłą woli dobrnęłam jednak do szczęśliwego końca tego wątpliwego arcydzieła i do „i szczytowali długo i szczęśliwie”

"Moja wewnętrzna bogini tańczy właśnie merengue z dodatkowymi krokami salsy” i "robi przewroty w tył, godne rosyjskiej gimnastyczki olimpijskiej", a powodem takiego szczęścia jest dobrnięcie do końca trzeciego i (na szczęście) ostatniego tomu, najbardziej irytującej powieści, jaką kiedykolwiek czytałam!
Ana się zmienia, zaczyna przejmować inicjatywę. Z młodziutkiej...