Czy istnieje coś takiego jak pozytywne uzależnienie? W większości przypadków odpowiedź przecząca sama ciśnie się na usta. Alkohol, leki, hazard, narkotyki, praca. A uzależnienie od drugiego człowiek? Na tyle silne, że aby zatrzymać go w naszym życiu jesteśmy w stanie pokonać swoje największe słabości i naprawdę stać się lepsi? Tutaj sprawa mocno się komplikuje. Zwłaszcza, jeśli spojrzymy na nią z tylu różnych stron, ile w trzeciej części serii o braciach Wright - „Spróbujmy jeszcze raz" - proponuje nam K.A. Linde.

Austin i Julia rozstali się dwa lata temu. Zakończyli krótką, gwałtowną, pełną pożądania, ale też sprawianego sobie nawzajem bólu, relację i rozeszli się każde w swoją stronę. Choć właściwie nie do końca, bo wspólne miejsce pracy i środowisko bliskich osób co jakiś czas krzyżuje ich ścieżki. W pewnym momencie uczucie zaczyna rodzić się na nowo. Choć oboje pamiętają, jak destrukcyjnie działali na siebie za pierwszym razem, decydują się spróbować ponownie. Bo po prostu nie potrafią inaczej.

Bohaterów poznajemy dokładnie tak, jak w rzeczywistości nowo wchodzące do naszego życia osoby. Zaczynamy od zewnętrznej warstwy - najsilniej eksponowanej przed innymi, często pełniącej funkcje ochronne. W tym przypadku składającej się z dużego temperamentu, pasji, stabilnej pracy, dość banalnych problemów, iluzji normalności. Austin i Julia rysują się jako postaci o silnych charakterach i sporym przydziale życiowego farta. Dopiero później stopniowo pojawiają się sygnały, że pod zewnętrzną, beztroską warstwą kryją się poważne lęki, słabości oraz - przepracowane i nieprzepracowane - doświadczenia z przeszłości, których zarówno zapomnienie, jak i wyciągnięcie na światło dzienne okazuje się o wiele trudniejsze, niż by się chciało. Czasem zdecydowanie łatwiej utopić je po prostu w alkoholu.

K.A. Linde z ogromną dawką wyczucia mierzy się na kartach swojej powieści z tematem uzależnień, sięgając do niego w różnych stadiach fabuły, odwzorowując wielość jego twarzy i nadając każdemu nawiązaniu indywidualnego charakteru. Na problem patrzymy zarówno oczami osoby uzależnionej, jak i z perspektywy jej bliskich. Ekstremum równoważne jest odcieniami bardziej stonowanymi, a wątki dające nadzieję na szczęśliwszy ciąg dalszy przeplatają się z wątkami ukazującymi przegraną walkę, brak uświadomienia i upadek na samo dno. Uzależnienie staje się motywem spajającym "Spróbujmy jeszcze raz" w przemyślaną całość, przy czym spod warstwy fabularnej cały czas przebija autentyczna empatia autorki. Związek głównych bohaterów płynnie wpisany został w powyższy kontekst, stając się miejscem zetknięcia wszystkich jego ogniw, a jednocześnie obrazując kolejną, mniej standardową odsłonę problemu - uzależnienie od bliskości osoby, która już nie raz zadawała nam ból.

Relacja Julii i Austina, a także sami bohaterowie, na przestrzeni fabuły ulegają znaczącej przemianie. Dojrzewają, stają się bardziej otwarci na trudne decyzje. Jest to proces jak najbardziej pożądany i naturalny w obliczu wydarzeń, w jakich stawia ich autorka. Mój główny zarzut wiąże się jednak z pozycją wyjściową, z której bohaterowie startują. Książka, która finalnie okazuje się przemyślaną, emocjonalną historią z mądrym przesłaniem, zaczyna się bowiem rozczarowująco infantylnie. Dość sztampowe otwarcie i niedojrzałe zachowanie bohaterów z pierwszych rozdziałów uwypuklają co prawda drogę, jaką Julia i Austin przeszli, jednak pierwsze spotkanie czytelnika z wykreowaną przez K.A. Linde rzeczywistością zamiast zachęcać, działa moim zdaniem na niekorzyść historii. A ta ma przecież wiele do zaoferowania.

Pierwsze nie najlepsze wrażenie na szczęście zaciera się, gdy tylko akcja nabiera impetu. Poszczególne, kluczowe wydarzenia wdzierają się w historię gwałtownie, z zaskoczenia, doskonale korelując z wybuchowym charakterem relacji głównej pary. Wszystko pomiędzy to z kolei czysta zmysłowość, formujące się uczucie i emocje rozpięte na niezwykle szerokiej skali. Wystarczy dodać jeszcze na koniec siłę braterskich, siostrzanych i przyjacielskich więzi, trochę porozchlapywanych wokół farb oraz pluszowego jednorożca i esencję "Spróbujmy jeszcze raz" mamy gotową. Do wypicia jednym duszkiem. Tylko warto pamiętać, że emocjonalnie może kopać mocno.

Karolina Drabik