Z początku tytuł można interpretować jako wstęp do mocnego thrillera (książka podobno nim jest), w trakcie czytania dociera do nas, iż chodziło o obserwowanie użytkownika na Twitterze. Potem jednak znowu pojawia się wątek chorobliwej obsesji, który przeradza się w chęć posiadania; niekoniecznie przedmiotu. Dodatkowo główna bohaterka cierpi na agorafobię - nie wychodzi z pokoju od miesięcy.

Muszę tu wspomnieć, że główna bohaterka jest postacią niesamowicie irytującą i nie da się jej polubić mimo tego, iż jest psychicznie chora. Próbowałem, ale nawet kiedy myślałem, że ją rozumiem zaczynała znowu być koszmarnie denerwującą osobą. Na dłuższą metę każdy bohater w tej książce robi coś co sprawia, że ma się go dość.

Takich momentów jest jeszcze kilkanaście i powiem szczerze, że z chęcią sam wypchnąłbym główną bohaterkę na podwórko byleby tylko przestać słuchać o jej ''fobii''. W tym miejscu muszę też wspomnieć, że rozumiem problemy ludzi chorych psychicznie, jednak ta książka aż budzi nienawiść, mimo, iż powinno być wręcz odwrotnie. Najbardziej irytujące jest to jak dowiadujemy się o problemie naszej bohaterki, która nie daje rady wyjść z pokoju (ciekawe jak wobec tego chodziła do łazienki), ale nie waha się zaprosić do domu przypadkowej osoby z ulicy, bo miała umówiony znak.

W tym miejscu pora powiedzieć o jedynej chyba - no dobrze są dwie - zalecie tej książki. Są nią wspomniane zresztą na skrzydełku w kolejnych rekomendacjach (kursywą, bo są to przetłumaczone komentarze użytkowniczek Wattpada) fragmenty policyjnych raportów. Ciekawa mieszanka, dzięki której akcja - kiedy staje się naprawdę nudna, i to więcej niż raz - zostaje pchnięta do przodu. W sumie to tylko dzięki temu nie porzuciłem tej książki nieprzeczytanej, a dobrnąłem do końca. Transkrypcja przesłuchań jest zdecydowanie najbardziej udaną rzeczą w tej ''powieści'', bo do thrillera jej daleko.

Postacie są jednowymiarowe i kompletnie bez wyrazu. Właściwie prócz Erica, który jest wręcz bogiem wg. Tessy i samej Tessy, o której w zasadzie wiemy tylko tyle, że ma agorafobię i rzucił ją chłopak oraz, że jest chorobliwie uzależniona od wszystkiego, co z Eric'iem Thornem związane.

Takim oto płynnym akcentem przeszliśmy do powiedzenia kilku słów o zakończeniu. Nie będzie tu spoilerów. Muszę jednak powiedzieć, że kiedy dobrnąłem do zakończenia, to wydawało mi się ono niebywale schematyczne, sztampowe i przewidywalne. Na szczęście(!) ostatni fragment transkrypcji sprawił, że moje zdanie się lekko poprawiło, gdyż ostateczne zakończenie naprawdę mnie zaskoczyło i - co mówię z trudem - czekam na drugi tom.

Muszę wspomnieć o jeszcze dwóch podstawowych problemach tej historii. Po pierwsze jej nierealność - umówmy się, jaki jest procent szansy na to, że twój fanfik (notabene samo ,,Ktoś mnie obserwuje'' wygląda jak fanfik) sprawi, iż zostaniesz dziewczyną super popularnego piosenkarza? No chyba, że postanowisz sprzedać mu liścia, twój wybór... Odnoszę wrażenie, iż A.V. Geiger starała się powtórzyć ''sukces'' Aftera robiąc fanfik o piosenkarzu. Nie wyszło. Oczywiście jest wiele książek o muzyce traktujących, które są bardzo dobre; 28. lutego nakładem wydawnictwa Jaguar ukaże się pierwszy tom Rock War, które zapowiada się bardzo obiecująco. Kolejną dobrą serią o muzyce jest Ostatnia Spowiedź. Natomiast ,,Ktoś mnie obserwuje'' miało być chyba spełnieniem niemożliwych pragnień autorki, czy czymś oscylującym wokół tego tematu.

Z początku tytuł można interpretować jako wstęp do mocnego thrillera (książka podobno nim jest), w trakcie czytania dociera do nas, iż chodziło o obserwowanie użytkownika na Twitterze. Potem jednak znowu pojawia się wątek chorobliwej obsesji, który przeradza się w chęć posiadania; niekoniecznie przedmiotu. Dodatkowo główna bohaterka cierpi na agorafobię - nie wychodzi z...