To już czwarty tom serii o Mercedes Thompson, który trafił w moje łapki. Poprzednie części, jak sami pewnie wiecie, wspominam bardzo dobrze. Byłam nimi zachwycona, więc tylko kwestią czasu było, gdy sięgnę po „Znak kości”. Na całe szczęście książkę miałam na swoim tablecie i nie musiałam usychać z tęsknoty, a mogłam od razu zabrać się za czytanie. Niestety, a może i stety, w zależności jak na to patrzeć, musiałam przerwać lekturę w połowie. Nie zrozumcie mnie źle, lubię Mercy, ale przy Kate Daniels nie ma żadnych szans. Tak, porzuciłam Mercy, by dać się porwać Kate. Taki ze mnie zły chochlik.

Rzeczywistość nie chce pozwolić Mercy, aby mogła odetchnąć po ostatnich wydarzeniach. Kiedy wszystko zmierza w dobrym kierunku, do dziewczyny wpada mama z pretensjami, chwilę po tym zjawia się zwęglone „coś”, które okazuje się być Stefanem, a na sam koniec na jej progu staje stara znajoma, która prosi ją o pomoc z duchem.
Świat zwariował. Słowa „Ona wie.”, cokolwiek miałyby znaczyć, nie wróżą nic przyjemnego, a wręcz przeciwnie, oznaczają kolejne kłopoty.
Czas ucieka, a znak kości, który pojawił się na drzwiach warsztatu, jest kolejną oznaką nadchodzącej burzy…


Tym razem Mercy posłużyła mi, jako lekarstwo na książkowego kaca. Świetnie się sprawdziła w tej roli i dzięki niej mogłam wrócić do normalnego funkcjonowania, zamiast snuć się bez celu, poszukując kolejnej lektury, która mogłaby mnie zainteresować. A sami wiecie, że ten stan jest ciężki do opanowania i nie wiele rzeczy w takim przypadku może pomóc. Choć szczerze mówiąc, znów czuje niedosyt, chcę więcej! Zdecydowania Mercy i Kate źle na mnie działają, przez nie staje się nadpobudliwa, a świat rzeczywisty przestaje mnie interesować. Najchętniej zanurzyłabym się tylko w kolejnej lekturze, tylko ciężko mi się zdecydować, po którą książkę najpierw mogłabym sięgnąć.


„- Od dzisiaj po wsze czasy - głos Adama wydobywał mnie z czeluści, w której się znajdowałam. - Moja dla mnie, tylko moja. Moje stado, moja miłość. - Jego twarz i palce, którymi muskał mój policzek, też były umazane krwią.
- Twoja dla ciebie, tylko ja - odpowiedziałam, choć głos, który się dobył, był chrapliwym szeptem.”


Po traumatycznych wydarzeniach Mercy dochodzi do siebie, a przynajmniej udaje, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Ukrywa swoje ataki paniki, nie chcąc martwić nimi otoczenia. Chwilę wytchnienia daje jej praca, póki jest na niej skupiona, duszące uczucie paniki znika. Jednak wystarczy tylko sekunda, by duszności i ciemność powróciła. Zmiennokształtna wciąż musi sobie przypominać, że ten koszmar się już skończył, a sprawca tego zamieszania nie żyje. Mimo wystarczających problemów Mercy musi się zmierzyć z kolejnymi przeciwnościami, które los postawił na jej drodze. Skoro magnes przyciąga metal, to ona jest żywym magnesem na kłopoty.


„Te skarpetki nie pasują - orzekł Warren.
- Dzięki za uwagę - prychnęłam, idąc do drzwi. - Od kiedy to jesteś takim znawcą stylu?
- Od chwili, gdy założyłaś jedną zieloną, a drugą białą - odciął się.”


Do tej pory autorka powoli zagłębiała nas w świat, który wykreowała. Powoli pokazywała nam odłamy istot, które w nim występują. Tym razem postanowiła wrzucić nas w sam wir, który zawierał wszystkiego po trochu. Duchy, wampiry, wilkołaki, nieludzie – tylko czekałam na moment, w którym z szafy wyskoczą kolejne magiczne stworzenia, ale chyba na całe szczęście się tak nie stało. Emocje były wystarczające jak na jedną lekturę. Zawirowania, spiski i ciągła niepewność, towarzyszyły mi, aż do ostatniej strony i zastanawiam się, jakim cudem autorka miała jeszcze pomysły na dalsze części, skoro tak wielu już powiedziała. Tak wiem, że nie wszystko zostało jeszcze doprowadzone do końca, ale ile razy biedna Mercy może wpadać w kolejne kłopoty i co tym razem je wywoła?


„Jak on może twierdzić, że „Dragon Ball Z" jest lepszy „od Scooby - Doo"? Żadnego szacunku dla klasyki!”


Nie można zauważyć, że nasza główna bohaterka przeszła przemianę i ciut spuściła z tonu. Brakuje jej werwy, którą miała w poprzednich częściach, jednak jest to całkowicie zrozumiałe. Mam tylko nadzieję, że wróci do swojego dawnego charakteru i jeszcze nie raz pokaże nam pazura. Nie można też nie zauważyć, że w tej części zagłębiamy się coraz bardziej w wilcze zwyczaje – magia stada, magia alfy, dokładnie widzimy, na czym to polega i jakie są konsekwencje związania się ze stadem. Tym bardziej że w przypadku związania trudno jest cokolwiek ukryć… uczucia, problemy, niepewność, panika, niechęć, oni wszystko to czują. Taki mały smaczek dla ciekawskich, a nadaje ciekawy charakter lekturze, bo zamiast cokolwiek ułatwiać, bardziej komplikuje.



Moja ocena: 9/10

To już czwarty tom serii o Mercedes Thompson, który trafił w moje łapki. Poprzednie części, jak sami pewnie wiecie, wspominam bardzo dobrze. Byłam nimi zachwycona, więc tylko kwestią czasu było, gdy sięgnę po „Znak kości”. Na całe szczęście książkę miałam na swoim tablecie i nie musiałam usychać z tęsknoty, a mogłam od razu zabrać się za czytanie. Niestety, a może i stety,...