Jedna z najgorszych książek jakie czytałam. Kupa straszna

Jedna z najgorszych książek jakie czytałam. Kupa straszna

Uwielbiam czytac ksiazki, ogolnie przeczytanie jednej nie zajmuje mi to duzo czasu, ale przy tej, bardzo sie nameczylam. Podchodziłam do niej kilka razy i dalej nie moglam skonczyc. Nie zrozumiałam, co wspolnego ma tytul z trescia. Na pewno bym jej nikomu nie polecila. Przykro mi

Uwielbiam czytac ksiazki, ogolnie przeczytanie jednej nie zajmuje mi to duzo czasu, ale przy tej, bardzo sie nameczylam. Podchodziłam do niej kilka razy i dalej nie moglam skonczyc. Nie zrozumiałam, co wspolnego ma tytul z trescia. Na pewno bym jej nikomu nie polecila. Przykro mi

Proza Agnieszki Wolny- Hamkało to „ Bildungsroman” : portret kobiety od dzieciństwa do dojrzałości. Poznajemy Annę jako dziecko, żegnamy jako naukowczynię przed habilitacją, matkę dorosłego syna. Powieść ta jest bardzo głęboko osadzona w realiach historycznych / od schyłkowego PRL/ i miejscowych / Wrocław z konkretnymi instytucjami typu Teatr Polski czy BWA/ . Na tym tle ukazane są dojrzewanie Anny, jej relacje z rodzicami, mężczyznami , praca naukowa, macierzyństwo, ale też wydarzenia społeczne . Powieści Wolny- Hamkało najbliżej chyba do „ Ości „ Karpowicza , to podobne kręgi artystyczno- naukowe. Pasją badawczą Anny jest „ food in art” i to też jest szalenie interesujące . Poznajemy Annę w całym spektrum jej działalności życiowej i artystycznej , ale towarzyszą jej równie interesujące postaci drugoplanowe, jak towarzysz życia reżyser Edward, rodzice czy rosyjska przyjaciółka Oksana.
Bardzo dobrze mi się to czytało, bo mam z Autorką podobne doświadczenia pokoleniowe i tematyka wrocławska jest mi też bardzo znana i bliska.

Proza Agnieszki Wolny- Hamkało to „ Bildungsroman” : portret kobiety od dzieciństwa do dojrzałości. Poznajemy Annę jako dziecko, żegnamy jako naukowczynię przed habilitacją, matkę dorosłego syna. Powieść ta jest bardzo głęboko osadzona w realiach historycznych / od schyłkowego PRL/ i miejscowych / Wrocław z konkretnymi instytucjami typu Teatr Polski czy BWA/ . Na tym tle...

Strasznie się namęczyłam czytając tę książkę. Nawet nie potrafię opowiedzieć o czym była. Jak dobrze, że już mam ją za sobą.

Strasznie się namęczyłam czytając tę książkę. Nawet nie potrafię opowiedzieć o czym była. Jak dobrze, że już mam ją za sobą.

Zmylił mnie opis na stronie księgarni. Spodziewałam się opowieści o konflikcie na osi matka - córka. W powieści konfliktu nie ma, tytuł też wydaje się oderwany od treści. Bohaterka płynie przez życie bez większych emocji. Taka jest cała książka, przesiąknięta niewypowiedzianą tęsknotą za emocjami. Czy to celowy zabieg, czy przypadkiem tak wyszło?

Zmylił mnie opis na stronie księgarni. Spodziewałam się opowieści o konflikcie na osi matka - córka. W powieści konfliktu nie ma, tytuł też wydaje się oderwany od treści. Bohaterka płynie przez życie bez większych emocji. Taka jest cała książka, przesiąknięta niewypowiedzianą tęsknotą za emocjami. Czy to celowy zabieg, czy przypadkiem tak wyszło?

Przykro mi to pisać, ale nie widzę powodu, by przeczytać tę powieść do końca. Bohaterka do niczego nie dąży, nie ma dynamiki, zwrotów akcji, napięcia. Nawet jeśli założyć, że autorka to osobowość i po prostu warto poznać jej luźne impresje na temat kobiecego życia – dla mnie nie jest to jeszcze ten etap artystycznej kariery, który przyciąga sam z siebie. Nawet wątek wrocławski i zasugerowane w tytule relacje z rodzicami - w których upatrywałam smaczków - przyniosły tylko rozczarowanie.

Bohaterka o dzieciństwie i młodości Agnieszki Hamkało (tak wynika z wywiadów, nawet mieszka w tym samym miejscu, a jej rodzice trudnią się tym co rodzice autorki – bądźmy szczerzy, czy ojciec jest dyrektorem w telewizji, czy w Wytwórni Filmów Fabularnych nie ma znaczenia ani dla fabuły, ani dla psychologii postaci). W odróżnieniu do autorki Anna zajmuje się krytyką kulinarną, ale mało u niej krytyki i kulinariów (są jakby wklejane na siłę),ciągle natomiast wraca myślami do literatury, teatru, filmu - jakby ciągle na nowo stapiała się z A. Hamkało, jej doświadczeniami, emocjami, widzeniem świata. Niewielki to dla mnie wysiłek twórczy: pisać o sobie. Na 140-tej stronie – niespodziewanie, bez najmniejszego uzasadnienia fabularnego – narrację na chwilę przejmuje niejaki Edward.

Pretensjonalny chaos, okraszony co jakiś czas erotycznymi szczegółami, które w zamyśle mają chyba nadawać pikanterii. Choć rzadko to robię – nie kończę.

Przykro mi to pisać, ale nie widzę powodu, by przeczytać tę powieść do końca. Bohaterka do niczego nie dąży, nie ma dynamiki, zwrotów akcji, napięcia. Nawet jeśli założyć, że autorka to osobowość i po prostu warto poznać jej luźne impresje na temat kobiecego życia – dla mnie nie jest to jeszcze ten etap artystycznej kariery, który przyciąga sam z siebie. Nawet wątek...

Dziwna ta książka. Na początku może i było ciekawie, ale im dalej, tym coraz gorzej.
W sumie to nie było w niej żadnej akcji, ciekawych wątków i sytuacji. Jedynie suche fakty o bohaterce, taki ciągły, monotonny opis jej życia.
Nic się nie działo, było nudno. Książka zupełnie nie w moim stylu.

Dziwna ta książka. Na początku może i było ciekawie, ale im dalej, tym coraz gorzej.
W sumie to nie było w niej żadnej akcji, ciekawych wątków i sytuacji. Jedynie suche fakty o bohaterce, taki ciągły, monotonny opis jej życia.
Nic się nie działo, było nudno. Książka zupełnie nie w moim stylu.

Pierwsze 100 stron książki bardzo dobre, zabawne. Jednak zagłębiając się coraz bardziej w historię Anny męczyłam się czytając. Książka taka sobie.

Pierwsze 100 stron książki bardzo dobre, zabawne. Jednak zagłębiając się coraz bardziej w historię Anny męczyłam się czytając. Książka taka sobie.

Książka według mojej opinii słaba, nie dlatego, że brak jej typowej akcji, tempa, zwrotów. Czytałam książki, w których nie było zwrotów, tempa, akcji, a jednak oceniałam je jako świetne, ta natomiast... Powiedziałabym - fasadowa. Czyli od frontu niby wszystko jest, kolory, gzymsy, dobry język, dobre metafory, dobry warsztat, ale... W oficynie pustka. Postaci płaskie, sytuacje płaskie, problemy płaskie. Takie sobie obrazki, każdy z nas nosi w sobie podobne, nic oryginalnego. Czytając powieść miałam wrażenie, że jestem na wystawie sztuki bardzo abstrakcyjnej, gdzie każe mi się zgadywać, co miał na myśli artysta eksponując garnek. W dodatku garnek pusty, bo chociaż bohaterka jest Panią od Potraw, to o samym jedzeniu niewiele nam mówi. Pewnie szkoda. A poza tym, dlaczego komunistka? Domyślam się, że komunistka = buntowniczka, ale jaka właściwie ona buntowniczka?

Książka według mojej opinii słaba, nie dlatego, że brak jej typowej akcji, tempa, zwrotów. Czytałam książki, w których nie było zwrotów, tempa, akcji, a jednak oceniałam je jako świetne, ta natomiast... Powiedziałabym - fasadowa. Czyli od frontu niby wszystko jest, kolory, gzymsy, dobry język, dobre metafory, dobry warsztat, ale... W oficynie pustka. Postaci płaskie,...

Poznajemy główną bohaterkę Annę, która jako dziewczynka szybko dorasta, a potem zachodzą zmiany w Polsce po 1989 roku, biegając po łące na wsi boso dziewczyna już jest nastolatką przeistacza się w zbuntowaną pankówę.

Powieść ogromnie mnie zaskoczyła,niewątpliwie interesująca, dobra historia, ze świetną fabułą, wartką akcją i trzymała ciągle w napięciu.
W sumie to wciągająca,intrygująca książka chwytająca za serce, czytałam z zapartym tchem,mnie się podobała intryguje, wzrusza czyta się dobrze.

Poznajemy główną bohaterkę Annę, która jako dziewczynka szybko dorasta, a potem zachodzą zmiany w Polsce po 1989 roku, biegając po łące na wsi boso dziewczyna już jest nastolatką przeistacza się w zbuntowaną pankówę.

Powieść ogromnie mnie zaskoczyła,niewątpliwie interesująca, dobra historia, ze świetną fabułą, wartką akcją i trzymała ciągle w napięciu.
W sumie to...