Ostatnie dni Nowego Paryża jest jedną z niewielu książek po której przeczytaniu nie widziałem co myśleć. Stan ten bierze się z powodu tego, że nie byłem po prostu przygotowany na to co się stało. Około 200 stron tekstu (wraz z przypisami, wyjaśnieniami), które tworzą mieszankę tak wybuchową, że jedyne co przychodzi do głowy to dwa słowa – czysty surrealizm. Autor świetnie bawi się dziełami tego nurtu i wprowadza je w swej książce w formie żywej. I to dosłownie. Za sprawą Thibauta oraz Sam oglądamy Paryż okresu wojny gdzie manify są jedną z broni w walce. Choć są one w większości nieokiełznane, nie można przewidzieć ich dokładnego zachowania są użyteczne. Sztuka w walce z rzeczywistym wrogiem.
Forma narracji przywodzi na myśl pamiętnik. Krótkie zapisy konkretnych zdarzeń, wartka akcja zdecydowanie zaliczają się na plus. Postaci są wyraziste a ich postępowanie bardzo dobrze umotywowane. Cieszę się również z tego, że autor zamieścił przypisy, wyjaśnienia, gdyż bez nich wiele smaczków mogłoby umknąć czytelnikowi.
Cytując za The Guardian: „Oszałamiająca powieść... Dowód niezwykłego talentu”. Od siebie tylko dodam – czegoś takiego dawno nie czytałem.

Ostatnie dni Nowego Paryża jest jedną z niewielu książek po której przeczytaniu nie widziałem co myśleć. Stan ten bierze się z powodu tego, że nie byłem po prostu przygotowany na to co się stało. Około 200 stron tekstu (wraz z przypisami, wyjaśnieniami), które tworzą mieszankę tak wybuchową, że jedyne co przychodzi do głowy to dwa słowa – czysty surrealizm. Autor świetnie...