„Ostatnia wyprawa w zimną noc.”

Muszę przyznać, że nie mam dość czytania o poczynaniach major Sorilli Aidy, a gdy do tego dochodzą jeszcze wspólne akcje z obcymi z Sojuszu, to w ogóle jestem wniebowzięta.

O czym w tej części? Pani major ma już dość wojaży i ratowania wszechświata, chce osiąść spokojnie na Haydenie i przejść na zasłużoną emeryturę. Jednak złośliwy los jest innego zdania i Sorilla dostaje „ostatnią” misję, wraz z awansem na podpułkownika. Dodatkowo jest to misja wespół ze Strażnikami z Sojuszu.

Byłam zachwycona, że znów Aida będzie współpracować z Lucjaninem Krissem. Spodobał mi się ten duet i wiedziałam, że będzie na grubo i interesująco. Nie było między nimi tak wielu interakcji, jakbym sobie życzyła, ale cały czas coś się działo i na nudę zdecydowanie nie narzekam.

Co się więc wydarzyło, że ocena taka a nie inna? Zakończenie totalnie rozczarowujące. Całą książkę akcja się rozwija w oczekiwaniu na wielkie bum na końcu, a tu kicha. Nic się specjalnie nie wyjaśniło. Z jednej strony się cieszę, bo to zwiastuje kolejną część (mam nadzieję), ale z drugiej strony autor zwykle raczej kończył swoją myśl przewodnią z końcem książki, więc całość wydaje mi się urwana w trakcie.

„Ostatnia wyprawa w zimną noc.”

Muszę przyznać, że nie mam dość czytania o poczynaniach major Sorilli Aidy, a gdy do tego dochodzą jeszcze wspólne akcje z obcymi z Sojuszu, to w ogóle jestem wniebowzięta.

O czym w tej części? Pani major ma już dość wojaży i ratowania wszechświata, chce osiąść spokojnie na Haydenie i przejść na zasłużoną emeryturę. Jednak złośliwy los...