Hrabina Beata Tyszkiewicz bawi się w pisarkę. Próbuje opowiedzieć nam 63 historie ludzi, z którymi w ten czy inny sposób się zetknęła. Są to opowiadania dwu-, trzystronicowe, bardzo płytkie, powierzchownie naświetlające wątłą problematykę. Prawie wszystkim brakuje pointy, a historie ciekawe można policzyć na palcach jednej ręki.
Tyszkiewicz jest mistrzynią pierdołowatości. Wszystkie opowiadania są naszpikowane nikomu niepotrzebnymi detalami, drobiazgami, pierdołami właśnie, które nie mają żadnego związku z opisywaną sytuacją czy postacią. Autorce brakuje ikry, polotu. Właściwie poza znanym nazwiskiem nie widzę żadnego uzasadnienia, czemu ta książka w ogóle wyszła drukiem.
Dla przykładu streszczam trzy opowiadania:
1) Japonka z dwiema córkami przyjechała do Warszawy. Autorka zapytała ją o kosmetyki, jakich używa. Słów kilka o braku mężczyzn w życiu tych kobiet i ich strojach. Japonki zwiedzały Warszawę. Tyszkiewicz jadła z nimi sushi. Tęskni za mięsem.
2) Przyjaciółka autorki stwierdziła, że zacznie oszczędzać pieniądze. Gdy uskładała jakąś sumę, jej córka zmieniała samochód, więc kobieta dała jej pieniądze. Stwierdziła, że „ciułała i wszystko oddała, a sobie łeb urwała”. Śmiechom i zabawom nie było końca, a przyjaciółka otrzymała przezwisko „Chihuahua”.
3) Beata Tyszkiewicz wraz z przyjaciółką Zosią dostały zaproszenie na sylwestrowy bal przebierańców. Stwierdziły, że nie pójdą, bo rok wcześniej Zosia skorzystała z zaproszenia na taki bal i wygłupiła się, bo jako jedyna była przebrana. Panie postanowiły więc zostać w domu i spędzić sylwestra we dwie, porozmawiać, obejrzeć telewizję i posłuchać muzyki. Zrobiły też coś szalonego: pomalowały włosy na czerwono i chabrowo. Kurtyna.
Braku akcji, talentu, kreatywności i błyskotliwości Beaty Tyszkiewicz towarzyszy też całkowity bałagan w interpunkcji, która jest po prostu zła. Znalazłem też literówki i rażącą mnie formę „śmieli się”. Dziwna jest też oprawa graficzna. Mdłe i nijakie opowiadanka ilustrują monochromatyczne reprodukcje totalnie niepasujących do całości grafik Gabera Rechowicza.
Stracony czas.

Hrabina Beata Tyszkiewicz bawi się w pisarkę. Próbuje opowiedzieć nam 63 historie ludzi, z którymi w ten czy inny sposób się zetknęła. Są to opowiadania dwu-, trzystronicowe, bardzo płytkie, powierzchownie naświetlające wątłą problematykę. Prawie wszystkim brakuje pointy, a historie ciekawe można policzyć na palcach jednej ręki.
Tyszkiewicz jest mistrzynią pierdołowatości....

Opowiastki o ludziach i zdarzeniach. Ciepłe, z odpowiednią dozą humoru. Z klasą, Tak, jak zawsze, gdy o drugim człowieku mówi/pisze Pani Beata Tyszkiewicz. Wyczuwalna jest też nutka nostalgii.

Opowiastki o ludziach i zdarzeniach. Ciepłe, z odpowiednią dozą humoru. Z klasą, Tak, jak zawsze, gdy o drugim człowieku mówi/pisze Pani Beata Tyszkiewicz. Wyczuwalna jest też nutka nostalgii.

Ojej! Panią Beatkę w same komplementy oprawię. Od dłuższego czasu żadna książka tak mi się nie upodobała jak ta. Chciałam poczytać panią Czubaszek, a tu piękna pani Tyszkiewicz pięknie prezentowała się w biblioteczce. Należę do tych osób, które niestety oceniają po okładcę,dlategoż sięgnęłam po ową pozycję. Przy tej książce piałam, uśmiewałam się, czytałam głośno fragmenty drugiej połówce.. Zaskoczyło mnie lekkie pióro Pani Beaty. Zdecydowanie chciałabym przygarnąć tę książkę na własność.

Ojej! Panią Beatkę w same komplementy oprawię. Od dłuższego czasu żadna książka tak mi się nie upodobała jak ta. Chciałam poczytać panią Czubaszek, a tu piękna pani Tyszkiewicz pięknie prezentowała się w biblioteczce. Należę do tych osób, które niestety oceniają po okładcę,dlategoż sięgnęłam po ową pozycję. Przy tej książce piałam, uśmiewałam się, czytałam głośno fragmenty...

Lubię ...

Lubię ...

Lekka, przyjemna i zabawna lektura.

Lekka, przyjemna i zabawna lektura.

Miła wdzięczna i przyjemna. Wzbudza trogę tęsknoty za minionymi laty.

Miła wdzięczna i przyjemna. Wzbudza trogę tęsknoty za minionymi laty.