A Dance with Dragons

Pierwszy tom Tańca ze Smokami trzyma poziom Uczty dla Wron. Jest to pozycja wciąż znakomita, ale wyraźnie wolniejsza od Nawałnicy Mieczy.

Tym razem na pierwszy plan wychodzą postacie przemilczane w poprzednich tomach. Śledzimy losy Dany, Tyriona, Jona i Brana, których zabrakło w poprzednim tomie. Akcja również dzieje się równoległe do Uczty... o czym warto pamiętać, ponieważ poprzedni tom dał nam już kilka wskazówek co będzie się działo w Tańcach.

Końcowy werdykt wydam po skończeniu drugiego tomu.

Ocena: 9/10

Pierwszy tom Tańca ze Smokami trzyma poziom Uczty dla Wron. Jest to pozycja wciąż znakomita, ale wyraźnie wolniejsza od Nawałnicy Mieczy.

Tym razem na pierwszy plan wychodzą postacie przemilczane w poprzednich tomach. Śledzimy losy Dany, Tyriona, Jona i Brana, których zabrakło w poprzednim tomie. Akcja również dzieje się równoległe do Uczty... o czym warto pamiętać,...

Dobra
Bardzo dobra :)

Dobra
Bardzo dobra :)

Z czasem coraz lepiej rozumiem powody tak długoletniego oczekiwania na premierę "Wichrów zimy". Zrezygnowanie z pięcioletniego przeskoku czasowego po "Nawałnicy mieczy" oraz rozbicie POV na dwa równoległe czasowo tomy skazały Martina na scalenie bardzo wielu wątków w planowanej przedostatniej odsłonie serii. Kilka istotnych dla rozwoju fabuły postaci zmierza na spotkanie z Daenerys w Meereen. W "Uczcie dla wron" nie ma to aż takiego znaczenia, bo (poza wątkiem braavoskim) praktycznie nie zapuszczamy się poza granice Westeros. Inaczej jest z "Tańcem ze smokami", co niestety wydaje mi się największą bolączką tego tomu. Spora część pierwszej połowy powieści to przepełnione ekspozycją opisy podróży. Absolutnie najmniej zajmująco wypada wątek Quentyna. Sytuację nieco ratują rozdziały Brana, ale i tak jest to najbardziej statyczna część cyklu ze wszystkim jak dotąd wydanych.

Z czasem coraz lepiej rozumiem powody tak długoletniego oczekiwania na premierę "Wichrów zimy". Zrezygnowanie z pięcioletniego przeskoku czasowego po "Nawałnicy mieczy" oraz rozbicie POV na dwa równoległe czasowo tomy skazały Martina na scalenie bardzo wielu wątków w planowanej przedostatniej odsłonie serii. Kilka istotnych dla rozwoju fabuły postaci zmierza na spotkanie z...

Na początku zaznaczę, że nie podoba mi się fakt, że "Taniec ze smokami", podobnie jak dwa poprzednie tomy "Pieśni lodu i ognia" został podzielony na dwie części.
Nie mogę więc ocenić zaprezentowanej historii jako całości, a jedynie jej fragment.

A była to historia jak zawsze wciągająca, prezentująca plejadę ciekawych bohaterów. Bohaterów, którzy są ludźmi z krwi i kości, a nie tylko imionami zapisanymi na papierze. Dialogi są świetne napisane, niewymuszone. Jak zawsze podoba mi sposób prowadzenia narracji, jej wyważone tempo. Widać, że każdy rozdział jest zaplanowany, mówi coś o poszczególnym bohaterze lub pcha fabułę naprzód.

Poszczególnym historiom brakuje jednak jakiegoś punktu kulminacyjnego, który najprawdopodobniej będzie miał miejsce w części drugiej.

Na początku zaznaczę, że nie podoba mi się fakt, że "Taniec ze smokami", podobnie jak dwa poprzednie tomy "Pieśni lodu i ognia" został podzielony na dwie części.
Nie mogę więc ocenić zaprezentowanej historii jako całości, a jedynie jej fragment.

A była to historia jak zawsze wciągająca, prezentująca plejadę ciekawych bohaterów. Bohaterów, którzy są ludźmi z krwi i kości,...

Książka, która wywołała u mnie olbrzymi zastój czytelniczy... Nie spodziewałam się, że którakolwiek część Gry o tron może mnie tak znużyć, jednocześnie chciałabym przeczytać całą serię. Robiłam trzy podejścia do tego tomu zanim w końcu udało mi się przebrnąć do ostatniej strony, ale teraz muszę odpocząć od twórczości Martina zanim podejmę się kontynuacji.
Akcja utknęła w miejscu, w zasadzie tylko Tyrion (znacznie) i Bran (nieco) posuwają się do przodu, inne pionki stroją w miejscu. Perspektywa Daenerys szalenie nudna, wydarzenia za wąskim morzem to takie flaki w oleju, że zaczęłam z czystym sumieniem pomijać całe akapity. Powoli wyłaniają się pierwsze rozbieżności między książką a serialem, zaczynam też rozumieć dlaczego twórcy ekranizacji zdecydowali się niektóre wątki pominąć.

Książka, która wywołała u mnie olbrzymi zastój czytelniczy... Nie spodziewałam się, że którakolwiek część Gry o tron może mnie tak znużyć, jednocześnie chciałabym przeczytać całą serię. Robiłam trzy podejścia do tego tomu zanim w końcu udało mi się przebrnąć do ostatniej strony, ale teraz muszę odpocząć od twórczości Martina zanim podejmę się kontynuacji.
Akcja utknęła w...

Przeczytac ksiazke, potem obejrzec serial badz film czy w druga strone, to zawsze bardzo ciekawe doswiadczenie.
Pierwsza część ‘Tańca ze smokami’ pana Martina to potwierdza.
Przyznaje, ze jest wiele watkow, ktore sa dosc nudnawe i zdaja się ciągnąć, ale fakt, ze wiele z tych wątków to cos nowego, zwlaszcza dla osoby, ktora ma serial juz za soba, pomagaja utrzymac te wątki na solidnym i nadal interesujacym poziomie.
Kazdy bohater ma swoje ciekawe momenty. Jedne bardziej interesujace, inne troche mniej. Przyznaje jednak, ze kazdy rozdzial poswiecony Fetorowi czy Melisandre pochłanialy mnie calkowicie. Dodam rowniez, ze ku mojemu zdziwieniu, bo nie sadzilem, ze stane sie tak duzym fanem ksiazkowej wersji tych bohaterow.
Piąta część serii sprawia, ze akcja calej historii zaczyna stawac sie naprawde sporym obrazkiem. Jest wielu bohaterow, jeszcze wiecej wydarzen, wiec trzeba sie naprawde skupic, by trzymac tempo.
Jest spora ilosc postaci, ktorych fan serialu po prostu nie bedzie nawet kojarzyć a co za tym idzie, powstaje ciekawosc na pytanie jaki wplyw ci bohaterowie beda miec na final serii.

Spora ilosc wydarzen zmienionych na potrzeby serialu dla wielu moze budzic pewien niesmak, ale dla mnie to akurat na plus. Serial ogladalem z dobre dziesiec razy i czytanie ksiazek z tej samej serii to jak mala powtorka z rozrywki, ale ta sama historia nadal zaskakuje, bo jednak jest inna.

Przeczytac ksiazke, potem obejrzec serial badz film czy w druga strone, to zawsze bardzo ciekawe doswiadczenie.
Pierwsza część ‘Tańca ze smokami’ pana Martina to potwierdza.
Przyznaje, ze jest wiele watkow, ktore sa dosc nudnawe i zdaja się ciągnąć, ale fakt, ze wiele z tych wątków to cos nowego, zwlaszcza dla osoby, ktora ma serial juz za soba, pomagaja utrzymac te wątki...

Kocham tę serię. Super akcja, niejednoznaczni bohaterowie. Doskonale wykreowany świat. Brak czarno-białości. No i to, że każdy, nawet najważniejsza postać może zginąć. To była obok "Wiedźmina" moja ulubiona seria fantasy, dopóki nie przeczytałam "Kwestii wyboru" MarMaxa Borowskiego. Jeśli poziom tam się utrzyma, to Martin będzie na drugim miejscu.

Kocham tę serię. Super akcja, niejednoznaczni bohaterowie. Doskonale wykreowany świat. Brak czarno-białości. No i to, że każdy, nawet najważniejsza postać może zginąć. To była obok "Wiedźmina" moja ulubiona seria fantasy, dopóki nie przeczytałam "Kwestii wyboru" MarMaxa Borowskiego. Jeśli poziom tam się utrzyma, to Martin będzie na drugim miejscu.

Zaczęłam, zostawiłam na jakiś czas, ale szczerze mówiąc chęci do powrotu były niewielkie. Szczerze mówiąc zaczyna mnie już to nużyć - to wciąż jest dobra powieść i zadziwia mnie, jak ciekawie Martin potrafi pisać o rzeczach dla mnie kompletnie nieciekawych (polityka chociażby),ale brakowało mi tutaj czegoś, co wyciągnęłoby mnie z takiego przymulenia (bo zaczyna się dłużyć w pewnym momencie) i jakieś większej akcji albo chociaż zaskoczenia. Tak, jak wcześniej lubiłam Daenerys i wyczekiwałam rozdziałów z jej perspektywy, tak tutaj jej niezdecydowanie i marudzenie strasznie działało mi na nerwy. Jestem też jednak trochę zawiedziona faktem, że ciągle wałkujemy ten sam okres czasu (ile słów potrzeba, żeby coś opisać?). Mam nadzieję, że część druga będzie lepsza.

Zaczęłam, zostawiłam na jakiś czas, ale szczerze mówiąc chęci do powrotu były niewielkie. Szczerze mówiąc zaczyna mnie już to nużyć - to wciąż jest dobra powieść i zadziwia mnie, jak ciekawie Martin potrafi pisać o rzeczach dla mnie kompletnie nieciekawych (polityka chociażby),ale brakowało mi tutaj czegoś, co wyciągnęłoby mnie z takiego przymulenia (bo zaczyna się dłużyć...

Piąty tom Sagi Lodu i Ognia to wciąż genialne dzieło literatury fantasy, mimo że od czwartego tomu historia staje się nieco zbyt rozległa, przez co traci impet, zaś bardzo mało jest w niej typowych dla poprzednich tomów momentów zaskakujących czytelnika i odwracających percepcję powieści Jeśli ktoś liczy na kolejne "Krwawe Gody", to się ich nie doczeka.

Problemem powieści od czwartego tomu jest multiplikacja postaci i wiele wątków, które zdają się do niczego nie zmierzać. Oczywiście wszystkie te wątki są pisane w sposób doskonały, ponieważ Martin jest mistrzem pióra i ogrom kreacji świata przedstawionego jest przytłaczjący, nieporównywalny do niczego, może poza Śródziemiem Tolkiena. Wszystkie zatem poszerzające lore historie czyta się z wielkim zainteresowaniem. Niemniej powieść rozwija się w sposób, który wydaje się trudny do opanowania, a chyba sam autor ma z tym problem, biorąc pod uwagę długi czas, jaki zajmuje mu napisanie zakończenia tej historii.

Piąty tom Sagi Lodu i Ognia to wciąż genialne dzieło literatury fantasy, mimo że od czwartego tomu historia staje się nieco zbyt rozległa, przez co traci impet, zaś bardzo mało jest w niej typowych dla poprzednich tomów momentów zaskakujących czytelnika i odwracających percepcję powieści Jeśli ktoś liczy na kolejne "Krwawe Gody", to się ich nie doczeka.

Problemem powieści...

Po prostu świetna. Nic dodać, nic ująć.

Po prostu świetna. Nic dodać, nic ująć.