Podobno, żeby kogoś dobrze poznać, należy zjeść z nim beczkę soli. Nigdy bowiem nie wiemy, jak zachowa się druga osoba, co ma na sumieniu i jakie skrywa sekrety. Fakt, iż znamy ją już od dłuższego czasu, nie znaczy, że potrafimy w niej czytać jak w otwartej księdze. Ludzie to skomplikowane istoty – bardzo szybko zmieniają zdanie na jakiś temat, miewają humory, podejmują decyzje pod wpływem impulsu. E. Lockhart doskonale zdaje sobie sprawę z tego, iż każdy z nas skrywa jakieś sekrety – jedni mniejsze, inni większe. Bohaterka jej najnowszej powieści ma wiele na sumieniu, a im więcej się o niej dowiadujemy, tym niebezpieczniejsza nam się wydaje.

Jule i Imogen są przyjaciółkami – spędzają ze sobą czas, chodzą na zakupy, mieszkają, plotkują, wspierają i kryją. Zwłaszcza ta pierwsza jest gotowa na wiele, byle pławić się w blasku swojej koleżanki, która z taką łatwością zjednuje sobie ludzi. Wystarczy, że gdzieś się pojawi i już jest otoczona przez wianuszek adoratorów. Immie jest bogata, dlatego stać ją na wszystko, pieniądze nie stanowią dla niej problemu, Jule nie posiada aż tak dużych środków na koncie, dlatego to jej przyjaciółka płaci za większość rzeczy.

Pewnego dnia po ulubienicy tłumów znika ślad – dziewczyna miała niby jechać do Paryża, ale od dłuższego czasu nie daje znaku życia. Co gorsza, Jule znajduje pożegnalny list, w którym jej przyjaciółka pisze, iż ma zamiar popełnić samobójstwo. Czy rzeczywiście doszło do tragedii? Czy dziewczyna, która miała wszystko, zdecydowała się na tak szalony krok? Czy kryje się za tym coś więcej?

E. Lockhart stworzyła niezwykle wciągający thriller psychologiczny, w którym krok po kroku poznajemy historię obu bohaterek. Dowiadujemy się, jak się poznały, jakie uczucia je łączyły i co tak naprawdę się stało. A prawda okazuje się gorsza, niż mogliśmy się spodziewać.

„Kłamczuchę” trudno nazwać psychologicznym studium, pisarka stara się jednak przybliżyć nam zawiłości ludzkiej natury. A ta bywa niezwykle przewrotna. Jule skrywa wiele tajemnic, czytelnik strona po stronie poznaje jej mroczne sekrety i w pewnym momencie domyśla się, jak wyglądały relacje bohaterek. A te nie należały do najzdrowszych.

Przecież Imogen bawiła się ludźmi – manipulowała nimi, uzależniała od siebie, a gdy jej się znudzili, odstawiała na bok, niczym lalki, które się zepsuły. Pierwsze wrażenie często bywa złudne. Dopiero jak kogoś lepiej poznasz, spędzisz z nim więcej czasu, zauważysz jego wady. Immie jawiła się jako przyjaciółka idealna – każdy ją uwielbiał, mógł na nią liczyć, zajęła się Jule. Bardzo szybko musimy jednak zrewidować nasze zdanie o protagonistce, zresztą nie tylko o niej, bo również druga dziewczyna pokazuje swoją prawdziwą twarz.

Czy „Kłamczucha” to ciekawa historia? Momentami tak. Niestety bardzo łatwo domyślić się, co tak naprawdę stało się z Immie. Zabrakło także głębszego uzasadnienia postępowania Jule. Niby autorka wspomina o jej trudnym dzieciństwie, ale chciałoby się wiedzieć więcej, zwłaszcza dlaczego bohaterka stała się tym, kim jest.

„Kłamczucha” to historia o toksycznej przyjaźni, o kłamstwie i jego konsekwencjach. Jule jest mistrzynią w zmyślaniu i naginaniu faktów, chwilami zastanawiałam się nawet, jak to możliwe, że nikt jej nie przejrzał, przecież większość jej opowieści była grubymi nićmi szyta.

Monika Doerre