„Tata pokazał nam kiedyś, gdzie będą fundamenty i piwnica Szklanego Zamku. Dokonał pomiarów i wytyczył zarys za pomocą sznurka i palików”.

Każde dziecko cieszyłoby się z nowego domu, własnego pokoju, miejsca ciepłego i bezpiecznego. Jeannette Walls w swoim dzieciństwie nie miała prawdziwego domu, nie było przytulnie i ciepło. Ekscentryczny ojciec alkoholik wyzywał mamę „od głupich kurew i śmierdzących cip”. W tej sześcioosobowej rodzinie często dochodziło też do rękoczynów, a trzyletnie dziecko samo sobie musiało już przygotować posiłek. Całość przedstawionej opowieści poznajemy z perspektywy dorosłej już Jeannett. Autorka opowiada nam historię nieprawdopodobną a jednak prawdziwą, pełną bólu, brudu, głodu i niespełnionych obietnic.
W całym tym nieszczęściu najgorsze jest to, że nie jest to rodzina patologiczna, a takie wrażenie odniosłem na początku. Rodzice umieli wpoić im wartości, które pozwoliły przetrwać w każdych warunkach, rozwijali je intelektualnie. Rodzeństwo potrafiło zadbać o siebie nawzajem, umiały zarobić sobie na jedzenie, były niezwykle utalentowane, a co najważniejsze wiedziały, że muszą wyrwać się z tego bagna by nie głodować.
„Tata powtarzał, że mnie kocha i nigdy nie pozwoliłby mi utonąć, lecz nie można trzymać się brzegu przez całe życie i tego właśnie powinni wszyscy rodzice uczyć swoje dzieci”. Rex i Rose Wallsowie byli rodzicami nieodpowiedzialnymi, nie umiejącymi sprostać obowiązkom rodziców. Ścigani przez wymiar sprawiedliwości prowadzili koczowniczy tryb życia, który nie miał przyszłości. Ciągle mam przed oczami Rexa rozbijającego skarbonkę z tak ciężko zarobionymi przez dziewczynki pieniążkami. A gdy i to już przepił zabiera Jeannett do klubu nocnego. Wiem, że nie jestem idealnym ojcem, zdaję sobie sprawę że daleko mi do ideału. Jednak są granice, które nam rodzicom przekraczać nie wolno. Czytając tę książkę towarzyszyła mi nie tylko wściekłość i smutek, miałem też chwile kiedy musiałem po prostu zamknąć książkę, by ze zdziwieniem stwierdzić, że ta rodzina na swój sposób była szczęśliwa. Zachęcam do tej biograficznej powieści, ponieważ to naprawdę dobrze napisana książka, ukazująca życie dziecka z perspektywy dorosłej już kobiety .

„Tata pokazał nam kiedyś, gdzie będą fundamenty i piwnica Szklanego Zamku. Dokonał pomiarów i wytyczył zarys za pomocą sznurka i palików”.

Każde dziecko cieszyłoby się z nowego domu, własnego pokoju, miejsca ciepłego i bezpiecznego. Jeannette Walls w swoim dzieciństwie nie miała prawdziwego domu, nie było przytulnie i ciepło. Ekscentryczny ojciec alkoholik wyzywał mamę „od...