Już dawno powieść grozy nie niosła za sobą tak namacalnego posmaku obłędu! Szaleństwo krąży w „Strachu” wymiennie z poczuciem narastającego przerażenia przed tym, co nienazwane, bezimienne, tym, co panuje u podnóża gór od wieków, a przed czym nie można uciec. Jozef Karika wystawia swojego bohatera na najwyższe próby, wchodzi mu do głowy, budując kafkowską rzeczywistość wokół niego, w której ciągle ktoś patrzy, ciągle ktoś słucha i nawet przedmioty zdają się niemartwe, a ożywione jakąś chorą mocą. Jednocześnie to prawdziwie horrorowa kraina cieni, kraina snów, kraina wiecznego mrozu, gdzie nawet czas potrafi się zachwiać w posadach. Jak u Algernona Blackwooda, gdzie pośród drzew czai się potwór, jak u Roberta W. Chambersa, gdzie Król Żółci obrał panowanie, jak u Dana Simmonsa pośród niekończących się połaci lądolodu – tutaj nie można już ufać zmysłom, nie można ufać samemu sobie, nie zostało już nic.

„Strach” Jozefa Karika to powieść grozy, która jak lodowy szpikulec przenika do samej duszy, drąży w niej jamę i zostaje tam, nowa komnata szalonego królestwa.

Już dawno powieść grozy nie niosła za sobą tak namacalnego posmaku obłędu! Szaleństwo krąży w „Strachu” wymiennie z poczuciem narastającego przerażenia przed tym, co nienazwane, bezimienne, tym, co panuje u podnóża gór od wieków, a przed czym nie można uciec. Jozef Karika wystawia swojego bohatera na najwyższe próby, wchodzi mu do głowy, budując kafkowską rzeczywistość...