Tytuł książki stanowi dobry trop interpretacyjny. Oto bowiem otrzymujemy kilka opowieści, często niełatwych w odbiorze i dość brutalnych, ale też ukazujących niejednokrotnie wielką siłę ducha białowieżan. Łączy je puszcza, miejsce pełne magii i tajemnic, inspirujące kolejne pokolenia artystów. Miejsce, do którego wielu pragnęło powrócić wbrew przeciwnościom. Miejsce, w którym obok języka polskiego funkcjonuje białoruski, a w domu praktykuje się tradycję katolicką na równi z prawosławną. Jest to też przestrzeń życia, tylko z pozoru zwykłych ludzi. Puszcza przygląda się ich zmaganiom z codziennymi problemami, małym i większym dramatom, ale też ich radości. Patrzy też na to jak zmieniała się Białowieża. Anna Kamińska wsłuchuje się w szepty tych ludzi i skrupulatnie notuje. Myliłby się jednak ten, kto szukałby tu kroniki życia miejscowości i jej mieszkańców na przestrzeni ostatnich stu lat. To raczej zapis wspomnień kilkorga z nich, pełen dygresji i niedopowiedzeń, czasem niepełny. Najlepiej charakter tej pozycji oddaje historia snuta przez leśnika nazwanego "Księciem". Narracja snuta przez ponad 90-letniego staruszka, bardzo dynamiczna i barwna, choć z konieczności skrótowa przepojona jest miłością do lasu. Kończy są stwierdzeniem, że więcej już nie jest sobie w stanie przypomnieć (a może nie chce pamiętać). Autorka nieraz mówi wprost, że Białowieża ma problem z pamięcią. Ludzie wiele spraw przemilczają z zawstydzeniem, od innych odwracają wzrok. Poszukują jednak zarazem swojej tożsamości zatartej nieco przez burzliwe wydarzenia XX wieku.
To piękna i wymagająca refleksji książka. Kamińska zebrała bogaty materiał archiwalny, choć do wielu dokumentów dostępu jej odmówiono. Bez wątpienia najważniejszym punktem narracji jest relacja z poszukiwania grobu Niny Milko. Cmentarz, na którym znajduje się autorka w sposób symboliczny staje się wielkim zbiorem historii, niewyraźnych, zapomnianych, zatartych przez czas. Kryjący groby śnieg jest znakiem zapomnienia. Wiele z tych opowieści zaginęło bezpowrotnie. Starała się zapisać tylko kilka, mając jednak świadomość tego, jak wiele czeka jeszcze na opowiedzenie. Dlatego też od tego momentu relacje stają się krótsze, urwane, zarysowane zaledwie. Zupełnie jakby Kamińska starała się zanotować jak najwięcej opowieści nim czas oraz niepamięć i je zabierze.

Warto też wspomnień o stronie graficznej. Książka jest bogato ilustrowana. Na kolejnych kartkach odnajdujemy wiele archiwalnych fotografii i zdjęć z albumów rodzinnych. Znakomicie uzupełniają one treść i pomagają oddać unikalną atmosferę Białowieży.

Tytuł książki stanowi dobry trop interpretacyjny. Oto bowiem otrzymujemy kilka opowieści, często niełatwych w odbiorze i dość brutalnych, ale też ukazujących niejednokrotnie wielką siłę ducha białowieżan. Łączy je puszcza, miejsce pełne magii i tajemnic, inspirujące kolejne pokolenia artystów. Miejsce, do którego wielu pragnęło powrócić wbrew przeciwnościom. Miejsce, w...