nie chciałabym przestraszyć nikogo, swoja obsesyjna wręcz miłością do tej książki, więc jeśli ktoś nadwątlone ma unerwienie, niechże nawet nie zwraca uwagi na dalszą część tekstu.

czytam ją wciąż i wciąż od początku nie mogąc się nią nasycić. od kiedy zetknęłam się z nia kilka lat temu pożeram ją równomiernie co kilka miesięcy. traktuję ją jako osobistą wiadomość. jakby co jakiś czas czytała pokrzepiający list od najlepszego przyjaciela. za każdym razem zwracam uwagę na inne szczegóły, próbuję wtłoczyć każde słowo w swój krwioobieg aby mi już nigdy nie uciekło. najchętniej nauczyłabym się jej całej na pamięć.

sprawa przedstawia się tak, że gdybym mogła tylko nie być sobą, to chciałabym być Sumire. jeden z najwspanialszych komplementów w moim życiu, to ten, w którym powiedziano mi, że Murakami musiał w jakiś niewytłumaczalny sposób myśleć o mnie, kiedy stwarzał tę postać. jakże ja obsesyjnie niemal kocham Sumire! i nie mogę wyjść z podziwu dla Murakamiego, za tę jego niezwykła umiejętność pracowania w swoich powieściach , wszystkim – dla uściślenia - co tylko napisze – na tych najdelikatniejszych tkankach istnienia. wnika w takie obszary człowieka, które dla niego samego nie są do końca zrozumiale. tak jakby cały czas szukal ukrytego gdzieś klucza. jego książek nie da się streścić, dlatego, że poprzez takie streszczenie zginie wszystko to, co w Murakamim najwspanialsze. kiedy czytam jego prozę, wiem, że każde zdanie jest ważne. każde zdanie jest szczególne. kocham ten kontrast pomiędzy zwykłymi czynnościami dnia codziennego a nagłą podrożą w jakieś zupełnie inne światy, o których wcześniej nie zdawałam sobie nawet sprawy.

moja obsesja jest do tego stopnia niebezpieczna, że za każdym razem kiedy widzę mężczyznę czytającego książkę, mam ochotę podejść do niego i nieco zaczepnym głosem spytać co czyta. tak jakbym miała go za chwilę pobić.

nie wiem czy ta książka będzie/była tym czego akurat szukaliście, ale wiem, że naprawdę warto do niej wrócić. za każdym razem można dostrzec kolejne braki. „dlaczego tego wcześniej nie dostrzegłam, przecież…” i tak dalej. bardzo dużo tych braków. nie ważne jak ostrożnie byście czytali ja za pierwszym razem i jak ostrożnie zamierzacie ją przeczytać, nie jesteście w stanie przyjąć do siebie wszystkiego. to wymaga czasu. tak myślę.

nie chciałabym przestraszyć nikogo, swoja obsesyjna wręcz miłością do tej książki, więc jeśli ktoś nadwątlone ma unerwienie, niechże nawet nie zwraca uwagi na dalszą część tekstu.

czytam ją wciąż i wciąż od początku nie mogąc się nią nasycić. od kiedy zetknęłam się z nia kilka lat temu pożeram ją równomiernie co kilka miesięcy. traktuję ją jako osobistą wiadomość. jakby...