Nie ma co ukrywać - stary Camilleri nie robi się młodszy:( Coraz bardziej to widać po jego literackich dokonaniach. Choćby motywy i środki wyrazu do pewnego czasu umiejętnie dozowane, stają się nieco natrętne. Gdzieś umyka uroda Sycylii, której jeszcze 5 lat temu było pełno w książkach o Montalbano. A i sam komisarz coraz bardziej smutny. Tak wiem, to ostatnie bardzo jest prawdziwe, ale zabiera historii coś, co było jej bardzo istotnym wyróżnikiem. Równowagę? Ciepłe pomieszanie radości i melancholii? Swoistą urodę życia? Coś jakby z tych klimatów.
Ale, ale... To wciąż klasa mistrzowska w najlepszym wydaniu. Narzekam, bo trochę Camilleri zjeżdża w dół, ale to zjazd łagodny i z Himalajów, więc nadal nie opuszczamy (On i ja, jego wierny czytelnik) WYŻYN zupełnie niedostępnych przytłaczającej większości pisarzy. Wyżyn, które opisałem w mych recenzjach innych książek MISTRZA, niechaj żyje 200 lat (bo do 100 już się wielkimi krokami zbliża).

Nie ma co ukrywać - stary Camilleri nie robi się młodszy:( Coraz bardziej to widać po jego literackich dokonaniach. Choćby motywy i środki wyrazu do pewnego czasu umiejętnie dozowane, stają się nieco natrętne. Gdzieś umyka uroda Sycylii, której jeszcze 5 lat temu było pełno w książkach o Montalbano. A i sam komisarz coraz bardziej smutny. Tak wiem, to ostatnie bardzo jest...