Zdarzyło Wam się kiedyś mieć myśl, żeby rzucić wszystko i zrobić coś szalonego? Takiego kompletnie niespodziewanego przez wszystkich ludzi wokół, a dla Was w pewnym sensie zbawiennego. Przyznam się szczerze, że ostatnio w moim życiu tyle się dzieje, że chwilami już nie wyrabiam i mam ochotę uciec gdzieś daleko, na drugi koniec świata. Na jakiś czas chciałabym się odseparować od wszelkich obowiązków, zobowiązań, od ludzi, którzy ciągle czegoś ode mnie wymagają i oczekują, a w szczególności przemyśleć całe swoje życie, bo mam czasami wrażenie, że gdzieś zrobiłam błąd.

Taki wstęp może nie pasuje do najnowszej książki Dinah Jefferies, w której młoda wdowa, Eliza, wyjeżdża do Indii by fotografować rodzinę książęcą w trakcie ich codziennego życia, ale mam wrażenie, że główna bohaterka także uciekła przed dotychczasowym życiem. Wyjechała do egzotycznego dla nas, Europejczyków, kraju, bo w dzieciństwie tam mieszkała, a po tragicznej śmierci ojca, wróciła z matką do Anglii. Sercem jednak pozostała w Indiach. Nie obyłoby się, rzecz jasna, bez przystojnego księcia, który okazuje wyjątkowe zainteresowanie Elizie. Cały jej pobyt w pałacu jest bacznie obserwowany i komentowany przez jego rodzinę. Jak możecie się domyślić, rodzina księcia niespecjalnie jest zachwycona tym, że wybrał on Europejkę, a w dodatku wdowę.

Rozpoczynając przygodę z Indiami zastanawiałam się czy będzie to opowieść jak z Bollywoodzkiego filmu. Przypuszczam, że każdemu zdarzyło się obejrzeć barwny i kolorowy „Czasem słońce, czasem deszcz” i pomyśleć, że ten film ma w sobie coś, mimo wszystko, pozytywnego. Pełna feeria barw, kolory przeplatające się ze sobą, ogólnie wielka, napędzająca do działania energia. To, co zawarte w filmie nie oddaje tego, co jest w rzeczywistości. W „Zanim nadejdzie monsun” znajdują się bardzo bogate opisy strojów, potraw, jest przedstawiona architektura i może przede wszystkim opisy świąt, w jakich bierze udział Eliza. To wszystko składa się w naprawdę spektakularny świat, ale za tą pełną barw zasłoną kryje się też świat, którego ja osobiście nie chciałabym oglądać. Pomijając już wszechogarniającą biedę, to na kartkach powieści znalazło się wydarzenie, które może nie wstrząsnęło mną bardzo mocno, ale wywarło zdziwienie. Chodzi o pewien obrządek panujący na prowincjach, a którego nie będę zdradzać.

Świat Indii od zawsze w pewien sposób mnie interesował, bo jest kompletnie inny niż nasz. My jesteśmy tak naprawdę szarzy i nijacy, a oni ubierają się w kolory i klejnoty; my znamy deszcz i go nie znosimy, zaś w Indiach z utęsknieniem czekają na pory monsunowe.

Choć książka była utrzymana w podobnym klimacie, co „Żona plantatora herbaty”, to jednak czegoś mi w niej zabrakło. Zdaję sobie sprawę z tego, iż w tego typu powieściach główna bohaterka mająca na początku swój cel po pewnym czasie go porzuca, bo zwraca uwagę na coś innego, jakiś inny problem, ale w tym przypadku to było nieco zbyt drażniące. Eliza miała jasno określony cel wyjazdu do Indii i w krótkim czasie zaczęła się interesować nawadnianiem ziem, a przez co została wkręcona w życie mieszkańców pałacu. Okej, to tylko książka, ale kurde! Gdybym ja miała taką robotę, że robię zdjęcia, to je robię i nie interesuje mnie nic innego. Potrafię empatycznie podejść do wielu kwestii, ale w państwie gdzie różnice kulturowe są zbyt wielkie, nie próbowałabym tam niczego zmieniać. Są pewne ograniczenia na które bym natrafiła i nie przeskoczyłabym ich.

Świat przedstawiony w powieści miał w sobie coś naprawdę egzotycznego i czasami przyjemnie było poczytać o zwyczajach czy świętach panujących w Indiach. Ale nie tak często jak się to zdarzało. Problem mam też z bohaterami, bo byli dla mnie płascy i nijacy. Prawdopodobnie za tydzień już nie będę za bardzo pamiętała o poszczególnych postaciach. Eliza to dla mnie taka trochę naiwna dziewczynka, która wierzyła, że książę zrezygnuje z dotychczasowego życia… chwilami rozwalało mnie na łopatki jak egoistycznie do tego podchodzi, zaś Jay… facet jak facet, nie porwał mnie charakterem jak to było w przypadku Hugo Hajdukiewicza w „Bilecie do szczęścia” Beaty Majewskiej.

Podsumowując tę recenzję o niczym, to mam problem by ostatecznie ocenić tę książkę. Z jednej strony pokazała Indie od tej pięknej, kolorowej, ale też smutnej i biednej strony, zaś z drugiej wydaje mi się ona kompletnie nierealna i mało prawdopodobna. Mimo wszystko to jest Dinah Jefferies, której pióro bardzo polubiłam, więc każdemu jej fanowi, najnowszą powieść „Zanim nadejdzie monsun” polecam! A ci, którzy nie mieli jeszcze okazji przyjrzeć się twórczości to cóż… pora to zmienić!

https://naszerecenzje.wordpress.com/2017/11/20/zanim-nadejdzie-monsun-dinah-jefferies/

Zdarzyło Wam się kiedyś mieć myśl, żeby rzucić wszystko i zrobić coś szalonego? Takiego kompletnie niespodziewanego przez wszystkich ludzi wokół, a dla Was w pewnym sensie zbawiennego. Przyznam się szczerze, że ostatnio w moim życiu tyle się dzieje, że chwilami już nie wyrabiam i mam ochotę uciec gdzieś daleko, na drugi koniec świata. Na jakiś czas chciałabym się...