Lecą cegły, dom murują.

Jak wielu oczekiwałem jakichś popłuczyn na poziomie polskiego jutuba, ale bardzo miło się zaskoczyłem, chociaż trochę po czasie. Pewne treści może i można było ominąć, ale sam język bywał trochę zbyt rozkochany w sobie, ślamazarny, zapychalski (szczególnie te poetyckie porównania na każdej stronie; myślałem, że się potnę tłuczkiem do ziemniaków). Jest tutaj też dużo "nowego" Radka, czyli pewnych siebie sucharów, co jako fana starej reżyserii Polimatów (gdzie te suchary były również suche, ale takie "szukające" odbiorcy; miało to swój urok), potrafiło mnie odtrącić. Pomarudziłem, przejdźmy już do plusów.

Książka napisana co prawda topornie, ale w słusznym celu! Po przyzwyczajeniu się do języka autora, dostrzegasz tu piękną myśl, pochwalny traktat filozoficzny o uczeniu się i rozwijaniu przez całe życie, ale bez, całe szczęście, kołczingowej otoczki. Robi sokratejską robotę. Sama książka wydaje się być nawet samoświadoma, żyje, ponieważ wielokrotnie wykorzystuje metody, które opisuje. Ostatecznie dostrzegłem to, kiedy zrozumiałem, że przemieszanie rozdziałów jest celowe i że zgodnie z metodą papugi w każdym rozdziale Radek szuka przykładu z nacechowaniem emocjonalnym.

Zaskoczyło mnie, że sporo z tych technik wykorzystywałem, kiedy musiałem się naprawdę spiąć i zawsze mam tutaj na myśli maturę z matematyki. Tłumaczyłem to szczerością wobec siebie samego i swoich umiejętności, a co warto również wspomnieć, ta szczerość podbiła mi wynik z oscylującego poniżej 30% na prawie 70%. Nie rozumiałem, że przypadkiem wykorzystuję sprawdzone metody, więc ciężko było mi je powtórzyć bez ich zrozumienia, czy wiedzy, że takowe istnieją. Cóż, ale jakby nie patrzeć, te metody też wymagają uczciwości wobec siebie! Liczy się skuteczność naszych sesji powtórkowych, a nie to, czy czujemy się po nich pewnie.

Teraz, kiedy uzmysłowiłem sobie sposób działania mnemotechnik, czuję się pewniej. Sesja przeraża mniej, nawet zastanawiam się, czy z tą książką osiągałbym podczas edukacji podstawowej lata temu lepsze wyniki i zaoszczędziłbym czasu, którego polskie szkolnictwo jakoś dużo nie rozdaje. Na pewno efektywność metod kodowania będę mógł niedługo zweryfikować, bo już za tydzień witamy rok akademicki :)

Lecą cegły, dom murują.

Jak wielu oczekiwałem jakichś popłuczyn na poziomie polskiego jutuba, ale bardzo miło się zaskoczyłem, chociaż trochę po czasie. Pewne treści może i można było ominąć, ale sam język bywał trochę zbyt rozkochany w sobie, ślamazarny, zapychalski (szczególnie te poetyckie porównania na każdej stronie; myślałem, że się potnę tłuczkiem do ziemniaków)....