Radka Kotarskiego znam już od lat i niezmiennie potrafi on mnie zaskakiwać. Sięgam za wszystko, czego ten się dotknie – uwielbiam jego zbiór ciekawostek ujętych w „Nic bardziej mylnego” czy serię z Polimatami na YouTubie. Z tego względu chciałam sprawdzić, jak poradził sobie w kolejnej formie pisarskiej, choć opowiadania nie należą do mojego ulubionego gatunku literackiego. I znowu dziennikarz poradził sobie świetnie, wręcz fenomenalnie.

Przede wszystkim od razu zaintrygował mnie tytuł opowiadania, a gdy już rozpoczęłam lekturę (audio),nie mogłam się od niej oderwać. Przedstawiona w nim historia jest niezwykła i bardzo prawdziwa, realna (co autor potwierdza w rozmowach na jej temat i w notce w utworze),przez co niejednokrotnie łapie za serce. Wielki plus dla Kotarskiego za research (ale do tego przyzwyczaił mnie już dawno temu i wręcz byłabym zdziwiona, gdyby stało się inaczej). Nie zliczę ile razy w trakcie musiałam przerywać lekturę (a właściwie słuchowisko),by zastanowić się nad pewnymi kwestiami. Opowiadanie to wywołało we mnie bardzo wiele emocji, a zawarte w nim oczywiste, zwykłe prawdy nie pozwalają przejść przez nie obojętnie. Jego krótka forma i lekki styl, zważywszy na całokształt historii, wbijają w fotel.

Nie mogę doczekać się jak przeczytam kolejne opowiadania spod pióra Kotarskiego. „Mężczyzna, który uderzy dziecko” jest w mojej kolejce TBR i o dziwo, nie boję się, że opowiadania te mnie rozczarują, wszakże zaczynam wierzyć, że nic co wyszło od Radka nie może mnie zwyczajnie rozczarować czy zniechęcić do jego twórczości.

Radka Kotarskiego znam już od lat i niezmiennie potrafi on mnie zaskakiwać. Sięgam za wszystko, czego ten się dotknie – uwielbiam jego zbiór ciekawostek ujętych w „Nic bardziej mylnego” czy serię z Polimatami na YouTubie. Z tego względu chciałam sprawdzić, jak poradził sobie w kolejnej formie pisarskiej, choć opowiadania nie należą do mojego ulubionego gatunku literackiego....

Z opowiadaniem Radka Kotarskiego spotkałam się dzisiaj po raz drugi. Wiedziałam, czego się spodziewać. I wiecie co? Zrobiło mi to samo, co za pierwszym razem: najpierw płakałam ze śmiechu, a później już tylko płakałam...

Z opowiadaniem Radka Kotarskiego spotkałam się dzisiaj po raz drugi. Wiedziałam, czego się spodziewać. I wiecie co? Zrobiło mi to samo, co za pierwszym razem: najpierw płakałam ze śmiechu, a później już tylko płakałam...

Niezłe jak na sprzedawcę garnków i innych pierdół.

Niezłe jak na sprzedawcę garnków i innych pierdół.

Słucham tego opowiadania w formie audiobooka chyba 3 razy w tygodniu minimum (w oczekiwaniu na kontynuację podcastu). I mimo tej częstotliwości... historia nie traci na emocjach. W dalszym ciągu emocje łapią mnie bezlitośnie za gardło i przyduszają. Wciąż walczę z łzami na końcu. Wciąż mną całość wstrząsa.
.
Co jest dla mnie ważne, że autor nie tylko napisał historię na trudny temat, we wzruszający sposób. Dla mnie ważny jest realizm i przekazanie problemu - Pan Kotarski wie jak to robić, ot co dar i umiejętność porządnego research'u tematu. A ponad to - to, co zdaje mi się, że jest pomijane przez innych to... percepcja przedstawionej historii. Czy nie każdy z nas uśmiechał się pod nosem, połykał żarciki, zapominając, że mówimy o cierpieniu? O tym, że humor jest zwyczajnym płaszczykiem, tak, by ukryć swoje samobójcze zamiary? Podążamy za historią dość beztrosko, uśmiechając się do bezpośrednich i kpiących myśli głównego bohatera, aż do momentu jak pan Kotarski wymierza nam świszczącym batem z emocji na sam koniec. Obracając historię i wszelkie emocje jak naleśnik. Przytaczając słowa redaktora Podsiadły: Ale mnie to oszukało! Doceniam to bardzo. Autorowi udało się przyłapać czytelnika na gorącym uczynku: nie brania depresji i myśli samobójczych na poważnie. Na pozwolenie sobie, by zmydlić sobie oczy. Uwielbiam.
A tak po za tym - lekkie pióro, mimo ciężkiego tematu, zapewne przez umiejętnie użyty i dawkowany humor historię połyka się na raz, nim się człowiek obejrzy

Słucham tego opowiadania w formie audiobooka chyba 3 razy w tygodniu minimum (w oczekiwaniu na kontynuację podcastu). I mimo tej częstotliwości... historia nie traci na emocjach. W dalszym ciągu emocje łapią mnie bezlitośnie za gardło i przyduszają. Wciąż walczę z łzami na końcu. Wciąż mną całość wstrząsa.
.
Co jest dla mnie ważne, że autor nie tylko napisał historię na...

Banał.

Banał.

Świetne opowiadanie w stylu dzień świra.

Świetne opowiadanie w stylu dzień świra.