„Aniele, stróżu mój, ty zawsze przy mnie stój”, jak mawia modlitwa. Tylko co, jeśli sytuacja się odwróci? Jeśli to dwójka osamotnionych, zmagających się z tłumionym bólem ludzi będzie musiała podjąć opiekę nad małym aniołkiem, zagubionym niczym dziecko? A może wbrew pozorom to właśnie ów aniołek, pomimo swojej pozornej słabości, od samego początku będzie czuwał nad swoimi ludźmi?

Moje poprzednie spotkanie z Davidem Almondem było pełne mieszanych uczuć. Jego „Pieśń dla Elli Grey” okazała się jednocześnie piękna i emocjonalnie bolesna, a z drugiej - wydała mi się napisana jakby na kolanie, a poetycko-potoczny styl autora zupełnie do mnie nie trafił. Tym razem zmierzyłam się z opowiastką skierowaną przede wszystkim do dzieci.

Nie wiem, czy to kwestia przyzwyczajenia, odmiennej tematyki albo niższego wieku grupy docelowej, ale tym razem język powieści okazał się łatwiejszy do strawienia. W trakcie lektury starałam się wydobyć z siebie moje wewnętrzne dziecko i przekonać się, czy sposób opowiadania przez Davida Almonda trafiłby do mojej młodszej wersji. Wydaje mi się, że te plus-minus dziesięć lat temu, rzeczywiście z przyjemnością zagłębiłabym się w świecie Angelina i jego nowej, ludzkiej rodziny. Jednocześnie, czytając, nie potrafiłam oprzeć się analizowaniu powieści jako dorosła - tylko po to, by przekonać się, że starsi czytelnicy również mogą wyciągnąć dla siebie sporo refleksji z przygód małego, mieszczącego się w kieszeni aniołka.

Historia sama w sobie jest bardzo prosta - mamy do czynienia z Bertem, kierowcą autobusu, oraz jego żoną, pracującą jako kucharka w szkole. Pewnego dnia w ich życiu niespodziewanie pojawia się aniołek, nazwany później Angelinem. Reakcje na „narodziny” nadprzyrodzonej istotki są bardzo różne - to właśnie sposób patrzenia na małego Browna stanowi główny rys psychologiczny każdej postaci i zarazem obrazuje różne role społeczne i sposoby myślenia. I tak, jedni będą próbować zdobyć aniołka i wykorzystać go do własnych celów wyłącznie dlatego, że jest on swego rodzaju anomalią, a co za tym idzie, potencjalnym źródłem pieniędzy, zaś zastępczyni dyrektora zależy jedynie na tym, by nowy uczeń jej szkoły nie zaniżył opinii, jaką wystawi instytucji Wizytator - nie zważając tak naprawdę na fakt, że Angelino jest aniołkiem.

Z kolei dzieci reagują na nowego przyjaciela z typową dla siebie bezstronnością i trzeźwością umysłu, której, jak się okazuje, często brakuje dorosłym. Razem z państwem Brown, w odróżnieniu od państwowych urzędników czy pracowników kiepsko prosperującej podstawówki, nie próbują analizować sensu istnienia Angelina, ale raczej robią wszystko, by czuł się dobrze i szybko odnalazł w nowym otoczeniu. Choć portrety bohaterów składają się z zaledwie kilku wyrazistych kresek, nie trudno polubić wykreowane przez autora postacie, a co ważniejsze - jeszcze łatwiej wyciągnąć z ich zachowania lekcje: tolerancji, empatii czy nadziei i pozytywnego myślenia.

„Opowieść o Angelinie Brownie” to niesamowicie ciepła opowiastka skierowana do najmłodszych. To taki typ książki, którą chętnie podsunęłabym własnym dzieciom: mądra w swojej prostocie, jednocześnie lekka i autentycznie zabawna. Z drugiej strony, uważam, że dorośli również wiele skorzystają na lekturze książki Almonda - o ile oczywiście będą potrafili wydobyć na wierzch swoje wewnętrzne dziecko. W przeciwnym wypadku mogą nie docenić ukrytych na stronicach powieści, ponadczasowych prawd; prawd tak oczywistych, że mogą uchodzić za banały, a o których tak często przecież zapominamy.

Karolina Antczak