To nie jest powieść, ani podręcznik historii. "Na krańcach świata" Normana Daviesa w ogóle nie jest, jak jego wcześniejsze prace, opowiadaniem historii. To podróż dookoła świata (dosłownie - od Azerbejdżanu po Stany Zjednoczone) i przez współczesny świata, oglądany jednakże nie oczami turysty, a historyka. Każde zwiedzane miejsce staje się dla Daviesa pretekstem do sięgnięcia w przeszłość, aby pokazać, jak współczesność danego kraju z jego problemami wyrasta z przeszłości, jak nierozerwalnie łączą się ze sobą wydarzenia na krańcach naszego globu.

Polski czytelnik znajdzie w najnowszej książce Daviesa uwagi bezpośrednio odnoszące się do naszego kraju, które wielu mogą się nie spodobać - jak o tym, że nie odrobiliśmy należycie lekcji z naszej historii, nie "przerobiliśmy" naszej historii, wskutek czego nierzadko żyjemy w oparach mitów i narodowej megalomanii lub cierpiętnictwa. Norman Davies, miłośnik Polski i popularyzator jej historii, ma pełne prawo do formułowania takich ocen.

Najnowsza książka Daviesa może wręcz onieśmielić czytelnika erudycją autora, bogactwem proponowanych tropów historycznych i literackich. Dlatego tej książki nie da się przeczytać za kilka wieczorów; jest jak mocny szlachetny trunek, trzeba go smakować powoli, rozkoszując się głębią smaków.

Niekiedy tylko małozręczne sformułowania tłumacza lub przeoczenia lekkim dysonansem zakłócają radość lektury; nie obniżają one jednakże wartości dzieła.

To nie jest powieść, ani podręcznik historii. "Na krańcach świata" Normana Daviesa w ogóle nie jest, jak jego wcześniejsze prace, opowiadaniem historii. To podróż dookoła świata (dosłownie - od Azerbejdżanu po Stany Zjednoczone) i przez współczesny świata, oglądany jednakże nie oczami turysty, a historyka. Każde zwiedzane miejsce staje się dla Daviesa pretekstem do...