Tak, znowu się przyznaję! Nie czytałam wcześniej nic Janusza Leona Wiśniewskiego. Znane mi było nazwisko choćby z „Samotności w sieci” czy rozmów z Dorotą Wellman. I tyle. W krótkiej notce biograficznej czytamy: „naukowiec i pisarz polski, magister fizyki (Uniwersytet Mikołaja Kopernika), magister ekonomii (także UMK), doktor informatyki (Politechnika Warszawska), doktor habilitowany chemii (Politechnika Łódzka)”*. Człowiek-orkiestra!

Jesteś znanym berlińskim naukowcem, jedziesz na dworzec, w domu został kot i ostatnie co pamiętasz to... No właśnie, co? Budzisz się po sześciu miesiącach w amsterdamskiej klinice i dowiadujesz się, że miałeś wylew. I co?

Twoje ciało nie do końca działa tak jak powinno, właściwie to nawet siebie nie poznajesz. Zwiotczałe mięśnie, podłączone różne rurki i przewody, uciążliwe i rytmiczne dźwięki maszyn monitorujących funkcje życiowe. Oni mówią, że to nieprawdopodobne, że po takim czasie mózg jest praktycznie nieuszkodzony. Że jest zachowana pamięć, choć krótkotrwała trochę szwankuje. Że logicznie myślisz.

Ciało nie działa, ale mózg tak. Leżysz. Masz czas. Rozmyślasz. Opiekująca się tobą pielęgniarka Laurencja stopniowo przemyca wiedzę, kto cię odwiedził. Refleksja, trochę rozliczenie, miłosny rachunek sumienia. Tak, to one. Twoje kobiety. Patrycja, Milena, Daria, Ludmiła, Justyna, Natalia, Ewa. I Cecylka w zupełnie innej roli. Każda inna. Z każdą inna relacja. Krótsza, dłuższa. Bardziej fizyczna. Bardziej ulotna. Trochę miłości. Poczucie przyjemności. Bezpieczeństwo.

Książka pisana z męskiego punktu widzenia. Mylna jest klasyfikacja powieści „Wszystkie moje kobiety. Przebudzenie”, jako literatury typowo kobiecej. Nie jest to typowy romans, czy obyczajowa historia z błahą fabułą. Nie ma tu nowych odkryć, czy uniwersalnej recepty na złoty środek. To stare jak świat dylematy: miłość, zdrada, rozsądek, życie. Wiśniewski pisze chyba jak inny by nie potrafił. Czytanie „Kobiet” wciąga. Nie ma tu wyraźnej chronologii, opowieści o kobietach splatają się, czasem przeplatają. Paleta osobowości!

Fabuła płynie delikatnie. Dużo opisów przeżyć i emocji. Częste wtrącenia z naukowej terminologii, nawiązania do miejsc gdzie autor mieszka i często bywa, skąd się wywodzi. Trochę erotyki, ale przedstawionej w dobry sposób, czasem delikatnie wulgarny. Czułam autora w środku powieści, jego dystans do siebie, szczyptę ironii. Jedyne czego zabrakło na koniec, to wyraźnej refleksji. Jakiejś sumy końcowej, poza zauważalnym happy endem.

Dobra rzecz. Polecam.

*Wikipedia

Tak, znowu się przyznaję! Nie czytałam wcześniej nic Janusza Leona Wiśniewskiego. Znane mi było nazwisko choćby z „Samotności w sieci” czy rozmów z Dorotą Wellman. I tyle. W krótkiej notce biograficznej czytamy: „naukowiec i pisarz polski, magister fizyki (Uniwersytet Mikołaja Kopernika), magister ekonomii (także UMK), doktor informatyki (Politechnika Warszawska), doktor...