Kiedyś konsekwentnie unikałam książek z traumą bohaterów. Teraz na szczęście się to zmieniło. Na szczęście również w kontekście 'Najtwardszej stali', bo gdybym nadal stosowała swoje uniki nie poznałabym dobrej książki.
Dobrej, nie doskonałej, ale wciągającej i na tyle dobrze napisanej, że pokonała upalną niechęć do lektury ;)

Z pozoru jest schematycznie, z pozoru jest tak jak zawsze - on niegrzeczny tatuażysta, bad boy, ona skrzywdzona, bojąca się swojego cienia, powoli otwierająca się na nowych ludzi i miłość.
Tak, sporo z tego jest prawdą, ale nie wszystko. Trent to klasyczny miś w skórze niedźwiedzia. Złoty facet, groźnie wyglądający ale mający anielskie serce. To jak opiekuje się Harper, co dla niej robi, tylko by jej pomóc... Jest wzruszające ;)

Harper za to wychodzi ze skorupy. Po jej przejściach nie zdziwiłoby nikogo gdyby zamknęła się na zawsze w czterech ścianach ze strachu, a ona walczy. Wychodzi do ludzi, pokonuje swoje lęki. Zaskoczyła mnie zwłaszcza na koniec. Bo tak, pewne elementy nie są takie standardowe ;) także i autorka mnie zaskoczyła poprowadzeniem akcji.

Bohaterów pobocznych też nie da się nie lubić. Oczywiście, że jestem ciekawa drugiej części, tej o Cujo i Drei, chociaż opinie o niej nie są jakieś bardzo zachęcające. Ale w 'Najtwardszej stali' gryzą się mocno, a ja darcie kotów lubię :P
Ale nie pomyślcie, że to jakaś mega zabawna książka. Niezbyt zabawnie, chwilami wzruszająco, od połowy trzyma w napięciu. Jest lekki motyw sensacyjny, ciekawy, lecz jak na takie budowanie napięcia sam finał mnie lekko rozczarował.
Ogólnie myślę, że warto się zapoznać i polecam ;)

Kiedyś konsekwentnie unikałam książek z traumą bohaterów. Teraz na szczęście się to zmieniło. Na szczęście również w kontekście 'Najtwardszej stali', bo gdybym nadal stosowała swoje uniki nie poznałabym dobrej książki.
Dobrej, nie doskonałej, ale wciągającej i na tyle dobrze napisanej, że pokonała upalną niechęć do lektury ;)

Z pozoru jest schematycznie, z pozoru jest tak...