Co należy na wstępie stanowczo zaznaczyć: to NIE jest sentymentalna historia o tym, jak to fajnie jest książki czytać. Cmentarz Zapomnianych Książek to zaledwie klamra i punkt wyjścia do historii, w którą im bardziej się czytelnik zagłębia, tym mroczniejsza się staje. Nie od dziś jednak wiadomo, że opisy na rewersie rzadko oddają prawdziwy klimat książki...

Prócz faktycznej fabuły oscylującej wokół tego, by poznać tajemnice Caraxa, jest to historia dojrzewającego chłopca, półsieroty, uczącego się boleśnie życia w jego brutalnej odsłonie, poczynając od rodziny, przyjaźni i miłości, na wierności, odwadze i śmierci (tej fizycznej jak i tej duchowej) kończąc. Można zresztą ułożyć całą litanię rzeczy, o których jest ta książka. Najlepiej samemu przeczytać i wyłowić perły.

Daniel zdaje się momentami żyć nieswoim życiem, jakby "Cień wiatru", który wziął z Cmentarza, rzeczywiście miał moc, by zawładnąć jego losem.

Historia jest wspaniała - po lekturze "Pałacu Północy" nie podejrzewałam Zafóna o takie konstrukcje. Jestem zauroczona. Wielopoziomowa układanka wymaga wysiłku i zaangażowania i od Daniela, i Fermina, a już tym bardziej od czytelnika - co by był w stanie to spamiętać.

Scenerie Barcelony mogą być cudowne, ale moim zdaniem to miasto jest przede wszystkim niemym świadkiem wielu okrucieństw, jakie jeden człowiek wyrządza drugiemu. Toteż nieliczne przejawy dobrego serca (jak zabranie Fermina z ulicy) i chwilowe poetyckie uniesienia (najczęściej zdaniowe, przemykające jakby mówiły "nas tutaj nie było") silniej odwołują się do wrażliwości czytelnika i budzą tę iskierkę nadziei.

Przesiąkniętej hipokryzją religii i scen upodlenia drugiego człowieka jest aż nadto. Obok brutalnej rzeczywistości czasów wojny - szpiegów, sprzedawczyków i rządowej policji, Zafón serwuje dozę mistycyzmu w postaci dziewczynki wychodzącej z luster, nawiedzonych domów i proroczych snów. Kocham takie zestawienia pozornie głębokiej wiary i zabobonów.

Jeśli idzie o sam gatunek, to można się nagłowić, jeśli się nie zna terminu "powieść gotycka". Bo ani kryminał, ani thriller, ani horror, ani dark romance to to nie są. Może się mylę, ale mnie idealnie pasuje i klimatem, i do definicji. Różnica jest tylko taka, że się rozgrywa w XX wieku, a zakończenie-- uhuhuhu, spoiler.

Polecam.

Co należy na wstępie stanowczo zaznaczyć: to NIE jest sentymentalna historia o tym, jak to fajnie jest książki czytać. Cmentarz Zapomnianych Książek to zaledwie klamra i punkt wyjścia do historii, w którą im bardziej się czytelnik zagłębia, tym mroczniejsza się staje. Nie od dziś jednak wiadomo, że opisy na rewersie rzadko oddają prawdziwy klimat książki...

Prócz...