Najsłabsza powieść z serii – zgodzę się, chociaż ,,gorszy” Zafon jest dla mnie i tak zawsze dobry. :)

Uważam, że powieść ratują ostatnie rozdziały. Zwłaszcza zdanie kończące powieść (tuż przed epilogiem) mnie zaczarowało:

,,Widząc owego dnia, jak mój przyjaciel całuje swą ukochaną kobietę, pomyślałem, że dla tej chwili, dla tego momentu skradzionego czasowi i Panu Bogu, warto było przetrwać te wszystkie nędzne i ponure dni, które doprowadziły nas tutaj, i te wszystkie, które nas jeszcze najpewniej czekają, gdy wrócimy znów do powszedniego życia, i że wszystko, co na tym świecie czyste, porządne i nieskalane, i wszystko dla czego warto było nadal oddychać, było w tych ustach, tych rękach i w spojrzeniu tych dwojga szczęśliwych ludzi, którzy będą ze sobą, teraz już wiedziałem o tym na pewno, do końca dni swoich”.

,,Więzień nieba" został napisany zgrabnie (chociaż mało zaskakująco). Język jak zwykle mi się podobał i uważam go za ogromną siłę tego pisarza, chociaż niektóre dialogi brzmiały nienaturalnie, aspirowały do bycia głębokimi - gdybym była redaktorem, zasugerowałabym, aby je ciachnąć. Skróciłabym również retrospekcję Fermina, dotyczącą przebywania w więzieniu. To była najnudniejsza część książki.

Szkoda, że autor sympatyzuje się z niektórymi postaciami i od razu wiadomo, że nic im nie grozi. Ma to taką zaletę, że jestem w pełni zrelaksowana i nie boję się o los sympatycznych bohaterów, którym kibicuję, ale sprawia również, że powieść pozbawiona jest napięcia.

Drugi zarzut: Zafon już trzeci raz wykorzystuje te same schematy. Dla mnie Bea, Isabella i ta narzeczona pisarza wyklętego wydają się być klonami - charaktery mają tak podobne (i atrakcyjność też), że równie dobrze można by pozamieniać je imionami - niewiele by to zmieniło w moim odczuciu. Tak samo jak David i bohater ,,Gdy Anioła" - naprawdę, ta narracja, zainteresowania... zbyt podobne.

To samo tyczy się wrogów Daniela. Czarne charaktery są zawsze tak samo mdłe i bezwzględne, bez żadnych odcieni szarości, po prostu zepsute, próżne i okrutne. Mogli wprowadzić, zamiast nowego antagonisty, inspektora Fumero - wyszłoby na to samo. Przecież kolejny wróg to praktycznie jego kopia, tyle że z literackimi aspiracjami!

To rozczarowujące. Zafon zdaje się wypalać, jeśli chodzi o pomysły związane z relacjami międzyludzkimi. Niestety, nie kupuję po raz trzeci tego samego. To wygląda tak, jakby utknął w jakimś schemacie i pisał o nim bardzo dobrze, z talentem, ale jak dla mnie trzecia powtórka z rozgrywki to za dużo. Oby w swojej czwartej książce zaskoczył czytelnika powiewem świeżości. :/ Narobił mi apetytu końcówką. Jestem ciekawa, jak to wszystko się potoczy.

Nie żałuję czasu przeznaczonego na tę książkę, mimo że zdecydowanie odradzam zapoznanie się z nią przed poprzednimi częściami. Uważam ją za ciekawą właśnie dlatego, że pokrętnie łączy losy bohaterów z dwóch wcześniejszych tomów i nie wiem, czy zainteresowałaby mnie, gdybym po raz pierwszy zetknęła się z rodziną Sempere. Wątpię.

Najsłabsza powieść z serii – zgodzę się, chociaż ,,gorszy” Zafon jest dla mnie i tak zawsze dobry. :)

Uważam, że powieść ratują ostatnie rozdziały. Zwłaszcza zdanie kończące powieść (tuż przed epilogiem) mnie zaczarowało:

,,Widząc owego dnia, jak mój przyjaciel całuje swą ukochaną kobietę, pomyślałem, że dla tej chwili, dla tego momentu skradzionego czasowi i Panu Bogu,...