„Książki są lustrem: widzisz w nich tylko to co, już masz w sobie.” Kiedy trzymasz w dłoni ostatnią stronę czytanej właśnie książki, doskonale zdajesz sobie sprawę, że jest to koniec pewnej historii. Wiesz też, że historia ta choć nie zawsze tak wyraźnie jak dzisiejszego dnia, to jednak będzie Ci towarzyszyć przez bardzo długi czas. Nie zapomnisz. Dlatego właśnie tak okrutnie brzmi tytuł cyklu, który rozpoczyna „Cień wiatru” – cmentarz zapomnianych książek... Carlos Ruiz Zafón stworzył piękną, klimatyczną historię osadzoną w secesyjnej i powojennej Barcelonie. Dla mnie jako czytelnika „Cień wiatru” jest opowieścią niezwykłą, stwarza wrażenie, że to nie ludzie, a książki są jej największymi bohaterami. To istna perełka, która bardzo wyraźnie pokazuje ogromny wpływ książek na nasze zachowania, wrażliwość, mówiąc w dużym uproszczeniu – na życie. Niezwykle mocno polecam zarówno pożeraczom książek, jak i zupełnie początkującym czytelnikom. „On żył w swoich książkach. To ciało, które trafiło do kostnicy, to tylko cząstka Juliana. Jego dusza jest w jego opowieściach. Kiedyś go zapytałam, na kim się wzoruje, tworząc swoich bohaterów, a on odpowiedział mi, że na nikim. Że wszyscy jego bohaterowie to on sam.”

„Książki są lustrem: widzisz w nich tylko to co, już masz w sobie.” Kiedy trzymasz w dłoni ostatnią stronę czytanej właśnie książki, doskonale zdajesz sobie sprawę, że jest to koniec pewnej historii. Wiesz też, że historia ta choć nie zawsze tak wyraźnie jak dzisiejszego dnia, to jednak będzie Ci towarzyszyć przez bardzo długi czas. Nie zapomnisz. Dlatego właśnie tak...