Uwielbiam dobrze poprowadzone rozmowy. Wywiady będące nie tyle odbijaniem piłeczki z jednej i drugiej strony, co częściami zazębiającej się historii. Opowieści nieoczywistej, z wieloma wyłomami, która pobudzana przez kolejne pytania nabiera tempa i nowych odcieni. Czasem pozwala ujrzeć dobrze znanego rozmówce w zupełnie innym świetle. Odkleić go od znanej formy i odkryć na nowo.

Właśnie w takiej formie wiedzie prym Łukasz Maciejewski w swoim trzecim już zbiorze poświęconym aktorkom, tym razem o podtytule „Odkrycia”. Nie jest on w żadnym razie przypadkowy. Autor przywraca nam mniej znane twarze, ale także tym bardziej znanym oferuje przestrzeń, dzięki której stają się zupełnie innymi osobami, jakże dalekimi od znanych wyobrażeń. Podobnie jak w poprzednich częściach bliżej tym wynurzeniom do opowieści na dwa głosy niż sztywnej formy pytanie-odpowiedź.

Jak sam Maciejewski wspomina, o ile w poprzednich częściach cyklu dopadało go onieśmielenie czy swego rodzaju lęk, tak tu było łatwiej. Dobrze zna swoje rozmówczynie, a do tego lubi je i ceni. Nie są to puste słowa, te swobodę bardzo dobrze widać. Wyczuwa się tu lekkość, bezpretensjonalność, świadomość, że obie strony są równe, mają do siebie zaufanie i mogą powiedzieć więcej, niż zaistniało by to w innych, mniej swobodnych okolicznościach.

Podobnie jak poprzedniczki, tak i tutaj lektura przebiega wartko i bez dłuższych przestojów. Swobodnie wprowadza w meandry karier poszczególnych gości, ukazuje ich wzloty, upadki i punkty zwrotne. Dla mnie największą wartością jest to, że nie ma tu ograniczenia dla kina, ale bardzo ważną składową jest teatr. Wielu jeśli nie widzi aktorów na szklanym ekranie wymazuje ich z pamięci, tymczasem można się przekonać, że na deskach teatralnych wiodą oni prym.

Mógłbym tak jeszcze chwalić, ale muszę podzielić się czymś, co do czego mam wątpliwości. Szczególna więź autora z aktorkami jest tu po części mieczem obosiecznym. Można odnieść wrażenie, że nie chce on obrazić swoich rozmówczyń. Rzadko kiedy mówi o tym, że dany film czy spektakl był nieudany. Maciejewski, być może podświadomie, wygładza swoich bohaterów, którzy częściej od niego wspominają o mniej chwalebnych epizodach. Jakby uważał, że niedoskonałości są zbędne, przez co zabiera spisanym wynurzeniom pewien wymiar autentyczności.

Mimo to nie mam zamiaru zniechęcać do lektury tomu Aktorki. Odkrycia. Bardzo lubię sposób w jaki Łukasz Maciejewski prezentuje sylwetki swoich bohaterów. Jest dokładny, oddany swojej pracy. W jego słowach czuć włożone serce. Gdyby dorzucił do tego zdrową dawkę krytycyzmu, byłoby wspaniale. Tymczasem jest co najmniej dobrze, bo zgodnie z tytułem poszczególne strony oferują odkrycia właśnie. Często zaskakujące i zmieniające zdanie na temat poszczególnych aktorek. Ukazują inną, godną zapoznania się perspektywę, a przede wszystkim pasjonujące historię, których poznawanie to czysta przyjemność.

Patryk Rzemyszkiewicz