Książkę oceniam jako dobrą, ponieważ doceniam pióro autorki. Pisze ona naprawdę sprawnie, 300 stron czyta się migiem. Pomysł też doceniam, podoba mi się, że autorka napisała powieść na przekór panującym trendom, tzn. uniknęła ckliwości, głupich dialogów oraz sztampy i miłości, jakich wiele u topowych pisarek.
Dlaczego zatem tylko 6 gwiazdek? Ano, dlatego, że zupełnie nie akceptuję nadprzyrodzonych zjawisk, od których się tu roi. Nie kupuję też czarnego ptaka. Wiem, że to były symbole i autorka takie miała właśnie zamierzenie, ale mnie tym nie ujęła. Nie widzę też powodów, dla których mamy tu cytowaną balladę Mickiewicza. Jest ona chyba tylko po to, by wytłumaczyć tytuł powieści. Oczywiście autorka miała prawo do tych wszystkich zabiegów, ale ja nie chciałabym nigdy więcej spotkać podobnych w żadnej innej książce.
No i na koniec te wszystkie przerysowania, które zapewne też były celowe. Mnie one kompletnie nie przekonały. Przeciwnie, sprawiły, że czułam się jak po zbyt ciężkim obiedzie. Niby smaczne, ale co za dużo, to niezdrowo. Ani trochę nie uwierzyłam w świat wykreowany w Świteziankach, choć wiem, że wokół jest wielu pustych, złych, leniwych, egoistycznych ludzi. Ale na szczęście na świecie są i zupełnie inni, choć o nich autorka zapomniała wspomnieć. A szkoda...
Chwilami miałam wrażenie, że autorka nie przepada za ludźmi, a może i światem.
Ach, i jeszcze okładka. Ta piękna blondyneczka to kto? Bo nijak nie pasuje do treści. To też jakiś symbol? Że jesteśmy piękni na zewnątrz, a brzydcy w środku? Nie mam ochoty na domysły.

Książkę oceniam jako dobrą, ponieważ doceniam pióro autorki. Pisze ona naprawdę sprawnie, 300 stron czyta się migiem. Pomysł też doceniam, podoba mi się, że autorka napisała powieść na przekór panującym trendom, tzn. uniknęła ckliwości, głupich dialogów oraz sztampy i miłości, jakich wiele u topowych pisarek.
Dlaczego zatem tylko 6 gwiazdek? Ano, dlatego, że zupełnie nie...