Szczerze mówiąc, to podziwiam autora, że stosunkowo prosty temat rozwinął w aż taką objętość. Niestety, chyba nie stało się to z korzyścią ani dla fabuły, ani dla mojej (i tak nie najwyższej) opinii o prawie i prawnikach w USA.
Clou całej historii, to odręczny testament bogatego człowieka, który z tylko sobie wiadomych przyczyn niemal cały swój majątek zapisuje swojej czarnej służącej. Do tego wyraźnie zaznacza, że wydziedzicza dwójkę swoich dzieci. Kiedy tylko prawda wychodzi na jaw, zaczyna się istny spektakl. Najpierw zaczyna się parada prawników, którzy zostają zaangażowani przez zainteresowane strony, tudzież sami się wciskają do sprawy, potem pojawia się czereda krewniaków potencjalnej spadkobierczyni, wszyscy oczywiście z prośbami o wsparcie, a kiedy wreszcie dochodzi do wyboru ławy przysięgłych i akcja książki przenosi się na salę sądową, najważniejszymi punktami są próby udzielenia odpowiedzi na pytania w stylu: dlaczego milioner postąpił tak, jak postąpił, czy uczynił słusznie, czy jego służąca zasługuje na te pieniądze, czy zasługuje na nie jej mąż (pijak i rozrabiaka), czy potencjalna beneficjentka jest wystarczająco prawdomówna i czy aby przypadkiem nie sypiała ze zmarłym i tym podobne. Nawet kwestia tego, jakim samochodem prawnik jednej ze stron podjeżdża pod budynek sądu, czy chęć zakupu domu przez innego ma znaczenie. O szeregu prawniczych sztuczek nie wspominając.
Zasadniczo więc ważne staje się wszystko z wyjątkiem tego, co najistotniejsze i co tak naprawdę powinno zaprzątać głowy przysięgłym, prawnikom i sędziemu, tj. odpowiedzi tylko na pytanie: „czy twórca testamentu działał z własnej nieprzymuszonej woli i był świadomy, tego, co czyni?”. Jeśli tak, to mógł swoje pieniądze oddać komu bądź i nic nikomu do tego. Ani jego dzieciom, ani legionowi prawników, ani sędziemu.
Jakby tego jeszcze było mało, to szacowane koszty tego całego prawniczego kabaretu wyceniane są tak wysoko, że aż mi się włos zjeżył na głowie. Wychodzi na to, że z potężnego majątku najwięcej uszczkną nie spadkobiercy, ale… prawnicy! Co samo w sobie wydaje mi się zwyczajnie oburzające.
Podsumowując więc: moja ocena dla systemu, który w biały dzień pozwala na taki cyrk i nie ma nic wspólnego ze sprawiedliwością (ba, nawet nikt nie udaje, że ma!) jest bardzo niska, ocena książki, która to opisuje niestety też do wysokich należeć nie może, bo momentami zwyczajnie mnie znudziła. Nawet końcówka, dość przewidywalna niestety, mnie nie zachwyciła.
Do przeczytania, ale bez szybszego bicia serca, wypieków na twarzy, czy nerwowego pośpiechu w dotarciu do ostatniej strony.

Szczerze mówiąc, to podziwiam autora, że stosunkowo prosty temat rozwinął w aż taką objętość. Niestety, chyba nie stało się to z korzyścią ani dla fabuły, ani dla mojej (i tak nie najwyższej) opinii o prawie i prawnikach w USA.
Clou całej historii, to odręczny testament bogatego człowieka, który z tylko sobie wiadomych przyczyn niemal cały swój majątek zapisuje swojej...