Gdyby miała wybierać, wybrałabym Szamańskie tango. Bo jaki jest Witkacy każdy widzi, ale jaki jest jako ojciec o wybranym przydomku, szaman podczas inicjacji to już nie tak prosto. Ostrożny, przewrażliwiony, pokonany, przygnieciony, wyrolowany, troskliwy i opiekuńczy? Poobijany, honorowy, dzielny, sprawiedliwi i sumienny? Akurat w tym przypadku proponowałabym przekonać się samodzielnie.
Nie wiem jaka jest Dora przed którą niejedna osoba mnie przestrzegała, ale po tych dwóch książkach, mniej więcej wiem jaki jest Witkacy, a co za tym idzie, wiem choćby odrobinę jaka jest Jadowska. Na gruncie szamana obarczonego jakiś czas temu niesfornym szesnastoletnim dziecięciem, spisuje się całkiem nieźle. Jest więc ojciec troskliwy, bo jakże mogłoby być inaczej, jest zbuntowane, mądre i niepokorne dziecię, bo jakby mogłoby być inaczej po takim ojcu. W sumie, jest bardzo fajnie. Ciekawie i interesująco. Relacje ojciec córka nader prawdopodobne, choć sceneria lekko bardziej bajkowa niż normalnie nam się zdarza.
O ile Szamańskiego bluesa czytało mi się jakoś fragmentarycznie, tak Szamańskie tango przeczytałam nie tylko za jednym zamachem, ale i w jednym ciągu myślowym. Niby poukładanych kilka historii, ale całość bardziej zespolona ze sobą niż w jedynce.
Świat stworzony przez Jadowską do mnie przemawia. Nie miałam większego problemu, aby do niego wejść i w sumie polubić jego bohaterów. Bo bohaterów Jadowskiej daje się lubić. Niektórych nawet bardziej niż innych. Bo kto nie kocha dajmy na to Sępa, nie patrzy z uśmiechem w oczach na miotającego się Witkaca, nie uśmiecha się na widok Dory na wózku czy nie kibicuje Konstancji.
Przyznaję, że w pierwszym odruchu mocno uderzyła mnie znajomość tematu. I nie mam zielonego pojęcia, gdzie ja już czytałam takie pomysły, jak choćby upalanie duchów (Raduchowska?). Sol, zabij mnie, nie pamiętam, ale niektóre sceny niemal miałam przed oczami. Nawet mocno poważnie zastanawiałam się, czy ja aby tego Szamańskiego bluesa nie czytałam. I choć stwierdziłam, że chyba jednak nie, nadal coś kołacze mi się po głowie.
To koniec serii? Czy będzie kolejny taniec? Niby na ostatniej tronie jest napis KONIEC, ale w części pierwszej też był, a końcówka może zapowiadać wszystko, ale nie koniec.
Nie ukrywam, że gdybym miała pod ręką cześć trzecią, to rzuciłabym się na nią. A szczególnie jeśli zahaczyłaby o Kurczaczka i świat ten drugi. Bo ten pierwszy wydaje się w porównaniu z drugim jakoś tam mało malowniczy. O, z tego powodu tez wybrałabym Szamańskie tango.

Gdyby miała wybierać, wybrałabym Szamańskie tango. Bo jaki jest Witkacy każdy widzi, ale jaki jest jako ojciec o wybranym przydomku, szaman podczas inicjacji to już nie tak prosto. Ostrożny, przewrażliwiony, pokonany, przygnieciony, wyrolowany, troskliwy i opiekuńczy? Poobijany, honorowy, dzielny, sprawiedliwi i sumienny? Akurat w tym przypadku proponowałabym przekonać się...