Dobrze się to czyta! Jestem na stronie 240 (z 450). Ostatni kryminał, który mnie tak wciągnął to „Pragnienie” Jo Nesbo. Chociaż oczywiście do mojego norweskiego mistrza przyrównywać Kuźmińskich nie zamierzam. Widać, że autorzy zrobili rzetelny reaserch pisząc ten etnokryminał. Podejmują temat Romów, obaw przed innością, problemów socjologicznych i społecznych, wszechobecnej tolerancji, a raczej jej braku, a do tego dochodzą dobrze skonstruowane postacie. Nareszcie śledztwa nie prowadzi jeden zmęczony życiem śledczy typu Hole, Wallander czy Strike (chociaż wszystkich trzech wymienionych darzę wielką estymą), a antropolog kultury i dziennikarz (alter ego autorów). Taki powiew świeżości. Akcja płynie wartko, do książki mnie ciągnie, czego zatem chcieć więcej od letniej lektury? Może czekam jeszcze na jakiś spektakularny zwrot akcji, zaskoczenie, trochę irytuje mnie niezdecydowanie głównej bohaterki, w każdym razie zamierzam w weekend skończyć, więc wrócę i na pewno wystawię, adekwatną w moim odczuciu, ocenę. Jeżeli chcecie przeczytać więcej o serii, w skład której wchodzą „Śleboda”, „Pionek” i omawiany Kamień, to odsyłam do strony cyklu, ponieważ nie czytałam poprzednich części. Jednak jak widać, nie przeszkadza to w lekturze. 

Moje plany na ten weekend są ciągle mocno niesprecyzowane i zmieniają się jak w kalejdoskopie. Raz zostaję w domu i nie wychodzę z łóżka, innym razem idę na jakąś imprezę lub potencjalnie nudną posiadówkę w gronie dalszych znajomych, potem okazuje się, że moja matka ma imieniny i jeszcze wypadałoby jakiś sport pouprawiać, więc czemu nie iść się powspinać lub pograć w squasha. A gdzie w tym wszystkim mieć jeszcze czas na lekturę? No właśnie gdzie... Mimo wszystko mam nadzieję, że jakoś okiełznam to szaleństwo i wygospodaruję 3 godziny na Szamańskie tango z Anetą Jadowską i Witkacym! Dlaczego 3 godziny? Bo myślę, że więcej nie będę potrzebowała - z doświadczenia wiem, że książki Jadowskiej czyta się za jednym podejściem, bo wciągają i nie puszczają do samego końca. Tym razem wracamy do Torunia, aby razem z Witkacym rozwiązywać problemy paranormalne. Już nie mogę się doczekać!

Moje pierwsze podejście do lektury tej książki nie zakończyło się niestety sukcesem. To było świeżo po jej wydaniu, kilka lat temu, na fali dobrych recenzji sięgnęłam wówczas po nią i... coś zazgrzytało. Odłożyłam, licząc, że nadejdzie dla niej ( i dla mnie) lepszy czas. I tak się też stało, drugie podejście za mną, udane i satysfakcjonujące. Tym bardziej,  że w miniony weekend miałam okazję znaleźć się w miejscu, o którym ten reportaż opowiada. W miasteczku-widmie, tak  naprawdę przywróconym do życia na potrzeby festiwalu, imprezy, którą z dużym powodzeniem udało się w Miedziance zorganizować. Reaktywowany niedawno browar pękał w szwach, okolica zaludniła się spacerującymi, a w kościele zgromadziły się tłumy (nie)wiernych, by posłuchać tych, którzy na reportażu znają się tak, jak nikt inny. 

Przede mną jeszcze dwa rozdziały książki, wiem, że historia Miedzianki nie kończy się w niej dobrze. Kilkadziesiąt kamieniczek, pałac, rozlewnia wody starego Gliszczyńskiego, kościół z żółta elewacją – to wszystko zniknęło, zniszczone, rozgrabione, zrównane z ziemią, wywiezione, zaorane, zapadnięte. Szanowny Panie Springer, może czas na posłowie?

A Wy co czytacie w pierwszy wrześniowy weekend?