"Gra w klasy" jest książką szczególną, nie umiem jest przypisać do żadnej innej powieści. Jej niesamowitość nie leży tylko w formie, uznałabym nawet, że jej forma, czyli możliwość doczytywania kolejnych rozdziałów, poszukując ich po całej książce, jest bardzo męcząca. Wzruszająca jest sama historia. Czasy Paryża lat 60-tych, ówczesnej cyganerii i awangardy, intelektualistów, którzy w oparach alkoholu i papierosów, dyskutują o literaturze i filozofii, o racjonalnym i instynktownych podejściu do życia, pochłaniają nas. Dosłownie nagle budzimy na się na paryskiej ulicy, wśród "podchmielonych", głośno dyskutujących ludzi, pocieszając Magę, rozmawiamy z nimi o kolejnych autorach. I to jest magia tej książki. Ale również to, że rozgrywający się dramat Magi i Horacia boli też nas, przenika nas, pozostaje.
Wydaje mi się, że mnóstwo entuzjastów literatury albo ma właśnie takich znajomych, z którymi rozmawia, czy kłóci się po nocy o kolejnych pisarzy, albo chciałoby doświadczyć takiej wspólnoty.
Czytałam wiele opinii o tym, że kiedyś może ta książka była jakimś przełomem, czymś modnym i nowym, że teraz jest tandetna; opinii mówiących, że historia Magi jest nie tylko smutna, ale wręcz chora; że jest to zdecydowany przerost słabej formy nad jeszcze gorszą treścią. I tak sobie myślę, że nie da się być w swojej opinii wobec tej powieści umiarkowanym. Albo trafi ona do naszego serca i pokochamy Magę, zapamiętamy miliony cytatów i powrócimy do tej historii, albo wściekli ciśniemy tą książką o ścianę, twierdząc, że tego nie da się przeczytać. ja należę do pierwszej grupy.

"Gra w klasy" jest książką szczególną, nie umiem jest przypisać do żadnej innej powieści. Jej niesamowitość nie leży tylko w formie, uznałabym nawet, że jej forma, czyli możliwość doczytywania kolejnych rozdziałów, poszukując ich po całej książce, jest bardzo męcząca. Wzruszająca jest sama historia. Czasy Paryża lat 60-tych, ówczesnej cyganerii i awangardy,...