Bardzo oryginalna powieść Jonathana Carrolla, która dopiero pod koniec ujawnia swe prawdziwe oblicze. Przez większą część książki autor pozostawia czytelnika w świadomości, że ma do czynienia z typowym dramatem. Dopiero ostatnie strony zmieniają całkowite postrzeganie książki. Jest to zarówno śmieszna, seksowna, czuła, ale również magiczna i smutna opowieść o traumatycznych decyzjach, które wyciskają piętno na naszej przyszłości.

Młody pisarz Joe Lennox, ucieka do starego Wiednia, by poszukać schronienia przed dręczącymi go wspomnieniami związanymi ze śmiercią brata, za którą podświadomie się obwinia. W Wiedniu zaprzyjaźnia się z ekscentryczną parą – Indią Tate i jej mężem Paulem. Joe ulega urokowi Indii i sam nie wiedząc kiedy, zakochuje się w niej. Niedługo jej mąż ginie w tajemniczych okolicznościach. Wkrótce Joe słyszy kolejny głos z zaświatów, a demony przeszłości nie pozwolą o sobie zapomnieć.

Jonathan Carroll w swej kolejnej powieści bardzo zręcznie wymanewrował czytelnika w pole. Na podstawie twórczości autora można dojść do wniosku, że należy spodziewać się po nim bardzo oryginalnych powieści. Powieści, które poruszają trudne tematy, powieści, w których zwroty akcji występują w dziwnych miejscach, czy też pojedyncze akapity, które zmieniają sens całej książki. Pomimo małej objętości książki, autor był w stanie wprowadzić, a wręcz zanurzyć czytelnika w świat bohaterów.

Początkowo, a dokładniej przez połowę książki mamy do czynienia z dramatem niż typową książką grozy, czy też fantasy. Występują wszystkie elementy dramatu, a nawet romansu. Główny bohater targany jest demonami własnej przeszłości, poznaje kobietę, która jest żoną jego przyjaciela, szybko nawiązuje się między nimi romans, następnie dochodzi do tragedii. Połowa książki jest typowym dramatem, ale bez tej całej ckliwości. Interesujące jest, że możemy cały czas obserwować walkę bohatera z pokusą miłości. Jakże ważnym elementem jest przeszłość bohatera, zwłaszcza poczucie winy, które towarzyszy tej części książki.

Dopiero po śmierci Paula (męża Indii) zaczynają się dziać nadprzyrodzone zjawiska. Tutaj powoli wkrada się fantastyka pomieszana z grozą, lecz nadal prym wiedzie dramat. Początkowa rozłąka kochanków, nowa miłość i powrót do Indii noszą w sobie cechy romansu. Oczywiście cały czas autor uświadamia nas o istnieniu tego elementu nadprzyrodzonego. Można definiować go jako kolejną opowieść o duszy szukającej zemsty. Coraz bardziej narasta groza oraz element nadprzyrodzony, ale ciągle są one subtelne. W ten sposób czytelnik dociera do finału.

Ostatnie strony ( a dokładnie dwie ostatnie) zmieniają całkowite postrzeganie bohatera. Uświadamia on w przerażający sposób, że całe jego życie było ułudą, a głos cienia z przeszłości może mieć decydujący wpływ na teraźniejsze życie. Właśnie w tych dwóch ostatnich stronach uwidacznia się zarówno sens przypominania przeszłości bohatera oraz cała magia książki. Wielką sztuką jest takie napisanie powieści, aby cały jej sens zmieniały dosłownie ostatnie akapity. Cóż ta sztuka udała się Jonathanowi Carrollowi, dosłownie zaskoczył czytelnika. Szkoda, że ostatecznie książka ma wydźwięk pesymistyczny. Nie można do końca uciec od naszej przeszłości, a jedynym rozwiązaniem jest tylko samotność.

Jonathan Carroll tworzy książki bardzo oryginalne, które trudno zakwalifikować do konkretnego gatunku. Po trosze korzysta z każdego i wkłada w nie swoją grozę oraz magię. Chociaż można znaleźć jeden gatunek wspólny dla książek Carrolla, są to po prostu książki „magiczne”.

Bardzo oryginalna powieść Jonathana Carrolla, która dopiero pod koniec ujawnia swe prawdziwe oblicze. Przez większą część książki autor pozostawia czytelnika w świadomości, że ma do czynienia z typowym dramatem. Dopiero ostatnie strony zmieniają całkowite postrzeganie książki. Jest to zarówno śmieszna, seksowna, czuła, ale również magiczna i smutna opowieść o...