Dehnel proponuje nam swoją, literacką wersję zdarzeń, które prezentują zdjęcia i to jest całkiem ciekawy pomysł - fotografie są naprawdę warte uwagi, a stworzenie obok prawdziwych historii - tych wymyślonych - kuszące. Z tym, że nie zawsze owe opisy są w jednakowy sposób zajmujące. Mam wrażenie, że niejednokrotnie obraz przegrywa z literaturą. Tego zresztą jest świadom sam autor, i bardzo dobrze, że tak jest. Ale jednak książka zostawiła we mnie wiele dobrego w mojej opinii. Przede wszystkim: nie da się po jej przeczytaniu przejść obojętnie wobec napotykanych zdjęć - aż kusi, żeby coś sobie "dowymyślać", niekoniecznie w sposób, w jaki to czyni autor. Książka zaszczepia też swoistą czułość, czy wręcz miłość do fotografii, szczególnie tej starej, minionej. Chciałoby się po odejściu od książki ruszyć w świat handlarzy starzyzną i samemu wygrzebać coś, co może skrywać odrobinę czegoś innego, niekoniecznie niesamowitego czy tajemniczego. Myślę, że "inne" to dobre słowo w tym wypadku - Dehnel tropi wszelkie odstępstwa od normy, co daje mu sposobność do snucia rozmaitych refleksji, które nie są jedynie komentarzami, one wręcz zmieniają zdjęcie i to, co się na nim dzieje, na naszych oczach - ale to stanowi siłę tej prozy. Wydobyć to, co może przemknąć niezauważone w stertach papierów, gratów, śmieci.

Dehnel proponuje nam swoją, literacką wersję zdarzeń, które prezentują zdjęcia i to jest całkiem ciekawy pomysł - fotografie są naprawdę warte uwagi, a stworzenie obok prawdziwych historii - tych wymyślonych - kuszące. Z tym, że nie zawsze owe opisy są w jednakowy sposób zajmujące. Mam wrażenie, że niejednokrotnie obraz przegrywa z literaturą. Tego zresztą jest świadom sam...