O twórczości pana Jacka Komudy słyszałem wiele pozytywów. Niestety pierwsze moje z nią spotkanie nie można uznać za udaną randkę. W "Bohunie" nie odnalazłem ani genialnych postaci, ani specjalnego polotu. Nie ma co jednak osądzać pisarza po jednej książce. I tak oto wziąłem się za Czarną Szable. Wnioski przedstawiam w formie plusów i minusów:

Na plus:

+ "Biesy polskie". Świetne opowiadanie. Takie tragiczne, takie polskie. Nie ma co strzępić języka, po prostu przeczytajcie. Warto. Biorąc pod uwagę pozostałe teksty, to to opowiadanie jest aż za dobre na ten zbiór.

+ Za step szeroki. Czuć atmosferę Rzeczpospolitej, te wszystkie żupany, szable (pan Komuda musi te ostatnie darzyć wielką miłością, piękne są te opisy, choć trochę trzeba mieć wiedzy by je zrozumieć.

+ Jan Dydyński. Syn przypadł mi do gustu o wiele bardziej niż ojciec, ale to pewnie dlatego, że pojawia się w świetnych "Biesach polskich"

Teraz na minus, a jako, że straszna zrzęda zemnie, będzie tego dużo:
- Pozostałe teksty, w których bohaterem jest Jacek "nad Jackami" Dydyński, czyli: "Wilczyca", "Jeruzalem", "Nobile verbum". Pełno tam wyświechtanych chwytów fabularnych. Czasem pan Jacek, szermierz nad szermierze wycina "armie" złożone z czterech srogi rębajłów, za którymi stoi uzbrojona w samopały czeladź. I pan Jacek kładzie ich bez draśnięcia, by za kilka stron dać się łatwo pociachać, bo akurat tak jest wygodnie panu autorowi. Jeśli pan Jacek odniesie ciężką rane, która wymagałaby długiej kuracji - spokojnie w okolicy jest człowiek którego dotyk leczy.

- Osobny minus dla "Pod wesołym wisielcem". Opowiadanie ma zaledwie 20 stron i jest tragicznie miałkie i na pewno czytaliście pełno tego typu historii. Mam wrażenie, że wsadzono je do książki na siłę, bo bez tych dwudziestu stron książka wyglądałaby śmiesznie chudo.

- Diamentowe guzy. W dwóch pierwszych tekstach tak często pojawiały się żupany z diamentowymi guzami, że zaczynałem zgrzytać zębami na widok tych słów. Na szczęście później jest lepiej.

- Wykrzykniki! W zdaniach, gdzie opisywane są pojedynki, walki i bijatyki! Mają chyba za zadanie podkreślać, że coś się dzieje! Ale jak dla mnie, zdań z wykrzyknikami jest o wiele za dużo! Naprawdę! Mam wrażenie, że autor siedzi obok mnie i krzyczy mi do ucha: Teraz! Widzisz, coś się dzieje! Czytaj!

Wnioski:
Biesy udowadniają, że warto dać panu Komudzie jeszcze kilka szans. Może nie od razu, ale za jakiś czas znów pozwolę zabrać się na szeroki step. Bo styl ma pan Jacek dobry, tylko gdyby te historie lepsze były...

O twórczości pana Jacka Komudy słyszałem wiele pozytywów. Niestety pierwsze moje z nią spotkanie nie można uznać za udaną randkę. W "Bohunie" nie odnalazłem ani genialnych postaci, ani specjalnego polotu. Nie ma co jednak osądzać pisarza po jednej książce. I tak oto wziąłem się za Czarną Szable. Wnioski przedstawiam w formie plusów i minusów:

Na plus:

+ "Biesy polskie"....