Czarna szabla

Bardzo przyzwoity zbiór opowiadań osadzonych na Kresach w czasach szlacheckiej Polski. Takie Ogniem i Mieczem, tylko dużo lżejsze od sienkiewiczowskiego, nasączone klimatem lekkiej grozy czy czarnego humoru; bardziej kojarzące się wręcz z Cyklem Inkwizytorskim Piekary.

To moja druga książka Komudy. Pomimo lekko ciężkiego stylu (łatwo zagubić wątek jeżeli nie czyta się uważnie) myślę, że i tak sięgnę za jakiś czas. Dużą zaletą jest dbałość autora o szczegóły i zachowanie historycznych realiów.

Bardzo przyzwoity zbiór opowiadań osadzonych na Kresach w czasach szlacheckiej Polski. Takie Ogniem i Mieczem, tylko dużo lżejsze od sienkiewiczowskiego, nasączone klimatem lekkiej grozy czy czarnego humoru; bardziej kojarzące się wręcz z Cyklem Inkwizytorskim Piekary.

To moja druga książka Komudy. Pomimo lekko ciężkiego stylu (łatwo zagubić wątek jeżeli nie czyta się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tym razem mamy do czynienia ze zbiorem opowiadań o panach braciach. Głównym bohaterem jest Jacek nad Jackami a w jednym jego syn. Książka oczywiście udana. Na pierwszy rzut oka wydaje się , że czarna szabla ma lekkie zabarwienie fantastyczne , jednak po bliższym poznaniu jest to powieść historyczna. Zauważyłem pewną nieścisłość, mianowicie w jednym opowiadaniu jest napisane że w przyszłości Jacek dożył sędziwego wieku na włościach rodu Ligęzów a w drugim wspomniano , że poległ pod Zborowem ? Nie mogę też zrozumieć kto u licha zabił Horyłkę?

Tym razem mamy do czynienia ze zbiorem opowiadań o panach braciach. Głównym bohaterem jest Jacek nad Jackami a w jednym jego syn. Książka oczywiście udana. Na pierwszy rzut oka wydaje się , że czarna szabla ma lekkie zabarwienie fantastyczne , jednak po bliższym poznaniu jest to powieść historyczna. Zauważyłem pewną nieścisłość, mianowicie w jednym opowiadaniu jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Udany zbiór. Zwłaszcza dla czytelników takich jak ja, którzy nie są szczególnie dobrze zaznajomieni z twórczością Jacka Komudy, przez co nie wychwycą tego, które teksty były już publikowane, a które są świeże. Dzięki temu lektura jest zwyczajnie satysfakcjonująca, bo można się skupić na treści, a nie na pozaliterackich niuansach.

Jeśli zaś idzie o zawartość, to trzeba powiedzieć, że chyba wszystkie zawarte w tym tomie opowiadania są angażujące i ekscytujące. Dobrze nakreśleni bohaterowie (przede wszystkim główny, czyli Jacek Dydyński, a w ostatnim opowiadaniu jego syn, Jan), ciekawe fabuły kolejnych tekstów i dbałość o historyczne realia stanowią główne zalety tej książki.

Po kolejne pozycje pana Komudy sięgnę raczej prędzej niż później.

Udany zbiór. Zwłaszcza dla czytelników takich jak ja, którzy nie są szczególnie dobrze zaznajomieni z twórczością Jacka Komudy, przez co nie wychwycą tego, które teksty były już publikowane, a które są świeże. Dzięki temu lektura jest zwyczajnie satysfakcjonująca, bo można się skupić na treści, a nie na pozaliterackich niuansach.

Jeśli zaś idzie o zawartość, to trzeba...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czarna Szabla to zbiór kilku krótkich opowiadań. Książka jest "płytka". Bohaterowie zawsze są tacy sami - źli, gotowi gwałcić i mordować. Czytałem wcześniej "Wilcze gniazdo" tego autora. Spodziewałem się czegoś podobnego. Niestety tutaj wyszło kiepsko.

Czarna Szabla to zbiór kilku krótkich opowiadań. Książka jest "płytka". Bohaterowie zawsze są tacy sami - źli, gotowi gwałcić i mordować. Czytałem wcześniej "Wilcze gniazdo" tego autora. Spodziewałem się czegoś podobnego. Niestety tutaj wyszło kiepsko.

Pokaż mimo to

Książkę miałam przyjemność odsłuchać w Audiobooku czytanym świetnie przez Pana Leszka Filipowicza. "Czarna szabla" ma swój specyficzny klimat, język, wspaniałych honorowych ludzi z zasadami i nie tylko. To pięć krótkich opowiadań, które mocno mi się podobały. Autor posiada ogrom historycznej wiedzy i wspaniale wplata ją w te treści. Posiada niesamowite poczucie humoru, które jest tu dla mnie w punkt, naśmiałam się co niemiara. Ach żałuję, że tak późno się za nią wzięłam.

Jeśli kręcą Was klimaty Sienkiewiczowskie to ta książka jest idealna

Książkę miałam przyjemność odsłuchać w Audiobooku czytanym świetnie przez Pana Leszka Filipowicza. "Czarna szabla" ma swój specyficzny klimat, język, wspaniałych honorowych ludzi z zasadami i nie tylko. To pięć krótkich opowiadań, które mocno mi się podobały. Autor posiada ogrom historycznej wiedzy i wspaniale wplata ją w te treści. Posiada niesamowite poczucie humoru,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeden porządny Dydyński... A reszta to warchoły i pieniacze

Jeden porządny Dydyński... A reszta to warchoły i pieniacze

Pokaż mimo to

Ah te płonące klasztory prawobrzerznej Ukrainy.

Ah te płonące klasztory prawobrzerznej Ukrainy.

Pokaż mimo to

Niestety, ale na początku do książki muszę odnieść się negatywnie, ponieważ nie wiedzieć, czemu wydawca na pięć opowiadań dwa przedrukowuje z poprzedniego tomu opowiadań. Książki Komudy nie raz są krótkimi właściwie nowelkami, dlatego nie rozumiem, dlaczego następuje w tym zbiorze ponowny przedruk opowiadań. Co do właściwej treści utworu w pozostałych trzech opowiadaniach fani XVII wiecznej polski na pewno znajdą coś dla siebie. Sam osobiście nie jestem fanem tego nurtu twórczości Komudy jednak nie ukrywam, że ten zbiór opowiadań czytało mi się niezwykle przyjemnie. Pierwszy utwór, jakim jest Wilczyca jest czymś nowym. Odbiega mocno od utartego schematu, w którym głównym wątkiem są konflikty szlachecko szlacheckie oraz główny bohater również jest niesztampowy jak na tego autora. Drugie opowiadanie już mniej ciekawe, ale poruszające za to wątek, którego dobrze nie znałem, mianowicie „Braci polskich”, dzięki czemu pokazuje, że wbrew powszechnej opinii fantastyka nie tylko bawi, ale potrafi i uczyć. Kolejne dwa opowiadania to już wspomniany przedruk, napomknę tu jedynie, że „Pod Wesołym Wisielcem” jest chyba moim ulubionym z twórczości autora. Jest majstersztykiem mocno nasiąkniętym czarnym humorem. Ostatnie opowiadanie najmniej przypadło mi do gustu. Formą i pomysłami wydaje się być lustrem wielu innych opowiadań, co powoduje już lekki przesyt historiami osadzonymi w realiach Rzeczpospolitej na parę miesięcy.

Niestety, ale na początku do książki muszę odnieść się negatywnie, ponieważ nie wiedzieć, czemu wydawca na pięć opowiadań dwa przedrukowuje z poprzedniego tomu opowiadań. Książki Komudy nie raz są krótkimi właściwie nowelkami, dlatego nie rozumiem, dlaczego następuje w tym zbiorze ponowny przedruk opowiadań. Co do właściwej treści utworu w pozostałych trzech opowiadaniach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jest najlepsza ale taki przeciętniak. Warto przeczytać dla klimatu.

Nie jest najlepsza ale taki przeciętniak. Warto przeczytać dla klimatu.

Pokaż mimo to

Straszliwe trudna jest ocena twórczości pana Komudy. Z jednej strony doceniam wielce wiedzę historyczną i zasób nomenklatury dotyczącej sprzętów mniej lub bardziej codziennych z minionych wieków oraz jako-taką Sienkiewiczowską kwiecistość, dlatego choćby warto to przeczytać, ale...
Pod względem scenariusza, fabuły i kunsztu poetyckiego to jest dno i trzy metry mułu. Dokładnie jak w przypadku Piekary z resztą.
Nie potrafię pojąć, po jakiego diabła trzymają się ci autorzy formuły krótkich opowiadań (niektóre objętością swą mogłyby wręcz konkurować do miana flash-fiction), skoro strukturę mają one raczej jak rozwleczone mini-powieści z pourywanymi wątkami (to chyba taka szkodliwa tradycja z czasów pism kieszonkowych typu Fenix?). Żadnemu nie przyświeca jakaś konkretna myśl albo problem natury ludzkiej. Opierają się na tym, kto kogo skuteczniej i szybciej zatłucze, uprzednio oczywiście obrzuciwszy się plugawemi słowy.
Jeśli już pojawia się jakaś charakterystyka postaci (typu oszukujący w gry karczemne Szawiłło), to nie ma ona związku w ogóle z fabułą, opisywane cechy wyciągane są jakby z kapelusza po to li tylko, aby sobie były i więcej nie są używane w scenariuszu. Jeśli poświęcony zostanie akapit na opisanie jakiejś broni, nie mamy nawet gwarancji, że zostanie w ogóle użyta. Pojedynki wygrywane są przypadkowo, co szczególnie widać w "Biesach Polskich". Rębajło A walczy z Rębajłem B, po czym w pierwszej części wygrywa A, kilkanaście kartek dalej zaś B. Dlaczego? Bo tak pasowało "faburarnie".
Złota pisarska zasada "strzelby Czechowa" jest nagminnie pogwałcana. I to literalnie.
Postaci wszystkie są dokładnie takie same i płaskie jak te kartki, na których zostały wydrukowane. To jest, są to: agresywni aż do granic absurdu opoje, mordujący hurtowo bardziej lub mniej winnych i niewinnych ludzi. Żadna osobowość nie wyróżnia się na tle innych. Każda to taki sam rębajło-sarmata, szwędający się po zwesternizowanych do granic możliwości (nawet rewolwery się pojawiają) Dzikich Polach. Och, pardon - wyjątek stanowią zawsze niebojowi, zawsze strachliwi oraz zawsze chciwi Żydzi. O postaci Eufrozyny-Wilczycy szkoda w ogóle gadać, jest to bodaj najgorzej skonstruowana postać kobieca jaką dane mi było ujrzeć. Niby zwykła mieszczka, mści się nie wiadomo za co, z zimną krwią morduje niewinnych ludzi, którzy jej w zasadzie oferują wyręczenie w zemście, nadto opis jej "źródełka miłości między udami" i "tyłeczka", sprawił, że zapałałem nagle niewypowiedzianą sympatią do ruchu feministycznego i ich postulatów antyseksistowskich.
Ogólnie trup się ściele gęsto, ale wartość tego trupa mniejsza jest aniżeli truchła ryb na targowisku. Wiem, ze to wyświechtane porównanie, ale u Sapkowskiego każda śmierć ma istotne znaczenie, zawsze związane jest to z jakimś ciężkim wyborem, goryczą nawet.
Tutaj strzelić chłopu w łeb z samopału to wręcz sport, niezasługujący na jakąkolwiek chwilę refleksji, no ręce opadają...
Nadmierne epatowanie słowami "krew", " wbijanie na pal" "odcięte członki" itd. itp. pojawiają się w tak hurtowych ilościach, ze po prostu zaczynają nużyć.
Rzecz kolejna - tanie triki sztucznie pompujące napięcie niczym w horrorach klasy D. Ponadto rozwleczone a irytujące porównania, usilnie próbujące być zabawne.
O! Zbyt! Wielu! Wykrzyknikach! Pisali! Już! Inni!

Straszliwe trudna jest ocena twórczości pana Komudy. Z jednej strony doceniam wielce wiedzę historyczną i zasób nomenklatury dotyczącej sprzętów mniej lub bardziej codziennych z minionych wieków oraz jako-taką Sienkiewiczowską kwiecistość, dlatego choćby warto to przeczytać, ale...
Pod względem scenariusza, fabuły i kunsztu poetyckiego to jest dno i trzy metry mułu....

więcej

mniej

Pokaż mimo to