Po przeczytaniu "Chłopca z latawcem" wiedziałam, czego się mogę spodziewać po drugiej książce Hosseiniego i musiałam odczekać. Powieść opowiada losy dwóch afgańskich kobiet mieszkających w tym samym mieście, a przez wiele lat w tym samym domu. Fabuła osadzona jest w realiach niedawnej historii Afganistanu, w czasach które pamiętam. Nie przyszłoby mi do głowy, że takie proste rozrywki jak kino (a w nim hit sprzed 15 lat) były zakazane. To pokazanie historii współczesnej bardzo mi się podobało, choć, przyznaję, gubiłam się w nazwiskach i frakcjach politycznych.
Powieść jest oczywiście chwytająca za gardło i wzrusza w wielu momentach. Po jej skończeniu moją podstawową refleksją było: jak dobrze, że mieszkam w Polsce :-)
Drugą, że to była opowieść o więzieniu, które głupi i tchórzliwi mężczyźni zbudowali dla kobiet, rzekomo dla ich dobra.
Trzecią, że jeśli autor nie przesadził z opisami okropieństw rządów talibskich, interwencja amerykańska naprawdę miała sens. Jednak, czy Afgańczycy dadzą sobie radę ze swoimi własnymi demonami (podobnymi zresztą do naszych) wydaje się bardzo niepewne. Mimo to, trzymam kciuki za inne Mariam i Layle, Azizy i za chłopców też.

Po przeczytaniu "Chłopca z latawcem" wiedziałam, czego się mogę spodziewać po drugiej książce Hosseiniego i musiałam odczekać. Powieść opowiada losy dwóch afgańskich kobiet mieszkających w tym samym mieście, a przez wiele lat w tym samym domu. Fabuła osadzona jest w realiach niedawnej historii Afganistanu, w czasach które pamiętam. Nie przyszłoby mi do głowy, że takie...