Czy książka porywa? Może ciągnie trochę za jeden palec. Mimo tego, w mojej ocenie jest niezła, całkiem dobra.
Zaimponowała mi postać Martyny Wojciechowskiej. Nie oglądam telewizji, więc nie znam jej od strony "drogiej pani z telewizji" jak śpiewa Lombard. Szokowała mnie jej siła i zawziętość - mało kto po poważnym wypadku samochodowym "brałby się" za Everest. Co prawda, sama Wojciechowska określała to jako szansa na "drugie życie", ale mimo to - pomysł był naprawdę odważny.

Historia jest mocno refleksyjna, emocjonalna; pisana z perspektywy kobiecego wnętrza. Są oczywiście momenty "fizycznego" zdobywania największej góry świata, ale akcja jednak dość szybko przenosi się do namiotu i kolejnych przemyśleń na temat - ogólnie - kruchości życia i małości człowieka wobec natury. Najbardziej ten brak opisu pokonywanej drogi zabolał mnie na końcu, przy schodzeniu ze szczytu - mieści się on dosłownie w kilku zdaniach, gdzie, nawet amator wie, że to właśnie schodzenie może przynieść więcej przykrych niespodzianek, niż samo wdrapywanie się na szczyt. Tego mi brakowało - niepoetyckich relacji z forsowania Everestu.

Sumując - książka motywuje. Pokazuje, że każdą barierę da się przeskoczyć bądź pokonać (zachowując oczywiście zdrowy rozsądek), że walka o marzenia może być również walką o lepszego siebie.

Czy książka porywa? Może ciągnie trochę za jeden palec. Mimo tego, w mojej ocenie jest niezła, całkiem dobra.
Zaimponowała mi postać Martyny Wojciechowskiej. Nie oglądam telewizji, więc nie znam jej od strony "drogiej pani z telewizji" jak śpiewa Lombard. Szokowała mnie jej siła i zawziętość - mało kto po poważnym wypadku samochodowym "brałby się" za Everest. Co prawda,...