Książka jest napisana - moim zdaniem - dobrze, a nawet bardzo dobrze, biorąc pod uwagę, że jej autor nie pisze zawodowo. Szum medialny, jaki zrobił się wokół jego osoby stał się przyczynkiem omawianego tekstu. Wcześniej anonimowy dla większości świata: zarówno on sam, jak i jego ogromna, życiowa tragedia, nagle stał się gwiazdą swojej roli - pokrzywdzonego przez los człowieka, który walczy o własną śmierć, ponieważ dość ma jałowej egzystencji i towarzystwa innych ludzi, na które jest niemal w każdej dziedzinie swojego życia skazany.
Pan Janusz pisze prosto, bez tkliwych emocji i zbędnego rozczulania się nad swoim losem, a już samo życie dzień po dniu, wszystkie czynności, które inni muszą przy nim wykonać nazywa "po imieniu" tak, jak to rzeczywiście wygląda.
Myślę, że warto jest sięgnąć po tę książkę chociażby po to, aby zobaczyć tragedię osób postronnych, bliskich autorowi: zupełnie niewinni temu, co się stało, zostali ofiarami bardzo trudnej sytuacji. Ich życie już nigdy nie będzie takie samo, ponieważ kochają osobę niepełnosprawną ze wszystkimi tego konsekwencjami.
W książce przedstawiono nagą prawdę o cierpieniu każdego dnia. I właśnie dlatego warto po nią sięgnąć, aby nauczyć się z niej wiele...

Książka jest napisana - moim zdaniem - dobrze, a nawet bardzo dobrze, biorąc pod uwagę, że jej autor nie pisze zawodowo. Szum medialny, jaki zrobił się wokół jego osoby stał się przyczynkiem omawianego tekstu. Wcześniej anonimowy dla większości świata: zarówno on sam, jak i jego ogromna, życiowa tragedia, nagle stał się gwiazdą swojej roli - pokrzywdzonego przez los...