Będąc w wieku Christiane, mając te 13-14 lat miałem okazję przeczytać tę książkę, którą mocno zachwalali mi znajomi. Problem narkotyków nie był dla mnie zbyt frapujący więc odłożyłem ją na później.

Obecnie mając 28 wiosen przypadkowo, w księgarni, natknąłem się na nią i stwierdziłem, że warto do niej wrócić, choć miałem wrażenie, że będzie opowiadała o błahych problemach wieku dojrzewania. Jakże się myliłem…..

Książka opowiada o nastolatce, która przeprowadza się do Berlina. Nie ma znajomych, czuje się zagubiona, nieakceptowana w nowym otoczeniu, w którym stara się jakoś funkcjonować. Trafia niestety na środowisko narkomanów, które zaczyna jej wielce imponować. Zakochuje się w Detlefie – również narkomanie, który ma na nią destruktywny wpływ (zresztą całe to jej towarzystwo, jak Stella, Babsi czy Axel). Przez dwa lata krąży w świecie miękkich i twardych narkotyków, kradzieży i prostytucji.

Może całe szczęście, że w wieku dojrzewania i buntu nie zgłębiłem tej lektury, gdyż kto wie, może z czystej ciekawości sam bym spróbował haszu, kwasu lub heroiny.

Wszystko zależy oczywiście od indywidualnej interpretacji, lecz jeśli ta ksiązka ma być przestrogą - to dla mnie jest wręcz przeciwnie!

Po licznych opisach Christiane, wrażeniach i uczuciu jakie daje heroina, jak „pomaga” w radzeniu sobie z szarą rzeczywistością, sam starałem się to przeżyć i wyobrazić to uczucie. Przez całą książkę przemykała mi przez głowę myśl … a może i warto zobaczyć jak to jest??

Autorzy książki nie próbują wyprowadzić mnie z błędu i tu cytat jednego z terapeutów „Caritasu”:

„Nie ma bardziej niebezpiecznego, ale i bardziej skutecznego narkotyku na szybkie „rozwiązanie” wszystkich problemów, jak heroina.”

Po czym jeszcze bardziej mnie zachęca mówiąc:

„Po trzykrotnym zażyciu heroiny następuje uzależnienie psychiczne. Teraz już tylko od częstotliwości powtórzeń zależy po ilu tygodniach dojdzie uzależnienie fizyczne”

Tzn. że mogę sobie „władować” ten raz czy dwa i się nie uzależnię !!

Christiane do tego szczegółowo opisuje detox. Kwestia czterech - pięciu dni i jest się czystym. Wychodzisz z nałogu!! (w przypadku Christiane jej jedyni znajomi - ćpuni pchali ją z powrotem w nałóg).

Takich przykładów i sposobów radzenia sobie z nałogiem jest wiele w tej książce.

Dziewczyna stoczyła się na samo dno przez dwa lata. By zdobyć działkę gotowa była na wszystko. Oszukiwała rodzinę, kradła i prostytuowała się. Dzień w dzień ładowała sobie w żyłę i kombinowała kasę na kolejną działkę.
Najgorsze jest to, że miała zaledwie 15 lat będąc już na dnie i fakt, że do tego stanu zaprowadziła ją fascynacja do tego środowiska. Ona mówi wprost, ze narkomani jej imponują i chce dojść na sam szczyt hierarchii – czyli być jak ci co biorą heroinę. Usilnie do tego dąży i osiąga swój cel. Potem jest już za późno na refleksje i chęć powrotu do normalności.

Może gdyby jej matka od razu wywiozła ją z Berlina, chociażby na wieś do babci, gdzie odzyskiwała siły, inaczej potoczyłby się jej losy. Niestety niska samoocena, chęć posiadania znajomych, bycia lubianym + niewłaściwe środowisko i fatalna sytuacja rodzinna doprowadziły do tragedii.

Nie dawajcie czytać tej ksiązki dzieciom a szczególnie tym w okresie buntu!

Na szczęście udaje jej się częściowo wygrać z nałogiem. Najgorsze jest też to w jaki sposób krzywdziła swoich najbliższych, w szczególności matkę, która szukała ją po dworcach, dyskotekach i wielokrotnie wybaczała.

Książka ta wywarła na mnie ogromne wrażenie i nie mieści mi się w głowie do czego może doprowadzić taki nałóg….

Będąc w wieku Christiane, mając te 13-14 lat miałem okazję przeczytać tę książkę, którą mocno zachwalali mi znajomi. Problem narkotyków nie był dla mnie zbyt frapujący więc odłożyłem ją na później.

Obecnie mając 28 wiosen przypadkowo, w księgarni, natknąłem się na nią i stwierdziłem, że warto do niej wrócić, choć miałem wrażenie, że będzie opowiadała o błahych problemach...