Zaczęłam czytać za namową koleżanki. Jako, że uważałam, że mamy ten sam gust w sprawie książek, nie rozumiałam, dlaczego z miejsca mnie nie porwała, jednak złożyłam to na karb "muszę się wciągnąć", ale gdy około 200ej strony męczyłam się już niesamowicie i sięgałam po nią z uczuciem "matko, znowu", już miałam ją odłożyć i nie doczytać do końca. Postanowiłam się jednak przemóc, bo chciałam zrozumieć, co ona takiego w tej książce zobaczyła, i nagle, około 300ej strony, zorientowałam się, że czekam, co będzie dalej. Żyję życiem bohaterów, nagle stali się oni plastyczni, żywi, realni. Akcja zaczęła się rozkręcać i wszystko trzymało się kupy, mówiąc kolokwialnie, czego zupełnie według mnie nie było w pierwszej połowie. Dla mnie ta książka zaczęła się dopiero od drugiej połowy i tak będę ją pamiętać. Rzeczywiście - Zafon ma warsztat, tylko jakby nie potrafił go wykorzystać. Umiejętność pisania to jedno, a stworzenie z tej umiejętności książki zatykającej dech w piersiach - to drugie. Mam wrażenie, jakby chciał zbyt wiele umieścić w jednej opowieści, albo jakby nie za bardzo miał pomysł na początek. Nie wiem, jak to ocenić. Wszystko na początku ciągnęło się jak flaki z olejem, nie mając żadnej przyczyny ani skutku, nie będąc istotnym dla fabuły. Bohaterowie to pojawiali się, to znikali zubełnie bez sensu i takowoż bez szkody dla całej historii... Tak jak wspomniałam - gdybym skończyła czytać w połowie - dla mnie byłby to zmarnowany czas, ta książka nic nie wnosiła do mojego życia, ba, nawet nie spowodowała, że spędziłam miło czas. Druga połowa ją obroniła. Jednak dla mnie nie jest to arcydzieło, dziwię się zachwytom. Wg mnie można przeczytać, jednak brak tej książki na półce nie będzie wielką stratą. Dla mnie ogólna ocena to - "przeciętna". Książki, które zasługują na miano wielkich to te, po których przeczytaniu człowiek ma wrażenie, jakby mu coś odebrano, wrażenie, że przeczytanie jej coś wniosło do życia, światopoglądu lub też - po prostu - że świetnie się przy niej bawił, czytał bez tchu i tęsknił za bohaterami. Wg mnie tego w "Cieniu wiatru" nie ma. Opisy Barcelony i dialogi często przetykane wulgaryzmami (czego osobiście nie trawię, chyba, że jest to konieczne, a tutaj raczej nie jest) oraz ciągnące się dłużyzny mające nie wiadomo czemu służyć - nie wystarczają. W celu zabicia czasu - polecam, w celu spędzenia czasu z naprawdę dobrą literaturą - absolutnie nie.

Zaczęłam czytać za namową koleżanki. Jako, że uważałam, że mamy ten sam gust w sprawie książek, nie rozumiałam, dlaczego z miejsca mnie nie porwała, jednak złożyłam to na karb "muszę się wciągnąć", ale gdy około 200ej strony męczyłam się już niesamowicie i sięgałam po nią z uczuciem "matko, znowu", już miałam ją odłożyć i nie doczytać do końca. Postanowiłam się jednak...