Już jakiś czas temu zastanawiałam się nad fenomenem książek o książkach. Co takiego w sobie mają, że połyka się je w mgnieniu oka? Może to czający się cień tajemnicy, dawno zapomnianej historii, hipnotyzującej legendy... A może właśnie Cień Wiatru? Tę niezwykłą moc zrozumie najpewniej jedynie prawdziwy mol książkowy, a szczęśliwym trafem tak się złożyło, że ja do tego grona należę. Cóż, z takimi książkami jest trochę tak, jakby w pewnym stopniu czytało się o samym sobie. "Cień wiatru", dzieło sławnego Carlosa Ruiza Zafóna, to powieść, po którą już dawno miałam zamiar sięgnąć. Czekała na półce ponad rok, by wreszcie dostać się w moje ręce. Teraz znów powędruje na swoje miejsce, może z nadzieją na rychłe spotkanie z kolejnym czytelnikiem, bo to taka książka, którą z chęcią innym polecę.
Muszę mimo wszystko przyznać, że nie od razu poczułam klimat i pozwoliłam się uwieść tej powieści. Owszem, czytało się przyjemnie i dość gładko, jednak wciąż nie byłam zachwycona. Drażniły mnie dziwne kontrasty - większość słów była starannie dobrana, brzmi dość górnolotnie, wyszukanie, dlatego tak bardzo raziły przypadkowe wulgaryzmy pojawiające się nagle, bez zapowiedzi, w połowie eleganckiego dialogu. Sądzę, że realizm wypowiedzi można budować w bardziej delikatny sposób. Nie do końca podzielam także zachwyt nad rzekomą magią samej Barcelony - po prostu mnie nie urzekła. Ani sposób opisania, ani zdjęcia ją obrazujące (Może z wyjątkiem jednego, zamieszczonego na sto trzydziestej piątej stronie, ukazującym przepiękne okna wykuszowe z witrażami).
Co się tyczy bohaterów, znajdzie się tu kilka perełek. Jedną z najbardziej charakterystycznych postaci jest Fermin Romero de Torres, człowieczek w okolicach pięćdziesiątki, niezwykle zdolny aktor, a przy tym postać dowcipna, zaradna i na swój sposób przebiegła. Nie ma dla niego zadania nie do wykonania, ani tajemnicy, której nie da się rozszyfrować. Przy tym zachowuje się, nazwijmy to, po ludzku. Z nadwyżką docenia kobiece uroki, co balansuje jego lojalność wobec Daniela, głównego bohatera. Na drugim biegunie mamy inspektora Fumero, mężczyznę bezwzględnego i ogarniętego żądzą mordu, który zdaje się odbierać ludziom życie dla samej przyjemności zabijania. Jak widać, "Cień Wiatru" pokazuje nam postaci, które można polubić i takie, jakie zasługują tylko na nienawiść lub obrzydzenie.
Jeśli macie ochotę na przygodę z piękną, choć momentami dość leniwą historią, sięgnijcie po "Cień Wiatru", o ile jeszcze go nie przeczytaliście. To z pewnością gratka dla każdego, kto kocha czytać i pisać książki, a także wie, czym jest trudna miłość, wieloletnia nienawiść lub chce się dowiedzieć, jakie zezwierzęcenie może powodować u ludzi wojna. Zakończenie powieści nie zaskoczyło mnie zupełnie, ale spodobało na tyle, że nabrałam chęci, by przeczytać także "Grę Anioła", kolejną książkę Zafóna. Nie zastanawiajcie się długo, bo wściubić nos do Cmentarza Zapomnianych Książek naprawdę warto!

Już jakiś czas temu zastanawiałam się nad fenomenem książek o książkach. Co takiego w sobie mają, że połyka się je w mgnieniu oka? Może to czający się cień tajemnicy, dawno zapomnianej historii, hipnotyzującej legendy... A może właśnie Cień Wiatru? Tę niezwykłą moc zrozumie najpewniej jedynie prawdziwy mol książkowy, a szczęśliwym trafem tak się złożyło, że ja do tego grona...