„Niewiele rzeczy ma na człowieka taki wpływ jak pierwsza książka, która od razu trafia do jego serca”.

„Cień wiatru” Carlos Ruiz Zafon – niejednokrotnie słyszałam ten tytuł i aż dziw, że sięgnęłam po niego dopiero teraz. Po jej przeczytaniu ciaglę zastanawiam się dlaczego zrobiłam to tak późno. To jedna z nielicznych pozycji, która wywarła na mnie tak silne wrażenie.
Akcja powieści rozpoczyna się w 1945 roku, kiedy to dziesięcioletni chłopczyk, Daniel Sempere zostaje zaprowadzony przez swojego ojca na Cmentarz Zapomnianych Książek i powierza mu pewną tajemnicę, która złączy ich na lata. Zgodnie z tradycją Daniel ma wybrać sobie jedną książkę i opiekować się nią. Wybór chłopca pada na „Cień wiatru” autorstwa Juliana Caraxa. Jeszcze wtedy nie jest świadomy tego, że od tej pory jego życie ulegnie diametralnej zmianie. Zafascynowany historią stworzoną przez Caraxa, jak również samym autorem, postanawia dotrzeć do jego innych dzieł. Jakież zaskoczenie bierze chłopaka, kiedy okazuje się, iż pomimo innych publikacji ciężko jest dostać jakikolwiek egzemplarz. Daniel postanawia zgłębić tajemnicę zaginionych książek i samego Juliana Caraxa. Rozpoczyna się wspaniała, często niebezpieczna podróż, w przeszłość i teraźniejszość, a zarazem podróż w bardzo osobistą sferę niektórych postaci.

Cień wiatru rozpętał niebezpieczną burzę, której autorem jest Daniel. W wyniku pogoni za odkryciem tajemniczych podpaleń książek Caraxa poznaje na swojej drodze, starszą od siebie, Klarę, w której kocha się niewinną, młodzieńczą miłością przez prawie 10 lat. W tym czasie dostaje niejednokrotną propozycję sprzedania powieści, na co oczywiście się nie godzi, a co jednocześnie utwierdza go w przekonaniu słuszności swojego postępowania. Wraz ze swoim przyjacielem Ferminem Romero Torresem, który zwykł na siebie mówić „sługa uniżony” dociera do coraz większej ilości osób, które mogą coś wiedzieć na temat Caraxa i jego historii, bądź byli w tą historię bezpośrednio zaangażowani.

Rzecz się dzieje o miłości. Tak najkrócej można podsumować rozważania na temat tej powieści. Ale to stwierdzenie nie jest jednoznaczne, co oznacza, że taki właśnie jest Cień wiatru. Mamy tutaj do czynienia z różną forma miłości. Od nieszczęśliwej: Juliana Caraxa do Penelope Aldaya, po miłość Daniela do Beatriz Aquilar. Ponieważ miłość ma wiele twarzy, a najwidoczniej Carlos Ruiz Zafon zdaje sobie z tego sprawę, w swojej powieści stara się ukazać wszystkie jej oblicza. I tym sposobem mamy do czynienia z miłością rodzicielską, przyjacielską, młodzieńczą, nieszczęśliwą, obsesyjną, czy w końcu tragiczną w skutkach. Ukazując je wszystkie poprzez historię kilku bohaterów, nie stracił przy tym harmonii w tworzeniu napięcia literackiego.

Teoretycznie głównym bohaterem powieści Cień wiatru jest Daniel Sempere. Słowo teoretycznie nie jest użyte przypadkowo ponieważ równocześnie z historią Daniela, toczy się inna historia Juliana Caraxa. Historia Daniela i Juliana prowadzona jest przez autora równocześnie, tylko po to by w pewnym momencie mogła się zazębić. Może się tak stać drogi czytelniku, że zapytasz: Jak to możliwe, ze historia młodości Juliana, który żył o wiele wcześniej, może łączyć się z osiemnastoletnim Danielem. I to jest właśnie mistrzostwo Zafona. Stworzyć coś co teoretycznie nie powinno się zdarzyć i zrobić to w taki sposób, że czytelnik dochodzi jednak do wniosku: ale w sumie dlaczego nie? Przecież jest to możliwe.

Język powieści jest prowadzony na bardzo wysokim poziomie, co nie znaczy, ze powieść czyta się ciężko. Spotkasz w niej również wulgaryzmy, ale są one tam tylko po to, by oddać jeszcze większy realizm zaistniałego dialogu między bohaterami. Opisy ukazywane są w sposób rozważny, co oznacza, iż nie nudzi cię ukazywana sceneria, wręcz przeciwnie, odnosisz wrażenie, ze samemu przenosisz się w to miejsce i widzisz zaistniałą sytuację między bohaterami w lekkim oddaleniu. To powoduje, że czytasz książkę jak zahipnotyzowany.

Dodatkową wartością Cienia wiatru jest ogromna ilość mądrości życiowych, którymi autor się z nami dzieli.
„W chwili gdy zaczynasz zastanawiać się czy kogoś kochasz, przestałeś go kochać na zawsze”.
„Pieniądz jest jak każdy inny wirus: przeżarłszy dusze w której zagościł, odchodzi by poszukać świeżej krwi”
„Książki są lustrem – widzisz tylko to co masz w sobie”
I można tak wymieniać w nieskończoność, ale aby posumować moje rozważania pozwolę sobie posłużyć się jeszcze jednym cytatem, który w mojej opinii idealnie oddaje istotę powieści
„O książkach przeklętych, o człowieku, który je napisał, o postaci, który uciekła ze stron powieści, żeby ja następnie spalić, o zdradzie i utracie przyjaźni. To historia o miłości, nienawiści i marzeniach i cieniach wiatru.”

http://po-czytane.blogspot.com/2013/09/cien-wiatru-carlos-ruiz-zafon.html

„Niewiele rzeczy ma na człowieka taki wpływ jak pierwsza książka, która od razu trafia do jego serca”.

„Cień wiatru” Carlos Ruiz Zafon – niejednokrotnie słyszałam ten tytuł i aż dziw, że sięgnęłam po niego dopiero teraz. Po jej przeczytaniu ciaglę zastanawiam się dlaczego zrobiłam to tak późno. To jedna z nielicznych pozycji, która wywarła na mnie tak silne wrażenie....