Nigdy nie odczułam takiej ulgi ze świadomości, że coś przeczytałam do końca. A powiem, że trudno było. Zwłaszcza przebrnąć przez pierwszą część. W przedmowie jest wzmianka, że to "ewangelia" napisana na nowo przez autora, wedle jego wizji, subiektywnej wersji wydarzeń. Autor tu zastosował pewien zabieg, który przedstawię na przykładzie bajki: "Czerwony kapturek". Otóż czerwony kapturek, to nie dziewczynka, a chłopiec w czerwonym dresie z kapturem, wilk to nie wilk, a wilkołak, gajowy nie uratował babci, tylko właśnie owy wilkołak, bo babcie, chciał otruć czerwony kapturek by dostać w spadku jej domek. W podobny sposób przedstawia się subiektywna wizja ewangelii według Schmitta. Nie wiedziałam czy się śmiać czy płakać. Jeżeli ktoś kojarzy cokolwiek z "prawdziwej" historii, ta "subiektywna" nie będzie miała ani rąk, ani nóg, tylko imiona się będą zgadzały. Druga część, czyli "Ewangelia według Piłata" jest przynajmniej ciut ciekawa, ale niestety zbudowana trochę jak amerykańskie filmy sensacyjne. Trochę nagich ciał, jakaś afera, tajemnica, a niech się pokochają w międzyczasie by zaciekawić widza i niech zakończenie będzie takie jakby ktoś chciał napisać cdn. Dla mnie osobiście: tragedia, ale jak wiadomo o gustach się nie dyskutuje...

Nigdy nie odczułam takiej ulgi ze świadomości, że coś przeczytałam do końca. A powiem, że trudno było. Zwłaszcza przebrnąć przez pierwszą część. W przedmowie jest wzmianka, że to "ewangelia" napisana na nowo przez autora, wedle jego wizji, subiektywnej wersji wydarzeń. Autor tu zastosował pewien zabieg, który przedstawię na przykładzie bajki: "Czerwony kapturek". Otóż...