Igrzyska Śmierci okazały się dla mnie niesamowitą przygodą, pełną niespodziewanych zwrotów akcji oraz przyspieszonym biciem serca. Przy recenzji pierwszej części tej fenomenalnej trylogii Collins obiecywałam (sobie), że najpierw przeczytam książkę, tzn. W pierścieniu ognia, a następnie obejrzę film i podobnie jak pierwsza opinia będzie zawierała porównania na linii książka-film. No cóż, jako iż jestem niecierpliwy baranek, a film kusił, więc… powtórzył się scenariusz i zamiast książki, na pierwszy ogień poszła ekranizacja…

Po 74 Igrzyskach Głodowych Katniss nawiedzają koszmary, przed którymi nie może uciec, podobnie jak przed poczuciem winy i wyrzutami sumienia, ale dzięki zwycięstwu ma przed sobą spokojną wizję przyszłości. Niestety, przez swoją silną wolę walki następuje szereg komplikacji, które zmuszają dziewczynę i drugiego zwycięzcę Igrzysk do odgrywania roli, jaką zapoczątkowała na ostatnich zawodach… Po wygraniu igrzysk, para kochanków wyrusza na tradycyjne tournee, które niestety nie spełnia oczekiwań władzy. To sprowadza na Katniss gniew z Kapitolu, i niestety będzie zmuszona zmierzyć się ze swoimi demonami z przeszłości, lecz tym razem nie może liczyć na łut szczęścia, a jedynie na siebie i swoje umiejętności.

Tym razem film znów nie przeszkadzał mi w lekturze książki. Podobnie jak przy pierwszej części, ekranizacja odbiega od oryginału, dzięki czemu odkrywałam tę historię na nowo. Katniss w tej części zaczyna odgrywać coraz ważniejszą rolę i zastanawiam się, czy w ostatniej części nie odbije się to Collins czkawką. To już nie jest ta sama zbuntowana i nikomu nieznana dziewczyna z pierwszej części. W pierścieniu ognia, chcąc nie chcąc, dołącza do śmietanki towarzyskiej, a jej wizerunek zmienia się o 180 stopni. Jednakże w głębi ducha dalej jest tą samą Katniss, dla której najważniejsza jest rodzina i przyjaciele, tylko że teraz jest bardziej rozstrojona emocjonalnie. Podobnie jest z Peetą i pozostałymi bohaterami. Każde z nich zmieniło się, można powiedzieć, że nabrali głębi, a szczególnie matka i siostra Katniss.

Jeśli chodzi o fabułę, to jak wspomniałam wcześniej znowu zaskakuje, lecz nie koniecznie w pozytywnym sensie. Porównując wydarzenia z książki i filmu, to niektóre z nich zostały albo spłaszczone (film) , albo zamienione (nie ukrywając) na korzyść fabuły. Z pewnością obie wersje, ta oryginalna jak i ekranizacja zaskakują i wywołują w czytelniku ciarki. Film okazał się, podobnie jak poprzednio świetnym uzupełnieniem, dzięki któremu mogłam bez problemu wyobrazić sobie kilka naprawdę kapitalnych momentów z książki .

Styl, podobnie jak przy pierwszej części jest prosty i bardzo przystępny. Od początku czytelnik wynika w dalsze losy Katniss i trudno się od lektury oderwać. To historia, która jak przygody Harry’ego Pottera pozostanie w sercu czytelnika (również i w moim) do końca życia, tylko szkoda, że w przeciwieństwie do niego, tak szybko się ona skończy. Przede mną ostatnia część trylogii – Kosogłos – i już mi jest przykro, że wkrótce będę musiała się z nią rozstać. Pociesza mnie tylko to, że ukażą się dwie części filmu przez co historia zostanie trochę wydłużona. Nie pozostanie mi nic innego jak zabrać się wkrótce za ostatnią część trylogii.

[http://dzosefinn.blogspot.com/2014/09/collins-suzanne-w-pierscieniu-ognia.html]

Igrzyska Śmierci okazały się dla mnie niesamowitą przygodą, pełną niespodziewanych zwrotów akcji oraz przyspieszonym biciem serca. Przy recenzji pierwszej części tej fenomenalnej trylogii Collins obiecywałam (sobie), że najpierw przeczytam książkę, tzn. W pierścieniu ognia, a następnie obejrzę film i podobnie jak pierwsza opinia będzie zawierała porównania na linii...