Notuję lekki spadek, porównując "Miasto Kości" do "Miasta Popiołów"...
Przede wszystkim ta część bardziej skupia się na uczuciach Clary i Jace'a; obrzydliwych, to fakt, jednak myślę, że chyba każdy z nas w głębi serca pragnie, by Jace okazał się nie być bratem Clary. I prawda jest taka, że da się zauważyć lekkie zamieszanie przy identyfikacji tego rodzeństwa, bo i Imogen coś chciała powiedzieć na ten temat (i w sumie powiedziała, ale autorka nie chciała nam zdradzić, co to takiego), i sam Valentine był gotów rzucić jakąś ciekawostkę w "rozmowie" z Clary.
Może dlatego tę część uważam za trochę gorszą od pierwszej? Bo autorka położyła większy nacisk na sferę uczuć bohaterów? Oczywiście, to również jest bardzo ważne, by postacie nie były bezpłciowe, czy po prostu sztuczne, ale tutaj bardziej można się dopatrzyć schematów z licznych książek dla m ł o d z i e ż y.
Poza tym pobudki Valentine'a są naciągane, po prostu nie kleją się. Owszem, dość trudno jest stworzyć czarny charakter "w dwie części", ale jednak... Samym Voldemortem z HP kierują bardziej wiarygodne pobudki, niż Valentine'm z Darów Anioła.
A skoro już o postaciach... W "Mieście Kości" trochę się zdziwiłam, że jak na główną bohaterkę młodzieżowej powieści, Clary jest całkiem znośna, czasem "strzela" ciętymi ripostami, jednak w Popiołach... Momentami odnoszę wrażenie, że ma bardzo poważne kłopoty z analizą sytuacji, logicznym myśleniem. Ja wiem, że może autorka w ten sposób chce budować napięcie, ale rozwiązanie zagadki ma Clary, dosłownie, przed oczami, a ona jak zwykle z głupim wyrazem twarzy (tak ją sobie wyobrażam) pyta "Ale o co chodzi?" lub powtarza ostatnie zdanie poprzednika w rozmowie. Paranoja.
Motyw dodatkowych umiejętności Jace'a i Clary podoba mi się, ale mam nadzieję, że w następnej części trochę bardziej skupimy się na talentach Jace'a.
Moim zdaniem atutem tej książki jest postać Magnusa Bane'a. Świetnie wykreowany, cyniczny, złośliwy, ale bardzo uczuciowy i taki... ludzki, skory do pomocy. Darzę go wielką sympatią i chciałabym, by pojawiał się częściej... (Może Alec też by był zadowolony;).

Moja ocena: 6/10 (niezła)

Notuję lekki spadek, porównując "Miasto Kości" do "Miasta Popiołów"...
Przede wszystkim ta część bardziej skupia się na uczuciach Clary i Jace'a; obrzydliwych, to fakt, jednak myślę, że chyba każdy z nas w głębi serca pragnie, by Jace okazał się nie być bratem Clary. I prawda jest taka, że da się zauważyć lekkie zamieszanie przy identyfikacji tego rodzeństwa, bo i Imogen...