Chuck Norris kontra zombiaki.
Maberry'ego kojarzę głównie jako autora horrorów, powieść "Pacjent zero" znalazłem w kategorii "horror", no i na takie klimaty w sumie liczyłem. Ta książka to jednak bardziej lekka dla ducha powieść akcji z elementami horroru niż horror per se. Dużo tutaj twardzieli ze spluwami, dużo "tough guy talk", walk rodem z najdurniejszych filmów akcji z Stevenem Seagalem czy innym Arnim w roli głównej a wszystko to podlane sosem amerykańskiej przewidywalności (szczególnie w kwestii wątku miłosnego, który poraża swoją prostotą i oklepaniem). Główny bohater z gatunku tych super-hiper, mistrz sztuk walki, mistrz sztuki wojennej, mistrz psychologii, znawca mądrości rzymskich myślicieli - ogólnie szablonowy "amerikan hiroł". Nasz super koleś wpada do sali wypełnionej super doświadczonymi wojownikami i w trzy sekundy spuszczam wszystkim super wpierdziel - tego typu sprawy. Zabawne jest to, że pomimo mojej odrazy do tego typu bohaterów, bardzo Joe Ledgera polubiłem, chyba głównie za cięty język i pogodę ducha.
Żeby nie przedłużać, pragnę stwierdzić, że nie na takie klimaty liczyłem. Myślałem, że będzie duszno, mrocznie i nieszablonowo a wyszło leciutko, do bólu przewidywalnie i typowo po chłamerykańsku. Do tego często na bakier z logiką i prawami fizyki (no ale to damy pod wspomnianą "amerykańskość"). Daję ocenę "dobry" bo czytało mi się w trybie Pendolino a i bawiłem się niezgorzej.
P.S. Wiecie co Wam najbardziej utkwi w głowie po przeczytaniu "Pacjenta"? Zdanie "pistolet pozostał w pozycji tylnej". Nie wiem ile razy Maberry je powtórzył ale chyba w cholerę i ciut ciut.

Chuck Norris kontra zombiaki.
Maberry'ego kojarzę głównie jako autora horrorów, powieść "Pacjent zero" znalazłem w kategorii "horror", no i na takie klimaty w sumie liczyłem. Ta książka to jednak bardziej lekka dla ducha powieść akcji z elementami horroru niż horror per se. Dużo tutaj twardzieli ze spluwami, dużo "tough guy talk", walk rodem z najdurniejszych filmów akcji z...