Krótko mówiąc: nie jestem oczarowany, ale też nie jestem zawiedziony. Ba, jestem całkiem zadowolony.

Uwaga, niewielkie spoilery odnośnie jednego z zakończeń "Dzikiego Gonu".

Akcja rozgrywa się po wydarzeniach z "Dzikiego Gonu", zaś za wiążące zakończenie uznano to "dobre", w którym Ciri zostaje wiedźminką i rusza z Geraltem na szlak. W komiksie oboje stanowią już zgrany duet mający swoją rutynę, należy więc domniemywać, że od dramatycznych wydarzeń na wyspie Undvik minęło kilka lat. W zasadzie można "Klątwę kruków" potraktować jako taki komiksowy dodatek do Wiedźmina 3: styl graficzny bezpośrednio nawiązuje do gry, pojawiają się znane z niej miejsca i potwory, a i wygląd postaci został z niej przerysowany. Informacja dla purystów: Geralt polubił zarost, bo nadal dumnie nosi swoją białą brodę. Dla jednych spójność ze światem gier będzie plusem, dla innych zaś odtwarzanie wizji grafików z CD-Projekt RED będzie dość nudne. Ja zaliczam się raczej do tych pierwszych, zresztą seria, w której ukazała się "Klątwa", ostatecznie miała też na celu wypromowanie produkcji CDPR. Nie tak dawno temu czytałem "Salambo" Druilleta i trudno mnie teraz rozpieścić w kwestii rysunków w komiksach, ale generalnie "Klątwa" trzyma przyzwoity poziom. Co prawda nadal uważam "Dzieci lisicy" za najładniejszą jak dotąd odsłonę cyklu wiedźmińskiego ze stajni Dark Horse, ale i tutaj jest całkiem nieźle. Nie do końca jednak przypadł mi do gustu... Geralt. Odnoszę wrażenie, że nie udało się rysownikowi - tym razem Polakowi - do końca udanie naszkicować twarz Białego Wilka. Brakuje jej wyrazistości, jaką zyskała przy drugiej i trzeciej odsłonie komputerowego Wiedźmina.

Fabularnie "Klątwa kruków" jest czymś pomiędzy rozbudowanym questem z gry, a fan-fikiem. Nie jest to poziom Sapkowskiego, ale nie sądzę, żeby ktokolwiek tego tutaj oczekiwał. Nie chcąc zdradzać zbyt wiele, powiem jedynie, że nie zabrakło wiedźmińskich zleceń, machania mieczem, golizny, a i znalazło się miejsce na nawiązania do wiedźmińskich literackich początków. Sensownie przedstawiono relacje pomiędzy Geraltem, Ciri, a Yennefer, której charakter oddano tutaj całkiem nieźle. Zblendowano to wszystko dość sprawnie, choć żeby się przy tym dobrze bawić, nie należy do uniwersum Wiedźmina i tego, co jest w nim kanoniczne, a co nie, podchodzić zbyt poważnie. Zabrakło jedynie ciekawszych dialogów: te w komiksie nawet nie starają się emulować stylu Sapkowskiego i nie ma w nich takiej rubaszności, jaką zaszyto chociażby w grach. Odniosłem też wrażenie, że miejscami następują zbyt nagłe i przypadkowe skoki pomiędzy scenami.

Generalnie rzecz biorąc, dla fanów Wiedźmina jako całego uniwersum to ciekawy dodatek i fajna przygoda na jakieś półtorej-dwie godziny. Pozostali pewnie po to i tak nie sięgną; czyli sytuacja zupełnie jak z poprzednimi wiedźmińskimi komiksami. Moim zdaniem warto.

Krótko mówiąc: nie jestem oczarowany, ale też nie jestem zawiedziony. Ba, jestem całkiem zadowolony.

Uwaga, niewielkie spoilery odnośnie jednego z zakończeń "Dzikiego Gonu".

Akcja rozgrywa się po wydarzeniach z "Dzikiego Gonu", zaś za wiążące zakończenie uznano to "dobre", w którym Ciri zostaje wiedźminką i rusza z Geraltem na szlak. W komiksie oboje stanowią już zgrany...