"Muszę się dowiedzieć, kiedy byłem skuteczny. A kiedy nie. Czy są inni... Tacy jak Mildred... których zostawiłem w szponach diabła."

Moi Drodzy
➡️Jak widać Outcast mocno mi zapadł w pamięć, gdyż dość szybko dostajecie ode mnie recenzję tomu 2-go. Wydanego równie znakomicie, ze świetną grafiką i tylko 128 stron. Jedziemy💥
➡️Kyle nadal chce zrozumieć, co (lub kto) prowadzi go taką mroczną ścieżką. Obok niego zamieszkał tajemniczy gość, o którym już wiemy, kto on zacz. Ale Kyle nie wie... Wielebny zmaga się z poczuciem winy i brakiem skuteczności w swojej walce z szatanem. Postanawia sprawdzić swoje dawne przypadki opętań, które rzekomo udało mu się egzorcyzmować. Kyle wybiera się razem z nim w tę drogę. Tak to wygląda.
➡️Klimat mroku i grozy towarzyszy nam cały czas. Zarówno w zmaganiach ze światem nadprzyrodzonym jak i w stosunkach międzyludzkich głównych bohaterów. Ciemne, ponure rysunki, tła bez szczegółów a w zasadzie brak tła, plamy czerni, proste ale nastrojowe kadry. Groza czai się w każdym obrazie, oszczędność środków akurat w tym przypadku zdaje doskonale egzamin. Także oszczędność tekstu (w wielu kadrach w ogóle go brakuje) nie doskwiera.
➡️Walka nie jest łatwa. Kolejne przypadki okazują się beznadziejne. Kyle się miota. Pamięta o swojej rodzinie a jednak jest sam. Jego relacje rodzinne to jedna wielka tragedia. To wszystko jest takie trudne. Bóg najwyraźniej ich zostawił. Zapomniał. Za to diabeł nie zapomina, krąży, dobija się przez drzwi i okna. Przychodzi i wystawia na próbę. Scalenie...
➡️Kyle to Wypędzony. Jego dotyk rani demony. Jego światło jest im potrzebne. Nienawidzą go i potrzebują. Jest tu ciemno, jest przerażająco, jak w najlepszych filmowych horrorach. Mimo ubogich rysunków udało się osiągnąć niesamowity, niemalże filmowy efekt grozy. Poza tym klimat przypomina kryminał noir, a nie może być nic lepszego, niż horror noir 😁
➡️Zdecydowanie Wam polecam ten cykl, Kirkman ponownie (po TWD) nie zawiódł (tak jak się to niestety zdarzyło w Oblivion Song). Wielbiciele horrorów, opętań, demonów i egzorcyzmów będą zachwyceni, pasjonaci mrocznych kadrów i demonicznych mocy zatrą ręce z zadowolenia. Moja ocena tomu drugiego to 8/10 - Outcast nadal trzyma równy, bardzo wysoki poziom! I do przeczytania w recenzji tomu 3-go 🙂

"Muszę się dowiedzieć, kiedy byłem skuteczny. A kiedy nie. Czy są inni... Tacy jak Mildred... których zostawiłem w szponach diabła."

Moi Drodzy
➡️Jak widać Outcast mocno mi zapadł w pamięć, gdyż dość szybko dostajecie ode mnie recenzję tomu 2-go. Wydanego równie znakomicie, ze świetną grafiką i tylko 128 stron. Jedziemy💥
➡️Kyle nadal chce zrozumieć, co (lub kto) prowadzi...

Przy okazji pierwszego tomu narzekałem, że pewna tajemnica okazała się zbyt oczywista i za szybko ją wyjaśniono. W drugim tomie jednak pojawiają się nowe sekrety, na których rozwikłanie trzeba jednak poczekać. Co jednak ten tom ma do zaoferowania poza nowymi tajemnicami?

Pastor i Kyle wyjeżdżają do Charleston, aby odnaleźć zaginioną dziewczynę, z której udało się udało wypędzić demona. Jednakże w pobliżu Charlestona mieszkają też żona i córka Kyle'a, z którymi ten nie może się widywać. Na dodatek tajemniczy nieznajomy zaczyna odwiedzać mieszkańców miasteczka, których bohaterowie podejrzewali o bycie opętanymi przez demony.

Tom drugi porusza problem odkupienia za dawne winy. Główny bohater jest niesłusznie oskarżony o pewien czyn, więc czytelnik uważa, że inni ludzie traktują go bardzo nie w porządku. Jednakże kiedy zmienia się perspektywa i drugoplanowa postać usiłuje uzyskać wybaczenie za dawny grzech, to wtedy jest to traktowane przez czytelnika inaczej. Nie da się zmienić przeszłości i pewne uczynki na zawsze mogą przekreślić daną osobą. Wszelkie przeprosiny zdają się służyć jedynie dobremu samopoczuciu samych sprawców, bo ofiary na zawsze zostały naznaczone.

W tym tomie zostaje wprowadzony nowy aspekt egzorcyzmów. Wcześniej wydawały się one ratunkiem dla opętanych. Tutaj jednak okazuje się, że mogą mieć ona bardzo zgubne skutki i można się zastanawiać czy nie lepiej by było, gdyby bohaterowie pozwolili żyć opętanym w spokoju.

Z kolei wątek tajemniczego nieznajomego zaczął iść w dosyć interesującym kierunku. Jego motywy nie są do końca jasne. Zastanawiające są jego relacje z opętanymi, z których część ciężko jednoznacznie zinterpretować.

Podobnie jak ostatnio rysunki Paula Azacety mogą wywoływać mieszane uczucia. Z jednej strony jest tu parę klimatycznych scen grozy, ale z drugiej strony postacie ludzkie wyglądają czasami nienaturalnie. Na szczęście historia tak mnie wciągnęła, że nie zwracałem uwagi na mankamenty graficzne.

Drugi tom jest moim zdaniem lepszy od pierwszego. Tematyka obyczajowa bardziej skłania do refleksji, a nowe tajemnice podsycają apetyt. Znowu z niecierpliwością czekam na kolejny tom.

Przy okazji pierwszego tomu narzekałem, że pewna tajemnica okazała się zbyt oczywista i za szybko ją wyjaśniono. W drugim tomie jednak pojawiają się nowe sekrety, na których rozwikłanie trzeba jednak poczekać. Co jednak ten tom ma do zaoferowania poza nowymi tajemnicami?

Pastor i Kyle wyjeżdżają do Charleston, aby odnaleźć zaginioną dziewczynę, z której udało się udało...

Bardzo mi się ta seria podoba, bo dzięki niej wciągam się w komiksy coraz bardziej, wychodzę poza "Thorgala" i "Asteriksa" i widzę, że naprawdę warto.

Historia w "Outcast" jest bardzo ciekawa. Szkoda, że serial nie będzie kontynuowany po drugim sezonie, bo również zapowiadał się nieźle. A komiks czyta się z wypiekami na twarzy. I chyba o to chodzi. Będę czytać dalej. Polecam.

Bardzo mi się ta seria podoba, bo dzięki niej wciągam się w komiksy coraz bardziej, wychodzę poza "Thorgala" i "Asteriksa" i widzę, że naprawdę warto.

Historia w "Outcast" jest bardzo ciekawa. Szkoda, że serial nie będzie kontynuowany po drugim sezonie, bo również zapowiadał się nieźle. A komiks czyta się z wypiekami na twarzy. I chyba o to chodzi. Będę czytać dalej....

Robert Kirkman skupił się w dużej mierze na wątpliwościach i przemyśleniach głównych bohaterów: Kyle’a Barnesa i duchownego Andersona. Kiedy odkrywają z jak poważnym problem muszą się zmierzyć, nie są w stanie uwierzyć, jak ogromna jest skala opętań okolicznych mieszkańców. Kulminacyjnym punktem jest moment, kiedy Kyle chcąc pomóc pewnej nastolatce z pobliskiego miasteczka, doprowadza ja do stanu „bezkontaktowego”. Sytuacja ta, tak silnie na niego wpłynęła, że pomiędzy nim a duchownym doszło do poważnej zwady. Kyle nie wierzy, że mógłby coś zmienić, zaś duchowny szuka oparcia i siły w Bogu.

Reszta recenzji na Nie znam się, to się wypowiem:
http://wypowiemsie.pl/outcast-opetanie-2-bezkresne-nieprzebyte-zgliszcza/

Robert Kirkman skupił się w dużej mierze na wątpliwościach i przemyśleniach głównych bohaterów: Kyle’a Barnesa i duchownego Andersona. Kiedy odkrywają z jak poważnym problem muszą się zmierzyć, nie są w stanie uwierzyć, jak ogromna jest skala opętań okolicznych mieszkańców. Kulminacyjnym punktem jest moment, kiedy Kyle chcąc pomóc pewnej nastolatce z pobliskiego miasteczka,...

Drugi tom znacznie poprawniejszy od wstępu. Autor porzucił tanie chwyty (a przynajmniej część z nich) i zaczął się skupiać na relacjach rodzinnych, pogłębiając siatkę znajomości oraz pokrewieństwo problemów, z którymi zmaga się miasteczko z ludźmi opętanymi. Kruki wciąż przesiadują na dachówkach, a zło czai się w alejce, ale nie robi tego za każdym skrętem, co sprawia, że nie muszę narzekać na powtarzalność. Kirkman wybrnął ze ślepych uliczek i nie szedł na hura - przedstawiając egzorcyzmy w sztampowym wydaniu. Dialogi celniejsze niż w części pierwszej, a dramatycznie o półkę wyżej niż w chwilach, gdy Kirkmam bawił się z ludźmi opętanymi przez szatana lub, jak główny bohater zerwał z przeszłością w sprawie matki. Seria nabiera rozpędu i mam nadzieję, że autor odejdzie od oklepanych regułek horroru i zamieni się w pełnokrwisty dramat z elementami grozy.

Drugi tom znacznie poprawniejszy od wstępu. Autor porzucił tanie chwyty (a przynajmniej część z nich) i zaczął się skupiać na relacjach rodzinnych, pogłębiając siatkę znajomości oraz pokrewieństwo problemów, z którymi zmaga się miasteczko z ludźmi opętanymi. Kruki wciąż przesiadują na dachówkach, a zło czai się w alejce, ale nie robi tego za każdym skrętem, co sprawia, że...

Bardzo cieszy, że Mucha Comics coraz głębiej wchodzi w komiksową grozę. Dzięki takiej wydawniczej polityce polski czytelnik ma okazję poznać kilka niezwykle interesujących tytułów. Jednym z takowych jest właśnie „Outcast”. Pierwszy tom wciąż powstającej serii autorstwa Roberta Kirkmana i Paula Azacety intrygował. Przedstawiona w nim historia była jednak dosyć enigmatyczna i wyraźnie dało się wyczuć, że twórcy dopiero rozpoczynają zdradzanie szczegółów na temat bohaterów i świata przedstawionego. To, co zdążyli przekazać, mocno wzmagało ciekawość odbiorcy. „Bezkresne, nieprzebyte zgliszcza” rzucają nieco więcej światła na to, o co w tym wszystkim chodzi.

Całe życie Kyle’a Barnesa naznaczone jest traumą. Z niewiadomych przyczyn jego bliskich prześladuje potężna, mroczna siła, która w ten sposób chce dotrzeć do samego bohatera. Młody mężczyzna przez długi czas uważał, że dobrym sposobem na walkę z dręczącymi jego rodzinę demonami będzie odcięcie się od świata w małym miasteczku, Rome. Powoli zdaje sobie jednak sprawę, że ucieczka nie jest rozwiązaniem. Nadchodzi czas, kiedy Kyle będzie musiał stanąć do walki o życie swoje i swoich bliskich. Atmosfera się zagęszcza, piekielne siły nie odpuszczają, a w Rome dochodzi do coraz większej liczby opętań.

„Outcast” nie jest zwyczajnym, standardowym straszydłem, Kirkman ponownie kładzie duży nacisk na warstwę obyczajową. Jego bohaterowie nie są nieskazitelnymi „rycerzami Chrystusa”, którzy wyruszają na religijną krucjatę, by czynić to, co słuszne i walczyć z Piekłem. To ludzie pełni wątpliwości, którzy nie do końca wiedzą, jaką ścieżką podążać, co zrobić, żeby przeciwstawić się złu i w jaki sposób ochronić swoich bliskich przed zagrożeniem. Mają oczywiście dobre intencje, ale dopiero muszą dojrzeć do tego, by zmierzyć się z wrogiem bez strachu i ze świadomością własnych mocnych stron. Dopóki tego nie zrobią, dopóty przeciwnik będzie miał przewagę.

Całości bardzo dobrze robi powolne odkrywanie przez scenarzystę kolejnych kart z przeszłości Kyle’a Barnesa. Do tej pory dowiedzieliśmy się, że bohater za młodu zmagał się z opętaną matką, a później podobny problem zaistniał w jego małżeństwie. Teraz nieco lepiej poznajemy jego żonę. Z jej rozmowy najpierw z Megan, a później z samym Kyle’m, dowiadujemy się jak ona postrzega to, co wydarzyło się w przeszłości, ile pamięta z tych traumatycznych wydarzeń i jaki ma obecnie stosunek do swojego byłego męża. Sceny z jej udziałem obfitują w emocje, dzięki czemu ta warstwa „Outcast” jest istotnym elementem całej opowieści.

Drugi tom „Outcast” podsuwa czytelnikowi kilka interesujących tropów odnośnie do celu, do jakiego mogą dążyć demony. Ciekawym pomysłem było wprowadzenie większego planu, kolejni ludzie kierowani przez piekielne byty nie tylko ze sobą rozmawiają, ale zdają się dzielić wspólną tajemnicę. Na razie znamy tylko termin „scalenie”, ale o co konkretnie chodzi, dowiemy się prawdopodobnie dopiero w kolejnych odsłonach serii. Na tę chwilę ów wątek jest dosyć enigmatyczny, ale przy tym niezwykle sugestywny. Jeśli ktoś oglądał serialowego „Egzorcystę”, to wie, że może tam znaleźć podobny motyw, jednak warto przy tym pamiętać, że tytuł Roberta Kirkmana był pierwszy.

Ilustracje stoją na podobnie wysokim poziomie jak w przypadku „Otacza go ciemność”. Paul Azaceta nie rysuje w wybitnie realistycznej konwencji, jego prace sprawiają wrażenie brudnych, nie kładzie też dużego nacisku na pokazanie detali. Tła są często umowne i jednostajne kolorystycznie. Jednak to wszystko doskonale pasuje do wykreowanego przez scenarzystę nastroju przyczajonej grozy. W „Bezkresnych, nieprzebytych zgliszczach” nie ma wizualnych fajerwerków, tylko sugestywna wizualizacja przytłaczającej, szarej rzeczywistości. Dobre wrażenie sprawiają też nałożone na ilustracje kolory. Odpowiedzialna za ten aspekt Elizabeth Breitweiser utrzymała całość w stonowanych barwach, co także pomaga w wykreowaniu tej dusznej atmosfery, charakteryzującej całość.

Drugi tom „Outcast” sprawia jeszcze lepsze wrażenie niż jego poprzednik. Rozwinięcie historii jest naprawdę satysfakcjonujące i zaostrza apetyt na więcej. Dzięki odkryciu przez scenarzystę kilku istotnych fabularnych kart opowieść zdecydowanie nabiera rumieńców. To dowód na to, że w tematyce demonicznych opętań wciąż można opowiedzieć coś, co nie trąci sztampą i potrafi zainteresować odbiorcę. Przebieg fabuły w „Bezkresnych, nieprzebytych zgliszczach” i zakończenie tomu sugerują zresztą, że w dalszych odsłonach tej opowieści będzie równie ciekawie.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2017/08/outcast-tom-2-bezkresne-nieprzebyte.html
oraz na łamach serwisu Szortal - http://szortal.com/node/12443

Bardzo cieszy, że Mucha Comics coraz głębiej wchodzi w komiksową grozę. Dzięki takiej wydawniczej polityce polski czytelnik ma okazję poznać kilka niezwykle interesujących tytułów. Jednym z takowych jest właśnie „Outcast”. Pierwszy tom wciąż powstającej serii autorstwa Roberta Kirkmana i Paula Azacety intrygował. Przedstawiona w nim historia była jednak dosyć enigmatyczna i...

Z nową komiksową serią Roberta Kirkmana mam wyraźny problem, który wiąże się z faktem, że nim przeczytałem, to obejrzałem oba sezony telewizyjnej adaptacji wyprodukowanej przez stację Cinemax. I z punktu widzenia potencjalnej przyjemności czytelniczej, to był błąd. Ponieważ znajomość głównych zrębów fabularnych powoduje, że lektura nie wciąga na tyle, na ile by mogła. Oczywiście są pewne różnice między narracją filmową a książkową, wyśledzenie ich sprawia pewną dozę przyjemności. Bez zmian jednak pozostaje główna nić fabularna, co stanowi kłopotliwą, bo mało atrakcyjną, kwestię.

Skrajnie różnymi postaciami są wielebny Anderson i Kyle Barnes. Pierwszy wierzy, że potęgą nadaną mu bezpośrednio przez Boga potrafi wypędzać z ludzi demony niemocy i ucisku. Z każdą kolejną sceną z udziałem byłych egzorcyzmowanych skuteczność duchownego poddawana jest w wątpliwość, gdyż okazuje się, że wyniki działań są raczej mierne. Co powoduje, że jego wiara słabnie. Za to drugi z panów nie jest wyznawcą żadnej religii i właściwie można śmiało powiedzieć, że jest ateistą. Dobrze zdaje sobie sprawę z istnienia diabelskich sił, a jego przekonania opierają się na wiedzy i empirycznym doświadczeniu. Jest raczej „świeckim egzorcystą”, którego moce mają czysto fizyczne (a nie duchowe) właściwości.

Obaj mężczyźni są bohaterami tragicznymi. Zamysł scenarzysty, aby w głównych rolach obsadzić aktorów, których okoliczności, a nie przekonania zmusiły do wspólnego działania, stanowi siłę napędową wielu scen. Anderson próbuje przekonać Barnesa, że ma cel i misję daną mu przez Boga. Kyle w dosadnych słowach się z nim nie zgadza. Ciężko pogodzić perspektywę duchownego z niewiarą młodzieńca, który szuka odpowiedzi na pytanie: dlaczego bliskie mu osoby zostają opętane? Bije się z wątpliwościami. Targają nim wyrzuty sumienia. Czy jest w stanie realnie pomóc osobom opętanym? Czy wypędzając, nie wyrządza czasem więcej krzywdy? Z drugiej strony kaznodzieja jest przerażony swoją niemocą oraz ilością demonów ukrywających się w miasteczku Rome. Ciekawość wzbudza postać tajemniczego Sidneya, który przedstawiony zostaje jako sam Diabeł, dla którego liczy jedynie „scalenie”. Czytelnik (ani widz) nadal nie wiedzą, czym jest ten rytuał...

- - -
cały tekst można przeczytać tu:
https://dybuk.wordpress.com/2017/08/01/outcast-opetanie-2-bezkresne-nieprzebyte-zgliszcza/

Z nową komiksową serią Roberta Kirkmana mam wyraźny problem, który wiąże się z faktem, że nim przeczytałem, to obejrzałem oba sezony telewizyjnej adaptacji wyprodukowanej przez stację Cinemax. I z punktu widzenia potencjalnej przyjemności czytelniczej, to był błąd. Ponieważ znajomość głównych zrębów fabularnych powoduje, że lektura nie wciąga na tyle, na ile by mogła....